Αναμνήσεις από το παρελθόν

  Στις 21 Απριλίου του 1967 ήμουν μαθητής στην πρώτη Λυκείου (τότε ακόμα ήταν χωριστά Γυμνάσιο και Λύκειο) αλλά δεν θυμάμαι καλά αν πήγαινα πρωϊ ή απόγευμα. Εκείνο που θυμάμαι όμως ήταν ότι ήταν Παρασκευή και από την Δευτέρα άρχιζαν οι διακοπές του Πάσχα. Μόλις συγκεντρωθήκαμε για να μπούμε στις τάξεις για μάθημα βγήκε ο Λυκειάρχης και μας είπε να γυρίσουμε στα σπίτια μας και μας είπε να μην πάμε το Σάββατο για μάθημα. Κάτι είχαμε ακούσει στα ραδιόφωνα ότι έγινε «επανάστασις» αλλά δεν μπορούσα ακόμα να καταλάβω καλά τι σήμαινε. Δεν κυκλοφορούσα ακόμα από την Ομόνοια και έτσι ούτε είδα ούτε άκουσα τίποτα ούτε στο πήγαινε ούτε στο έλα από την παράμερη Πτολεμαίου. Από το πρωϊ τα ραδιόφωνα έπαιζαν εμβατήρια, σημάδι ότι κάτι που δεν ήταν συνηθισμένο συνέβαινε. Όταν επέστρεψα από το σχολείο στο σπίτι της θείας μου έμαθα ότι έγινε «πραξικόπημα» όπως το έλεγαν οι μεγάλοι και όχι «επανάστασις» όπως έλεγε το ραδιόφωνο. Φυσικά δεν μπορούσα να καταλάβω τότε τι ακριβώς ήταν το ένα και τι το άλλ

Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε από τον πατέρα μου τον καιρό που αναγνωρίστηκε η Εθνική Αντίσταση και αποδόθηκε τιμητική σύνταξη σε όσους συμμετείχαν σε αντιστασιακές οργανώσεις. -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Στις 12 Δεκεμβρίου 1943 ένα τμήμα του ΕΛΑΣ πέρασε από Χαλκιδική στο Μοναστήρι Βατοπεδίου για να πάρει τους χωροφύλακες και τον Ενωμοτάρχη από τον Σταθμό Χωροφυλακής. Ηταν οργανωμένοι δυό κρητικοί χωροφύλακες οι οποίοι διευκόλυναν την κατάληψη του σταθμού. Εγώ ο Κυραναστάσης Ιωάννης μαζί με τον αδελφό μου Φίλιππα και τον Κώστα Τυρολόγο βρισκόμασταν στο Αγιο Ορος αφού φύγαμε από την Θάσο για να μην μας πάρουν οι Βούλγαροι για αναγκαστική εργασία στην Βουλγαρία. Στο μοναστήρι εγώ εργαζόμουν ως μάγειρας στο μοναστήρι, ο Φίλιππας εργαζόταν στο Αρχονταρίκι και ο Κώστας ως μάγειρας στο νοσοκομείο του μοναστηριού. Ακολουθήσαμε οικιοθελώς εκείνο το τμήμα του ΕΛΑΣ.   Μετά από πορεία 48 ωρών φθ

Α ρε μάνα! Μοναχογιός γάρ! Δύσκολα παιδικά χρόνια όπως πάρα πολλών άλλων. Καταφύγιο η αγκαλιά της στα πρώϊμα παιδικά χρόνια. Νωρίς με στερήθηκε μόλις τέλειωσα το δημοτικό σχολείο και πήγα στο Γυμνάσιο στην Καβάλα. Ακόμα χειρότερα όταν στο Πανεπιστήμιο βρέθηκα από προσωπική ανοησία στην Πάτρα, ακόμα πιο μακριά. Ζωντάνευε στις διακοπές όταν επέστρεφα στο σπίτι. Κλειστός χαρακτήρας, ζούσε για τον πατέρα μου και για μένα όταν ήμουν κοντά της. Αφοσιωμένη στην οικογένεια, περίμενε πότε θα πάω να τους δώ, και ποτέ δεν ζήτησε τίποτα περισσότερο. Με το χαμόγελο και τον καλό λόγο αλλά και με την σιωπή όταν διαφωνούσε με τις επιλογές μου. Φιλόξενος χαρακτήρας, άνθρωπος του χωριού, της οικογένειας, δεν μπορούσε να ζήσει ευχάριστα μακριά από την γωνιά της. Τα φοιτητικά καλοκαίρια φιλοξενούσε αγόγγυστα όλους τους φίλους μου όσο καλύτερα μπορούσε. Χαιρόταν να μας φιλοξενεί τα καλοκαίρια και απολάμβανε τις στιγμές με τα εγγόνια της και μας. Δυστυχώς όμως λίγα χρόνια μπόρεσε να μας χαρεί. Τόσ