Η χρονιά του Γιάννη

Το 1983 έμελλε να είναι ακόμα ένας χρόνος γεμάτος προκλήσεις. Η Φωτεινή συνέχισε να πηγαίνει στον Ριόλο, ευτυχώς οι ενοχλήσεις την έπιαναν μόλις επέστρεφε στο σπίτι, η κοιλιά μεγάλωνε σιγά σιγά και οι ενοχλήσεις μέρα με την μέρα υποχωρούσαν. Ο ήπιος χειμώνας της Πάτρας έφυγε και κάπου στα τέλη Μαρτίου η Φωτεινή πήρε την άδεια εγκυμοσύνης αλλά για το Πάσχα το ταξίδι στη Θάσο έγινε για να μεταφερθούν τα πεθερικά στην Θάσο και να μεταφερθούν οι γονείς μου και η θεία Αλεξάνδρα στην Πάτρα για το Πάσχα που ήταν στις αρχές του Μαϊου. Ετσι το Πάσχα το κατσίκι το ψήσαμε στον φούρνο μας. Οι γονείς μου έμειναν για αρκετές μέρες μαζί μας αλλά κάποια στιγμή ήρθε η ώρα της επιστροφής όπως συνήθως, πήραν το λεωφορείο και επέστρεψαν στα βόρεια.

Η ώρα του Γιάννη αναμενόταν τις πρώτες δέκα μέρες του Ιουνίου και έτσι η πεθερά μου μόνη της πήρε το λεωφορείο και κατέβηκε στις αρχές του μήνα. Θυμάμαι τους ατέλειωτους περιπάτους τον Ιούνιο για να κατέβει το παιδί, αλλά τίποτα… δεν ήθελε με τίποτα να βγεί στον κόσμο. Εφτασε έτσι και η τελευταία ημερομηνία αναμονής και στις 17 ο Γιάννης βγήκε με το ζόρι από το κρυσφύγετο. Ακριβώς τρία χρόνια από την ορκομωσία μου σαν διδάκτορας! Ζόρικος σαν μωρό… είχε τα δικά μου κουσούρια από μικρός, δεν έπινε αρκετό γάλα και ήταν μονίμως πεινασμένος και γκρινιάρης με αποτέλεσμα τα νυχτερινά ξυπνήματα να είναι στην ημερήσια διάταξη. Αφού πέρασαν δυό βδομάδες από την γέννησή του μας άφησε μόνους η πεθερά μου και κατά τα τέλη Ιουλίου φορτώσαμε την πραγμάτια μας στον Ασπραμά και ανηφορίσαμε νύχτα για την Θάσο περνώντας από την Καβάλα να δούν τον εγγονό τους και οι θείες μου. Τα ταξίδια πάντα ακολουθούσαν την διαδρομή Ρίο Αντίριο Ιτέα Αμφισα Λαμία Λάρισα Θεσσαλονίκη Καβάλα Κεραμωτή και θέλαμε κοντά δώδεκα ώρες ανάλογα με τις στάσεις.

Μετά από τις μικρές καλοκαιρινές διακοπές πήραμε τον δρόμο στα τέλη Αυγούστου έχοντας μαζί μας τους γονείς μου για να κρατούν τον Γιάννη για να αρχίσουμε εμείς να πηγαίνουμε κανονικά στις δουλειές μας. Δεν έκατσαν πολύ μαζί μας και μετά από κανένα μήνα έφυγαν πίσω και ήρθε η πεθερά μου αφήνοντας τον πεθερό μου να μαζέψει τις ελιές και να έρθει κατά τα μέσα του Νοέμβρη. Η Φωτεινή είχε νέους συναδέλφους στο σχολείο, δυό νεαρές δασκάλες, την Πένυ από την Πάτρα και την Μαντώ από την κάτω Αχαϊα. Ευτυχώς το σχολικό περιβάλλον βελτιώθηκε όπως και τα μέσα μεταφοράς και έτσι η δεύτερη χρονιά, παρά τις δυσκολίες με τον Γιάννη, πέρασε πιο καλά στο θέμα αυτό από την πρώτη. Ο πεθερός μου δυσκολευόταν με την Πάτρα πολύ, δεν μιλούσε σε μένα αλλά γκρίνιαζε στην γυναίκα του παρά το ότι τον μισό χρόνο ήταν στην Θάσο αλλά μόνος του.

