Η Φωτεινή συνταξιούχος

Η Φωτεινή μετά από περισσότερα από 32 χρόνια υπηρεσίας άφησε το σχολείο γιατί οι γονείς της δυσκολεύονταν πολύ μόνοι τους ούτε και μπορούσαν να κινηθούν όπως πρίν. Ενώ είμαστε ακόμα στην Θάσο την 1^η Σεπτεμβρίου παίρνουν με το Γιάννη το αεροπλάνο για Λονδίνο για να μαζέψουν την Λίνα και στο ενδιάμεσο πάνε και ένα ταξιδάκι οι τρείς τους στο Δουβλίνο. Τότε ήταν που μάθαμε ότι ο Γιάννης έγινε δεκτός στο μεταπτυχιακό. Επέστρεψαν γύρω στις 10 και σε λίγο ο Γιάννης με την Λίνα πάνε στην Σάμο να βρούνε σπίτι μια και ο Γιάννης θα άρχιζε το μεταπτυχιακό του εκεί αλλά η Λίνα επέστρεψε σε πολύ λίγες μέρες μια και το βρήκαν σύντομα. Στις αρχές Οκτωβρίου η Φωτεινή πήρε το πλοίο και του πήγε πράγματα αφήνοντάς τον μόνο σε κάπου μια βδομάδα και γύρισε με το αεροπλάνο αφού τον τακτοποίησε.

Αφού έφυγαν οι τουρίστες δεν επιστρέψαμε στην Καβάλα και η Λίνα που είχε κάνει αίτηση να εργαστεί στην εκπαίδευση ειδοποιείται ότι προσλαμβάνεται ως ωρομίσθια καθηγήτρια στις Σάππες σε μειονοτικό σχολείο. Άλλο ταξίδι για σπίτι, με αυτοκίνητο αυτή τη φορά, κάπως την βολέψαμε σχετικά γρήγορα και αρχίσαμε τα πήγαινε έλα για να μεταφέρουμε τα πράγματά της. Στα μέσα Νοεμβρίου περάσαμε στην Καβάλα αφού τελειώσαμε με τις δουλειές στη Θάσο, η Λίνα πήγε ένα ταξίδι στην Αθήνα αλλά άρχισε και μαθήματα οδήγησης στις Σάππες.

Πλούσια η δραστηριότητα στην οικογένεια και έβαζε αναγκαστικά την δουλειά στο ΤΕΙ σε δεύτερη προτεραιότητα η οποία είχε γίνει η τυπική του έλληνα εκπαιδευτικού που βρίσκεται στην δύση του, δηλαδή μαθήματα, πτυχιακές εργασίες και συμμετοχή στα όργανα διοίκησης. Είχα άλλα δύο και κάτι χρόνια υπηρεσίας και είχα αποφασίσει ότι θα φύγω μόλις συμπληρώσω τα 35 χρόνια. Με την σπλήνα μου, παρά το ότι με ενοχλούσε το μέγεθός της, πέραν της τυπικής ετήσιας εξέτασης αίματος με την οποία νόμιζα ότι παρακολουθούσα την εξέλιξή της, δεν έκανα τίποτα άλλο.

Η κρίση του 2008 έχει αρχίσει να έχει αντίκτυπο και στην Ελλάδα όπου είχαμε αλλαγή κυβέρνησης, υποσχέσεις και μεγάλα λόγια αλλά το μόνο που κράτησα ήταν η «Διαύγεια» γιατί τίποτα άλλο δεν υλοποιήθηκε χωρίς να γκρεμιστεί από τα μνημόνια της επόμενης χρονιάς. Η πατρίδα μας έμπαινε σε μια απίστευτη περίοδο που ακόμα δεν φαινόταν ούτε η διάρκειά της ούτε οι συνέπειές της.

Την χρονιά αυτή είχα και τους δυό τελευταίους ξένους σπουδαστές μου, δυό ισπανοβάσκους από το San Sebastian που κι αυτοί εργάστηκαν στην τελευταία έκδοση του Neapolis το οποίο τώρα σιγά σιγά περνούσε σε ελληνικά χέρια με πολύ κόπο και χωρίς ιδιαίτερο ενθουσιασμό. Το τέλος του ήταν προδιαγεγραμμένο γιατί δεν υπήρχε διάδοχος για να το πάει ένα βήμα παραπέρα.

Την χρονιά που τελείωνε μας άφησε και ο Θόδωρος που συνταξιοδοτήθηκε στα τέλη του 2009 και γλύτωσε το εβδομαδιαίο πήγαινε έλα στην Αθήνα όπου έμενε η οικογένειά του ενώ κάποια στιγμή μέσα στο 2010 εκλέχτηκαν ο Θόδωρος Παχίδης και ο Κώστας Ράντος που ανέλαβαν υπηρεσία την επόμενη χρονιά. Ετσι σιγά σιγά το τμήμα περνούσε σε άλλα χέρια διαφορετικά από εκείνα των ιδρυτικών μελών του πριν από μια δεκαετία.

