Χειρουργικές εμπειρίες ζωής
Κάθε άνθρωπος λίγο πολύ θα έχει στη διάρκεια της ζωής του ανάλογες εμπειρίες, οι περισσότερες από τις οποίες θα έχουν αίσια έκβαση. Κάπως έτσι και εγώ μέχρι τώρα. Ελπίζω...
Οταν ήμουν μικρός την νύχτα ροχάλιζα σαν τρένο, αρρώσταινα πολύ συχνά το χειμώνα και μόλις πήρα λίγο τ’ απάνω μου κατευθείαν στην Καβάλα στην κλινική του Ποδαρόπουλου. Τι ακριβώς μου έκαναν δεν το κατάλαβα γιατί με νάρκωσαν αλλά όταν ξύπνησα αισθανόμουν ένα πόνο στο λαιμό, δεν τολμούσα να μιλήσω σαν φοβιτσιάρης που ήμουν, κάπου έπρεπε να φτύνω και μόλις έβλεπα τα σάλια μου να είναι κάπως κοκκινωπά με έπιανε τρόμος... αλλά ευτυχώς δεν κράτησε πολύ η ιστορία και γρήγορα ...τα περασμένα ξεχασμένα. Το ροχαλητό κόπηκε με το μαχαίρι, οι πυώδεις υπερτροφικές αμυγδαλές εξαφανίστηκαν αλλά τα κρεατάκια που κι αυτά δεν ήταν μικρά μου βούλωναν συχνά την μύτη με το παραμικρό συνάχι. Οσο όμως μεγάλωνα ευτυχώς δεν μεγάλωναν και αυτά μαζί μου οπότε αργότερα έπαψαν να με ενοχλούν.
Στη συνέχεια ήμουν πολύ τυχερός και για ξαναβρεθώ σε σοβαρό χειρουργείο πέρασαν πάρα πολλά χρόνια εκτός από κάτι ψιλοπράγματα όπου το νυστέρι χρησιμοποιήθηκε τοπικά και εξωτερικά. Για πάρα πολλά χρόνια άκουγα μόνο, τρόμαζα... αλλά κάποτε ήρθε και η δική μου ώρα. Σαν μπήκα στην έβδομη δεκαετία της ζωής μου κατάλαβα ότι αυτό που απέφευγα στην διάρκεια της έκτης βρέθηκε μπροστά μου. Σπληνεκτομή μιας τεράστιας σπλήνας που έπιανε την μισή κοιλιά και στρίμωχνε μέχρι ασφυξίας οτιδήποτε υπήρχε στην αριστερή πλευρά. Δυστυχώς είχε πιά φτάσει ο κόμπος στο χτένι και ευτυχώς είχα εγκαταλείψει τη δουλειά για να αφοσιωθώ στον εαυτό μου που είχα παραμελήσει βλακωδώς αφού δεν αισθανόμουν πρακτικά σοβαρές ενοχλήσεις αλλά οι δείκτες και η εικόνα των εξετάσεων χειροτέρευαν χρόνο με τον χρόνο.
