Αναμνήσεις από το παρελθόν

Αρκετά τα ραφεία της οικογένειας αφού δύο θείες μου ασχολήθηκαν με το επάγγελμα. Πρώτη διδάξασα η θεία Αννα που έμαθε την τέχνη της μοδιστρικής στον Βόλο την δεκαετία του 1930 από τον ξακουστό τότε μεγάλο μόδιστρο Τσομπανέλη. Η ίδια την δίδαξε στην μικρότερη αδελφή της Αλεξάνδρα που δούλεψε αρχικά μαζί της ως τα μέσα της δεκαετίας του 1950 στον Πρίνο και στη συνέχεια στην Καβάλα. Και οι δυό αφοσιώθηκαν σ’αυτό αποκλειστικά και εγώ όλο και τα γυρόφερνα είτε σαν μικρός στον Πρίνο ή σαν μεγαλύτερος στην Καβάλα. Και οι δυό χωρίς παιδιά και εμένα που ήμουν το μόνο πιτσιρίκι του σπιτιού που τριγυρνούσε με αγαπούσαν και με πρόσεχαν ιδιαίτερα. Το ραφείο στο Καζαβίτι δεν το πολυπρόλαβα αλλά το ραφείο στις Καλύβες το θυμάμαι καλύτερα. Εκεί αρχηγός ήταν η θεία Αννα και υπάρχουν αρκετές φωτογραφίες κυρίως από το καλοκαιρινό. Φυσικά τα ραφεία της Καβάλας τα θυμάμαι πολύ καλύτερα αφού ήμουν μεγαλύτερος και μάλιστα το τελευταίο το πρόλαβαν και τα παιδιά μου. Το ραφείο του Καζαβητιού όμως ήταν μα

Η καλύβα μας ήταν στο πιό κεντρικό σημείο του χωριού εκείνα τα χρόνια της δεκαετίας του 60 και λίγο πολύ τους ήξερα και με ήξεραν όλοι. Μέχρι πριν από 25 χρόνια που έμεναν εκεί ακόμα οι γονείς μου και εγώ μπαινόβγαινα τακτικά στο σπίτι δεν υπήρχαν σοβαρές αλλαγές... από κεί και πέρα μέχρι που αποφάσισα να ξαναφτιάξω το πατρικό μου σπίτι και έδιωξα τον τελευταίο τζαμπατζή ενοικιαστή έχασα κυριολεκτικά τον λογαριασμό. Πίσω από την καλύβα υπήρχε ο κήπος και ακόμα πιό πίσω η αχυρώνα για τα ζωντανά. Πρώτος γείτονας στο ίδιο σπίτι ήταν ο μπαρμπα Βαγγέλης ο Τριανταφυλίδης που είχε το μαγαζί με τα υφάσματα κάτω από το υπνοδωμάτιό μας αλλά ήταν μεγαλούτσικος και αργότερα το άφησε και αποφάσισε να ασχοληθεί με τον τουρισμό στο Δασύλιο φτιάχνοντας το ξενοδοχείο Μεγάλο Πεύκο το οποίο δείχνει εγκατελειμμένο τελευταία. Μετά από αυτόν κανείς άλλος δεν θυμάμαι να το χρησιμοποίησε όσο θυμάμαι. Για κάποιον καιρό το παλιό ραφείο της θείας στο ισόγειο το χρησιμοποιούσε ως αποθήκη η Αγλαϊτσα Καπετάν Κώ

Παράξενο όνομα και δυσνόητο. Τίποτα περισσότερο από ότι λέει το όνομά της. Τώρα γιατί η οικογένειά μου την έλεγε έτσι και όχι πχ. Μαγειρείο δεν ξέρω να σας πώ. Ηταν όμως το παλιότερο τμήμα του σπιτιού μας στο Καζαβίτι. Παράξενο τμήμα που δεν είχε παράθυρα αλλά μόνο δυό πόρτες. Είχε και ένα άνοιγμα για να φεύγει το νερό από τον νεροχύτη της κουζίνας από όπου έμπαινε κάποιο φώς, όπως και από τις χαραμάδες της εξωτερικής πόρτας. Η εξωτερική πόρτα στα χρόνια που μπαινόβγαινα ήταν πάντα κλειστή και πολύ ψηλά για να μπείς από κεί. Αφήστε που δίπλα της είχε αρχίσει να φουντώνει μια πελώρια μαυροσυκιά που έκανε την πρόσβαση ακόμα δυσκολότερη. Εξω από την πόρτα αυτή υπήρχε ένας σωρός από πέτρες άγνωστου προορισμού. Κι αν δεν είχα ακούσει ιστορίες από την γιαγιά Μαρούδα και την θεία Αννα για το σκοτεινό αυτό μέρος του σπιτιού. Η πιό σημαντική, που τώρα την αξιολογώ έτσι, είναι ότι εκεί γεννήθηκε ο παπα Καλλίνικος Σταματιάδης που ιδέα δεν είχα ποιός ήταν όταν μου το έλεγαν. Οι άλλες ήταν

Οταν ήμουν μικρό παιδί το Καζαβίτι ήταν πάντα το Χωριό και ο Πρίνος ήταν οι Καλύβες για όλους τους ντόπιους όταν μιλούσαν μεταξύ τους ενώ η λέξη Πρίνος ήταν άγνωστη και μόνο για τα επίσημα χαρτιά. Το παλιότερο όνομα του χωριού βέβαια, το θυμάμαι σε κάρτες της οικογένειας πριν από 100 χρόνια, ήταν Χωρίον Καζαβίτι και εκείνο τον καιρό ο σημερινός Πρίνος ήταν μια σειρά από ισόγεια κατά το πλείστον καλύβια για την χειμερινή διαμονή των κατοίκων όταν έπρεπε να μαζέψουν τις ελιές. Η Σκάλα ήταν ένα δυό σπίτια, πιό πολύ καλογερικές ιδιοκτησίες παρά κατοικίες. Οσο για το δασύλιο... σκέτη φύση. Ετσι μια και εμείς φημιζόμαστε για την συγκοπή των λέξεων στην καθημερινή ομιλία, κόψαμε το Καζαβίτι και αφήσαμε το Χωριό ενώ οι Καλύβες Πρίνου έμειναν σκέτες στην καθομιλουμένη. Το όνομα Πρίνος εμφανίστηκε ως επίσημο όνομα του οικισμού μάλλον όταν τα παλιά ονόματα επι τουρκοκρατίας αντικαταστάθηκαν από ελληνοπρεπή έστω και αν το Καζαβίτι δεν τουρκοφέρνει ...αλλά το πήρε κι αυτό η μπόρα. Επισήμως λοιπόν