 Κάπου το φθινόπωρο του 1983 τα τότε ΚΑΤΕΕ βρισκόταν σε ανάλογη κατάσταση αναμόρφωσης και υπήρχαν ελάχιστοι καθηγητές με ακαδημαϊκά προσόντα που προσπαθούσαν να αναβαθμίσουν το σύστημα που κυριαρχούνταν από διορισμένους εκπαιδευτικούς με βάση την κομματική αφοσίωση χωρίς ιδιαίτερα προσόντα. Ετσι τον Νοέμβριο του 1983 ψηφίστηκε ο νόμος 1404/83 που δημιουργούσε τα ΤΕΙ στην θέση των ΚΑΤΕΕ και επέβαλε το διδακτορικό ως τυπικό προσόν για την πρώτη βαθμίδα του Καθηγητή και το Μεταπτυχιακό Δίπλωμα για την δεύτερη βαθμίδα του Επίκουρου Καθηγητή. Στην αρχή δεν είχα ιδέα για όλα αυτά μέχρι που ο μετέπειτα φίλος μου Σωκράτης Καπλάνης χρειάστηκε τις υποδομές του Εργαστηρίου μας και τον γνώρισα τότε. Αυτός είχε μεταπτυχιακό και εργαζόταν για το διδακτορικό του στο Πανεπιστήμιο στο τμήμα Φυσικής ενώ ήταν Επίκουρος Καθηγητής στο ΚΑΤΕΕ της Πάτρας. Θερμός υποστηρικτής της Αλλαγής κι αυτός είχε δυνατές διασυνδέσεις στο Υπουργείο Παιδείας και έψαχνε προσοντούχο προσωπικό για τα νέα ιδρύματα που θα γινόταν σε αντικατάσταση των ΚΑΤΕΕ. Τότε σκέφτηκα για πρώτη φορά ότι τα ΤΕΙ θα ήταν μια λύση στο πρόβλημα που έβλεπα να έρχεται κάτω από την πίεση των συνθηκών και έπρεπε να βρεθεί μια λύση. Εχοντας επενδύσει στην ακαδημαϊκή καριέρα και έχοντας διδακτορικό χρειαζόμουν ακόμα λίγο χρόνο και περισσότερες εργασίες για να μπορώ να διεκδικήσω μια θέση ΔΕΠ σε Πανεπιστήμιο της Βόρειας Ελλάδας είτε στην Θεσσαλονίκη ή στην Ξάνθη όπου υπήρχαν αντίστοιχα τμήματα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών. Τώρα μπήκε θεωρητικά στην λίστα και το ΤΕΙ Καβάλας όπου επίσης υπήρχε τμήμα Ηλεκτρολογίας αντίστοιχο εκείνου του ΤΕΙ της Πάτρας στο οποίο ως ωρομίσθιος είχα εργασθεί για περίπου πέντε χρόνια και ήξερα λίγο πολύ περί τίνος πρόκειται.

 Ο Γιάννης μας ταλαιπωρούσε τα βράδια και ξυπνούσε κάθε λίγο γιατί πεινούσε αλλά ευτυχώς η έμπειρη πεθερά μου δοκίμασε να του κάνει κρέμα το βράδυ αντί για γάλα που την έφαγε όλη και ώ του θαύματος δεν ξύπνησε το βράδυ! Ετσι καταφέραμε να ηρεμήσουμε κι αυτόν αλλά να ηρεμήσουμε κι εμείς. Το πρόβλημα όμως με τον Γιάννη ήταν ότι η ανάπτυξή του δεν ήταν η αναμενόμενη και τον τρέχαμε από γιατρό σε γιατρό, τον ταλαιπωρήσαμε και ταλαιπωρηθήκαμε αφάνταστα για πολύ καιρό για κάτι που δεν είχε. Το πρόβλημά του ήταν τα κρεατάκια και οι υπερτροφικές αμυγδαλές και τίποτα άλλο αλλά ήταν πολύ μικρός για να κάνουμε κάτι δραστικό.

 Ηρθαν οι διακοπές των Χριστουγέννων και πήραμε τον δρόμο για επιστροφή στην Θάσο, κλασσικά με νυχτερινό ταξίδι καταφορτωμένοι μέχρι τα μπούνια με όλα τα κομφόρ. Η ταλαιπωρία απίθανη, ιδιαίτερα για τα πεθερικά μου που είχαν και μια κάποια ηλικία. Μετά τις διακοπές στην επιστροφή μας βρήκε μια χιονοθύελλα στα βουνά της Στερεάς μέχρι να κατεβούμε στην Αμφισα αλλά ευτυχώς την περάσαμε χωρίς προβλήματα και στην Ιτέα ο καιρός ήταν καλύτερος.

 Ποιός είναι αυτός που με κρατάει;