Πριν από δέκα λοιπόν χρόνια με το σύστημα των απογευματινών ιατρείων μπορούσες με πολύ μικρό αντίτιμο να εξασφαλίσεις πρόσβαση σε δημόσιο νοσοκομείο υψηλού επιπέδου αρκεί να εύρισκες τον κατάλληλο άνθρωπο. Κάπως έτσι βρέθηκα στην Πανεπιστημιακή Κλινική του Ιπποκράτειου Νοσοκομείου της Θεσσαλονίκης και με μιά ...μικρή τομή 25 εκατοστών αφαιρέθηκε η διπλωμένη σπλήνα των σχεδόν 32 εκατοστών και άδεισε η κοιλιά μου. Εκτός της τομής η εσωτερική επέμβαση πρακτικά σήμαινε απομόνωση και αποκοπή μιάς φλέβας και μιάς αρτηρίας και βέβαια το καθάρισμα των πολλών συμφύσεων αλλά σε γενικές γραμμές απλά πράγματα. Τραβώντας τη σπλήνα κάπου έκοψαν και ένα μικρό κομμάτι της ουράς από το πάγκρεας αλλά άλλη επιπλοκή δεν είχα και όλα κύλισαν ομαλά εκτός από έναν επίμονο λόξυγγα που όπως ήρθε ξαφνικά έτσι και έφυγε μετά από δυό βδομάδες. Εμεινα λίγες μέρες στην μονάδα εντατικής φροντίδας και σε δέκα μέρες αφού μου αφαίρεσαν τα τσιμπιδάκια της τομής επέστρεψα στο σπίτι κάπου δέκα κιλά ελαφρύτερος, παραπατώντας, αφού μου αφαίρεσαν το σωληνάκι παροχέτευσης πριν φύγω. Η εξέλιξη ήταν ομαλή αν και άργησα να αναλάβω καλοκαιρινή υπηρεσία για αρκετές βδομάδες. Την επόμενη χρονιά έγινε επανεκτίμηση της λειτουργίας του αριστερού νεφρού που υπέφερε από την μεγάλη σπλήνα και η σύσταση ήταν να γίνει επανεκτίμηση σε δυό τρία χρόνια μια και η νεφρική λειτουργία παρά την σοβαρή πυελοκαλυκική διάταση φαινόταν να έχει αποκατασταθεί.
Τα χρόνια πέρασαν, οι τελευταίοι μας της προηγούμενης γενιάς μας εγκατέλειψαν, πλάκωσε και ο κορωνοϊός, μείναμε για αρκετά χρόνια στο νησί, οι ετήσιες εξετάσεις αίματος δεν ήταν καθόλου ανησυχητικές και όταν πριν ένα χρόνο έκανα τον τελευταίο υπέρηχο πέραν των γνωστών παλιών προβλημάτων δεν αναφέρθηκε κάτι σημαντικό. Κάπου στις αρχές του φθινοπώρου άρχισα να αισθάνομαι ένα ψιλοφούσκωμα στα αριστερά μετά από ώρες στην καρέκλα του υπολογιστή αλλά μετά από ξάπλωμα μερικών λεπτών εξαφανιζόταν. Ούτε πήγε το μυαλό μου ότι κάτι δεν πάει καλά με το νεφρό που ήξερα ότι είχε τα προβλήματά του αλλά νόμιζα ότι δεν ήταν σοβαρά μια και γιά σχεδόν είκοσι χρόνια οι δείκτες λειτουργικότητας δεν φαινόταν να επηρρεάζονται.
Οταν επιστρέψαμε στην πόλη για χειμωνιάτικη διαμονή ήρθε η ώρα να κάνω ένα γενικό τσέκ άπ μια και αρχίσαμε να διανύουμε την όγδοη δεκαετία της ζωής και η φθορά όπως και να το κάνουμε γίνεται ορατή αλλά συνήθως δεν καταλαβαίνουμε τι ακριβώς φταίει αν δεν μας ψάξει κάποιος που ξέρει περισσότερα. Ο γιατρός της κοιλιάς σε πρώτη φάση ψηλαφώντας δεν βρήκε τίποτα αλλά οι εξετάσεις που έκανα στη συνέχεια άρχισαν να δημιουργούν περισσότερα ερωτήματα και παραπομπές σε ειδικούς. Κάπως έτσι κατάλαβα ότι η ιστορία του νεφρού δεν τελείωσε με την σπληνεκτομή, απλά ήμουν τυχερός και αυτό που λογικά θα μπορούσε να συμβεί ανα πάσα στιγμή δεν συνέβη. Προβληματίστηκα με την προτεινόμενη επέμβαση που ήταν προφανής και επιβεβλημένη και διπλοεπιβεβαιωμένη ως προς την αναγκαιότητά της. Ο λόγος προφανής... κάτι που δεν συνέβη για δέκα χρόνια μετά την σπληνεκτομή θα συμβεί τώρα ή σε λίγο; Το χειρουργείο παρουσιάστηκε ως απλή υπόθεση, ένα σωληνάκι που στένεψε προκαλεί φούσκωμα του νεφρού και πρέπει να αποκατασταθεί χειρουργικά. Αρχικά το ανέβαλα για το φθινόπωρο αλλά η δεύτερη γνώμη ήταν υπέρ της άμεσης δράσης... τώρα που είσαι και νεώτερος γιατί όσο περνούν τα χρόνια τόσο θα δυσκολεύουν τα πράγματα, άσε που άμα σου τύχει κάποια στραβή ξέχνα τουλάχιστον το ένα νεφρό αν είσαι τυχερός.
