Αναμνήσεις από το παρελθόν

Παράξενο όνομα και δυσνόητο. Τίποτα περισσότερο από ότι λέει το όνομά της. Τώρα γιατί η οικογένειά μου την έλεγε έτσι και όχι πχ. Μαγειρείο δεν ξέρω να σας πώ. Ηταν όμως το παλιότερο τμήμα του σπιτιού μας στο Καζαβίτι. Παράξενο τμήμα που δεν είχε παράθυρα αλλά μόνο δυό πόρτες. Είχε και ένα άνοιγμα για να φεύγει το νερό από τον νεροχύτη της κουζίνας από όπου έμπαινε κάποιο φώς, όπως και από τις χαραμάδες της εξωτερικής πόρτας. Η εξωτερική πόρτα στα χρόνια που μπαινόβγαινα ήταν πάντα κλειστή και πολύ ψηλά για να μπείς από κεί. Αφήστε που δίπλα της είχε αρχίσει να φουντώνει μια πελώρια μαυροσυκιά που έκανε την πρόσβαση ακόμα δυσκολότερη. Εξω από την πόρτα αυτή υπήρχε ένας σωρός από πέτρες άγνωστου προορισμού. Κι αν δεν είχα ακούσει ιστορίες από την γιαγιά Μαρούδα και την θεία Αννα για το σκοτεινό αυτό μέρος του σπιτιού. Η πιό σημαντική, που τώρα την αξιολογώ έτσι, είναι ότι εκεί γεννήθηκε ο παπα Καλλίνικος Σταματιάδης που ιδέα δεν είχα ποιός ήταν όταν μου το έλεγαν. Οι άλλες ήταν

Οταν ήμουν πολύ μικρός και πριν να πάω στο σχολείο η γιαγιά και η θεία Αννα ήταν αυτές που με συντρόφευαν όταν οι γονείς μου έλειπαν στις διάφορες αγροτικές εργασίες. Για να με κρατάνε ήσυχο φρόντιζαν να μου διηγούνται παραμύθια και ιστορίες από τα παλιά. Εγώ άνοιγα τα μάτια, τα αυτιά και το στόμα και ξεχνιόμουν προσπαθώντας να καταλάβω τι μου έλεγαν. Από τα αγαπημένα θέματα της γιαγιάς Μαρούδας ήταν να διηγείται τι πέρασε στη ζωή της όταν μικρό κορίτσι γύρω στα δεκαοχτώ έφυγε από το δικό της σπίτι και πήγε στην πεθερά της όπου ανέλαβε και την γηροκόμιση των ζόρικων πεθερικών της στην αρχή του προηγούμενου αιώνα. Το πράγμα γινόταν ακόμα δυσκολότερο γιατί έπρεπε να τα παλεύει όλα μόνη της αφού ο άνδρας της που ήταν δεκαπέντε χρόνια μεγαλύτερος έλειπε το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου στην Καβάλα όπου δούλευε ως καπνεργάτης. Με βάση τις διηγήσεις τους τότε και αργότερα, τις δικές μου εμπειρίες σαν παιδί στο περιβάλον του χωριού και τους συνειρμούς από την μελέτη των φωτογραφικών αποτυπώ

  Θα πρέπει να πήγαινα στο δημοτικό ακόμα εκείνο το καλοκαίρι αλλά από τότε είχα μια λόξα με τα βιβλία και έψαχνα ότι μπορούσα να βρώ για να διαβάσω κρυμμένο και παρατημένο στις πολίτσες του πάνω και του κάτω σπιτιού χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Καμιά φορά ξετρύπωνα κανένα παλιό βιβλίο και θυμάμαι ένα σκληρόδετο βιβλίο κάτι σαν συνοθύλλευμα από άρθρα και ιστορίες παράξενες που γυρνούσαν γύρω από την Θεσσαλία, τις πόλεις της και τα χωριά της, την παλιά και την πρόσφατη ιστορία της ακόμα και διαφημίσεις. Πρέπει να το είχαν φέρει μαζί τους από τον Βόλο οι θείες μου και κάπου ξέμεινε για να ασχολούμαι εγώ στα διαλείμματα από τα παιχνίδια στον κήπο και το απαραίτητο καθημερινό κυνήγι των πουλιών στο λιγοστό νερό των λαγκαδιών και στις κορυφές κάθε κοκουδιάς και κληματαριάς όπου βοσκούσαν τα πάσης φύσεως πουλάκια της αυλής και της γειτονιάς μας. Ενα απόγευμα μετά τον μεσημεριανό ύπνο νυσταγμένος ψευτοδιάβαζα για πολλοστή φορά ακουμπισμένος στο τραπέζι κάποια ιστορία του παραπάνω βιβλίου,