Αναμνήσεις από το παρελθόν

Θυμάμαι τα ύστερα παιδικά μου χρόνια ότι στη Βάλτα είχαμε ένα χωράφι που ήταν στην Καπασιά. Η Καπασιά ήταν ένα μεγάλο δέντρο που τόβλεπες από μακριά να ξεχωρίζει στο επίπεδο γυμνό τοπίο που ξεκινούσε από την άκρη του κάμπου με τα λιόδεντρα στην πλευρά προς τα βουνά και κατέληγε στην αντίθετη κατεύθυνση στο δασύλλιο που τότε ήταν γεμάτο με μεγάλα πεύκα που έφταναν μέχρι τη θάλασσα. Οι άλλες δύο πλευρές έφταναν στην θάλασσα από την μια πλευρά στον όρμο του Πρίνου ή την σκάλα και στην άλλη στο παλιό γήπεδο με τις βολικοκαλύβες. Μεγάλο μέρος της προερχόταν από την καταστροφή ενός μέρους των λιόδεντρων του κάμπου που κάηκαν όταν το συμμαχικό αεροδρόμιο της ΑΝΤΑΝΤ στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο βομβαρδίστηκε από γερμανικά αεροπλάνα. Στον μεσοπόλεμο ολόκληρη σχεδόν η περιοχή της βούλιαζε στα νερά που κατέβαιναν από τα βουνά και πλημύριζαν το επίπεδο έδαφος κάθε χρόνο όταν έβρεχε. Από αυτό το γεγονός πήρε και το όνομά της. Αν θυμάμαι καλά πάνω στην καπασιά πρέπει να υπήρχε ένα τσαρδάκι παρατηρη

  Ο γιορτασμός των εθνικών επετείων στην διάρκεια της μαθητικής ζωής του Δημοτικού Σχολείου ήταν πάντα αναπόσπαστο μέρος της εθνικής μνήμης όσο και αν εκείνο τον καιρό, σαν μικρά παιδιά, δεν είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε. Οι προσωπικές μου αναμνήσεις, αποτυπωμένες στον φωτογραφικό φακό μάλλον του Νίκου Βλαχογιάννη δεν είναι πολλές και περιορίζονται στις παραστάσεις της πέμπτης δημοτικού. Φυσικά και δεν θυμάμαι λεπτομέρειες από την παράσταση αλλά η φωτογραφία παραπέμπει σε Καραϊσκάκη πληγωμένο και κάποιον καλόγερο στο Μοναστήρι του Προυσού μάλλον. Εγώ πρέπει να έκανα τον Καραϊσκάκη και ο συμμαθητής μου Θανάσης Μαριγούδης τον καλόγερο. Πέραν της φωτογραφίας δεν θυμάμαι απολύτως τίποτα μια και πέρασαν από τότε 59 ολόκληρα χρόνια. Μια αδιόρατη καλλιτεχνική φλέβα πρέπει να την είχα αλλά δεν μου πέρασε από το μυαλό να την καλλιεργήσω. Περισσότερα θυμάμαι από την επόμενη χρονιά στην έκτη δημοτικού όταν συμμετείχα σε δύο παραστάσεις, ένα μεγάλο έργο με πολλούς «ηθοποιούς» όπου είχα πρω