Αρχισα να ψάχνω και να ψάχνομαι. Τώρα τα πράγματα δεν είναι όπως πριν από δέκα χρόνια, άσε που μεγαλώσαμε και δεν μπορούμε να τρέχουμε κάθε λίγο στην συμπρωτεύουσα. Αμα περιμένεις να βρείς αυτά που βρήκες εύκολα πριν δέκα χρόνια χάθηκες στο περίμενε. Ακρες στον ιδιωτικό τομέα της ιατρικής βρίσκεις εύκολα αρκεί να μην σκέφτεσαι τι θα σου κοστίσει η ιστορία. Κάπως έτσι βρέθηκα σε ιδιωτικό βέβαια νοσοκομείο της συμπρωτεύουσας και την ίδια μέρα μπήκα στο χειρουργείο που θεωρητικά θα τελείωνε σε τρείς άντε τρισήμισυ ώρες και την άλλη μέρα θα επέστρεφα στο σπίτι μου. Τα πράγματα είναι απλά όταν τα λές αλλά αρκετά πιό σύνθετα όταν τα ζείς και τα υφίστασαι... Στο σπίτι μου επέστρεψα πράγματι την άλλη μέρα αλλά το χειρουργείο, λαπαροσκοπικό στην διάκριση είχε ορισμένα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Εφυγα από το δωμάτιο στις δώδεκα αλλά επέστρεψα σχεδόν στις οκτώ το απόγευμα με γεμάτες πεντέμισυ ώρες σε νάρκωση και κάπου μιάμιση ώρα στην ανάνηψη και μετά σε κανονικό θάλαμο. Η σπληνεκτομή είχε δώσει χώρο στα έντερα να απλωθούν και για να βρεθεί η πυελοουρητηρική συμβολή πήρε χρόνο, να βρεθεί η στένωση του ουρητήρα, να κοπεί και να συρραφεί ενώ κρίθηκε χρήσιμο να αφαιρεθεί και μια γνωστή μεγάλη κύστη του νεφρού που πλησίαζε στα ανώτερα ανεκτά όρια και αφαιρέθηκε κι αυτή. Ετσι με μπούκωσαν στη νάρκωση και στα αντιεμετικά γιατί το στομάχι μου αντιδρούσε με σπασμούς, πράγμα που θα γινόταν ορατό τις επόμενες μέρες που θα περνούσα μόνος στο σπίτι και όχι στο θάλαμο του νοσοκομείου. Η νέα εμπειρία τελείως διαφορετική από την προηγούμενη. Με σήκωσαν και περπάτησα μόνος μου το επόμενο πρωϊ εκεί που την προηγούμενη φορά έμεινα πάνω από μια βδομάδα στο κρεβάτι πριν κάνω τα πρώτα μου βήματα. Η διαφορά μεταξύ ανοικτού και λαπαροσκοπικού χειρουργείου προφανής. Το αν η όλη ιστορία τελικά θα είναι αποτελεσματική θα φανεί στους επόμενους μήνες.