Στα μέσα Δεκεμβρίου ήρθε η ώρα για απόσυρση της Xantia που μετά από 16 χρόνια μεταφέρθηκε στην Βιομηχανική Ζώνη χωρίς αποζημίωση φυσικά και ενώ δεν ήταν σε κακή κατάσταση. Ταυτόχρονα δόθηκε προκαταβολή για το μικρό αυτοκίνητο της Λίνας, ένα κόκκινο Toyota Aygo που το παραλάβαμε στα μέσα Μαρτίου αφού η Λίνα πήρε το δίπλωμά της.

Τα Χριστούγεννα μαζευτήκαμε στην Καβάλα όλοι μαζί και τα περάσαμε οικογενειακά χωρίς απρόοπτα. Κατόπιν ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του αλλά στο ενδιάμεσο κάναμε και καμιά βόλτα στην Θεσσαλονίκη για ψώνια. Πυκνά συχνά μόλις μπήκε η άνοιξη για τα καλά άρχισαν και τα πηγαινέλα στη Θάσο γιατί όλο και κάτι έπρεπε να κάνουμε στο ΙΟΛΗ πριν ανοίξουμε στις αρχές Μαϊου. Νομίζω ότι ήταν η ώρα να περάσουμε τέντες και στην πίσω πλευρά αλλά και να αλλάξουμε κάποια έπιπλα και συσκευές που άρχισαν να παλιώνουν, κυρίως τα ψυγεία που έκαναν αρκετό θόρυβο. Στα μέσα Μαρτίου κατέφθασε και το αυτοκίνητο της Λίνας που ήρθε και το παρέλαβε από τις Σάππες.

Το Πάσχα του 2010 που ήταν πολύ νωρίς για την Θάσο, το περάσαμε στην Καβάλα παρέα με την Μάρθα και το Γιάννη αλλά και όλο τους το σόϊ στην Ηρακλείτσα. Απίθανη παρέα με μικρούς και μεγάλους, αρχιψήστη τον Γιάννη και τελευταίο βοηθό εμένα, περάσαμε καταπληκτικά με όλη τη γερουσία μαζί μας. Φυσικά τα φαγητά ήταν τόσα πολλά που και την δεύτερη μέρα είμαστε πάλι εκεί.

Αρχές Μαϊου αρχίσαμε την νέα τουριστική περίοδο αφού πρέπει να ξοδέψαμε αρκετά λεφτά για βελτιώσεις και επενδύσεις ενώ το ίδιο έγινε και για το σπίτι στην Καβάλα όπου άλλαξαν οι εντοιχισμένες ντουλάπες που μετρούσαν πλέον ζωή πάνω από 25 χρόνια και έπρεπε να ανακαινισθούν. Η Λίνα επέστρεψε στην Καβάλα μόλις έκλεισε το σχολείο και ο Γιάννης μόλις τελείωσε με τις εξετάσεις του. Στο ενδιάμεσο η Λίνα έγινε νονά και βάφτισε την μικρή Χίλντε-Βασιλική στην Ηρακλείτσα. Εγώ με το ένα πόδι στην Καβάλα και το άλλο στην Θάσο.

Στις αρχές Ιουλίου έφτασε και ο Γιάννης από την Σάμο και κάποια νύχτα έσπασε το πλαστικό τραπεζάκι που χρησιμοποιούσε πρόχειρα λίγο μετά τα μεσάνυχτα, έβγαλε τον ώμο του και τρέχαμε χαράματα στον ορθοπεδικό στα Λιμενάρια για να τον επαναφέρει. Λίγο αργότερα η Φωτεινή μας άφησε για μια εκδρομή στον Προυσό της Ευρυτανίας. Το σπίτι του Γιάννη στην Καβάλα άρχισε να ανακαινίζεται μετά από 30 χρόνια παράλληλα με τοποθέτηση κλιματιστικών στο δικό μας γιατί τα καλοκαίρια η ζέστη ήταν ανυπόφορη. Ο τουρισμός του καλοκαιριού ήταν καλός παρά τα μνημόνια και τις περικοπές που είχαμε αν και κάποια προβλήματα των ευρωπαϊκών οικονομιών είχαν αρχίσει να έχουν αντίκτυπο και στους πελάτες μας.

Αξέχαστα πασχαλιάτικα τραπέζια στον κήπο του Γιάννη και της Μάρθας στην Ηρακλείτσα.