  Αφού τελειώναμε τα μαθήματα ερχόταν η δύσκολη ώρα των εξετάσεων όπου ο καθένας μόνος του δοκίμαζε την τύχη του και την ατυχία του στα μαθήματα του πρώτου έτους που δεν ήταν πολλά αλλά η ύλη ήταν μεγάλη και παρά τις προσπάθειες δεν μπορούσες να τα ξέρεις όλα, ούτε και να τα θυμάσαι. Καθόλου δεν θυμάμαι το παραμικρό, ούτε πόσες φορές έδωσα κάθε μάθημα ούτε πότε το πέρασα. Την χρονιά πάντως δεν την έχασα αλλά σίγουρα κάτι πρέπει να έμεινε για τον Σεπτέμβριο. Το πρώτο καλοκαίρι ως φοιτητής δεν πρέπει να ανεβήκαμε στο χωριό ή αν το κάναμε πρέπει να ήταν για σύντομο χρονικό διάστημα. Θυμάμαι ότι τα ενδιαφέροντα δεν ήταν τα ίδια με τα γυμνασιακά χρόνια και αρκετό καιρό περνούσα με άλλους της ηλικίας στα καφενεία και στην παραλία στην Σκάλα όπου φυσικά κατεβαίναμε και ανεβαίναμε με τα πόδια. Ταυτόχρονα υπήρχαν πάντα και οι αγροτικές καλοκαιρινές δουλειές εκτός από τα μπάνια στις παραλίες. Τώρα δεν ήμουν ούτε μικρός και αδύναμος ούτε είχα να διαβάσω για τις εισαγωγικές εξετάσεις. Ετσι τα

  Μετά από ένα βασανιστικό καλοκαίρι πλήρες άγχους και ψυχικής και σωματικής κούρασης ένας και παραπάνω μήνας στο χωριό ήταν ότι χρειαζόμουν για ξεκούραση. Επέστρεψα στις συνήθεις δραστηριότητες χωρίς όμως ίχνος απσχόλησης στις αγροτικές εργασίες μια και ο πατέρας μου πριν επιστρέψουμε είχε ξεμπερδέψει νωρίς νωρίς με ότι έπρεπε να γίνει στρώνοντας τα δίχτυα κάτω από τις ελιές. Κανένα ψιλοκαθάρισμα στο περιβόλι του Αϊ Δημήτρη το έκανε για να περνάει η ώρα χωρίς εμένα. Εγώ ανεβοκατέβαινα για κανένα σουσούκι στο νερό και κανένα πουλάκι στα σταφύλια για να περνάει η ώρα και τα βράδια όλο και υπήρχε κανένα πουλάκι για ψήσιμο. Ο Σεπτέμβριος βγήκε χωρίς να το καταλάβω και η αγωνία και οι υπολογισμοί έδιναν και έπαιρναν όπως και οι συζητήσεις τι θα κάνω αν, το πιθανότερο κατά την μόνιμα απαισιόδοξη γνώμη μου, δεν περάσω στις εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο. Οι πιο χειρότερες εκτιμήσεις μου ήταν κάπου 120 μονάδες και με βάση τις βάσεις του προηγούμενου χρόνου περνούσα στους Τοπογράφους της Θε

Η γιαγιά Μαρία και η οικογένειά της Την γιαγιά Μαρία την θυμάμαι πάντα με τα μαύρα. Από την βουλγαρική κατοχή και μετά η ζωή της ήταν θλιβερή, αφού το 41 έχασε τον παππού Γιάννη, λίγο αργότερα την Σοφία και την Βαρβάρα και μετά τον πόλεμο την Γεωργία. Εμεινε μόνη με τρία παιδιά, τον Δημητρό που ήταν μαραγκός, την μάννα μου και την θεία Χρυσούλα που δεν είχαν ακόμα παντρευτεί εκτός από την Σωτήρω που κλέφτηκε με τον Δούκα πριν από τον πόλεμο. Εμενε στο μικρό σπιτάκι που ήταν απέναντι από το δικό μας με τον θείο Δημητρό μια που εγώ, όταν άρχισα να καταλαβαίνω στα μέσα της δεκαετίας του 50 εκτός από την μάννα μου είχε φύγει και η Χρυσούλα νύφη στο σπίτι του θείου Ζαχαρία, στο σημερινό της σπίτι πάνω στο δρόμο για το χωριό. Στο χωριό το σπίτι της ήταν στον κάτω μαχαλά, λίγο πιο ψηλά από το δικό μας δεξιά ακολουθώντας το δρομάκι πριν την βρύση από την άλλη μεριά του δρόμου ήταν το πατρικό της γιαγιάς Μαρούδας όπου αμυδρά θυμάμαι ότι έμενε ο παππούς Παναγιώτης Παπάνθιμος, ο μικρότερος