Η μετεγχειρητική διαδικασία είναι μια άλλη ιστορία γιατί την περνάς μόνος σου με τα προβλήματά σου που για τους γιατρούς είναι συνήθη και αναμενόμενα αλλά η έντασή τους είναι διαφορετική στον καθένα. Η περιγραφή τους σπάνια περιγράφεται αναλυτικά και σωστά και άμα είσαι φοβητσιάρης και άκρα προβλεπτικός σαν και μένα είναι σαν να περνάς μόνος σου στην κόλαση. Ευτυχώς υπάρχουν τα κινητά και μπορείς να συννενοηθείς εύκολα αλλά όλα χρειάζονται υπομονή και προσοχή. Η φετινή Μεγάλη Εβδομάδα ήταν κυριολεκτικά των Παθών με φόβο, πόνο, μικρές χαρές, εκπλήξεις και κυρίως με κατανόηση όσων σου συμβαίνουν που φαίνεται να είναι παροδικά. Η αναχώρηση οδικά στο πίσω κάθισμα του μικρού αυτοκινήτου, όπου δεν είχα ποτέ καθίσει ως επιβάτης μια και το χρησιμοποιούσα ως οδηγός ή συνοδηγός το πολύ, μια ταλαιπωρία ανευ προηγουμένου γιατί οι ελληνικοί δρόμοι έχουν τα χάλια τους. Η πρώτη μέρα στο σπίτι ξάπλα και πόνο πολύ ιδιαίτερα στην τουαλέττα. Η δεύτερη μέρα με το στομάχι φουσκωμένο από τα αέρια της λαπαροσκόπησης δεν άφηνε την παραμικρή ευκαιρία ούτε για λίγο νερό που δεν μπορούσε ούτε αυτό να χωνευτεί σε στομάχι αδρανοποιημένο από τα αντιεμετικά. Η τρίτη μέρα με κάπως λειτουργικό έντερο και ελάχιστα λιγότερα φουσκωμένο στομάχι αλλά όχι τόσους πόνους. Την άλλη μέρα άρχισα να νοιώθω κάποια πείνα και να μπορώ να χωνέψω απλά πράγματα ενώ άρχισα τις τακτικές βόλτες μέσα στο σπίτι. Σιγά σιγά το φούσκωμα υποχώρησε, η πείνα αυξήθηκε, το στομάχι άρχισε να χωνεύει απερίσπαστο και να ζητάει τροφή κάθε λίγο και λιγάκι έστω και λίγη ενώ το έντερο σιγά σιγά έδιωχνε τα αέρια και δημιουργούσε περισσότερο χώρο στην κοιλιά. Την έβδομη μέρα του έδωσα και κατάλαβε αλλά γρήγορα το μετάνοιωσα γιατί άλλο σούπα και κοτόπουλο βρασμένο και άλλο κρέας κατσικάκι ψητό, χώρια που με πλάκωσε μια ουρολοίμωξη που ευτυχώς υποχώρησε σχετικά γρήγορα μετά από φαρμακευτική αγωγή, αλλά μετά από ένα βράδυ με καλόν ύπνο ακολούθησε ένα άλλο χωρίς καθόλου ύπνο για να φτάσουμε σε μια σχετικά ομαλή μέρα μετά από εννιά ολόκληρες μέρες. Την δέκατη μέρα μετά το χειρουργείο αφαιρέθηκαν τα ελάχιστα τσιμπιδάκια και εξωτερικά ράμματα και μένει η αφαίρεση του pig tail που θα ακολουθήσει σε ένα μήνα. Μέχρι τότε... επιστροφή στην καθημερινότητα και ...αναμονή για το τελικό αποτέλεσμα.
Κάπως έτσι πρέπει να ήταν οι αμυγδαλές μου...
Στην προηγούμενη εικόνα προσθέστε κι αυτή... κάπως έτσι μπήκα στο χειρουργείο.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου