Τα φοιτητικά καλοκαίρια

 

Αφού τελειώναμε τα μαθήματα ερχόταν η δύσκολη ώρα των εξετάσεων όπου ο καθένας μόνος του δοκίμαζε την τύχη του και την ατυχία του στα μαθήματα του πρώτου έτους που δεν ήταν πολλά αλλά η ύλη ήταν μεγάλη και παρά τις προσπάθειες δεν μπορούσες να τα ξέρεις όλα, ούτε και να τα θυμάσαι. Καθόλου δεν θυμάμαι το παραμικρό, ούτε πόσες φορές έδωσα κάθε μάθημα ούτε πότε το πέρασα. Την χρονιά πάντως δεν την έχασα αλλά σίγουρα κάτι πρέπει να έμεινε για τον Σεπτέμβριο.

Το πρώτο καλοκαίρι ως φοιτητής δεν πρέπει να ανεβήκαμε στο χωριό ή αν το κάναμε πρέπει να ήταν για σύντομο χρονικό διάστημα. Θυμάμαι ότι τα ενδιαφέροντα δεν ήταν τα ίδια με τα γυμνασιακά χρόνια και αρκετό καιρό περνούσα με άλλους της ηλικίας στα καφενεία και στην παραλία στην Σκάλα όπου φυσικά κατεβαίναμε και ανεβαίναμε με τα πόδια. Ταυτόχρονα υπήρχαν πάντα και οι αγροτικές καλοκαιρινές δουλειές εκτός από τα μπάνια στις παραλίες. Τώρα δεν ήμουν ούτε μικρός και αδύναμος ούτε είχα να διαβάσω για τις εισαγωγικές εξετάσεις. Ετσι τα καλοκαιρινά ποτίσματα στα λιόδεντρα του κλήρου αλλά και του περιβολιού του Αϊ Δημήτρη είχαν την συμμετοχή μου αλλά όχι τίποτα περισσότερο. Ολο και θα είχα κανένα μάθημα για τον Σεπτέμβριο να μου θυμίζει ότι δεν πρέπει να ξεχνιέμαι.

Βέβαια το νέο της ιστορίας ήταν οι επισκέψεις και οι διακοπές των φίλων μου μελών της παρέας της Πάτρας στην Θάσο, του Στέλιου για αρκετά χρόνια και του Δημοσθένη που τους φιλοξένησα στον Πρίνο αφού οι γονείς τους τελείωναν τις διακοπές τους. Σίγουρα αυτό όμως δεν έγινε το καλοκαίρι του 1970 ούτε το 71 αλλά μετά. Σίγουρα το 72, το 73, όχι το 74, δεν θυμάμαι το 75, σίγουρα το 76 αλλά  το γεγονός ότι υπήρχε και αυτοκίνητο για τις μετακινήσεις ήταν ιδιαίτερα σημαντικό. Τότε άρχισα να γνωρίζω πράγματα και τόπους  του νησιού που ούτε να τους φανταστώ μπορούσα διαφορετικά.

Σίγουρα ο Στέλιος αλλά και ο Δημοσθένης με τους γονείς τους ερχόταν αρκετά καλοκαίρια και έμεναν είτε στης Λαγανάκου στο Δασύλλιο ή αργότερα στο Ηλέκτρα στην Σκάλα δίπλα στο ναυπηγείο του Χαριτόπουλου. Θυμάμαι ότι το 1972, όταν ο περιφερειακός δρόμος του νησιού ήταν υπό κατασκευή και ορισμένα τμήματα ήταν ακόμα χωματόδρομοι, κάναμε με το Φίατ τον γύρο του νησιού που για μένα ήταν ξεχωριστή εμπειρία. Ακόμα, την ίδια χρονιά νομίζω, επισκεφτήκαμε και τον θείο του Στέλιου που παραθέριζε στην Σκάλα Ποταμιάς, στο μόνο σπιτάκι που νοικιαζόταν και δεν υπήρχε ακόμα τίποτα το τουριστικό. Από εκείνη την περίοδο υπάρχουν και όχι λίγες φωτογραφίες τόσο στην θάλασσα όσο και στην ενδοχώρα του Πρίνου.

Σε ανταπόδοση της φιλοξενίας τον Σεπτέμβριο μάλλον του 72 επισκέφτηκα τον Στέλιο και τους γονείς του που με φιλοξένησαν στο σπίτι τους την περίοδο της διεθνούς έκθεσης και του φεστιβάλ τραγουδιού.

Με τον Στέλιο στον κήπο μας στο Καζαβήτι το καλοκαίρι του 1972

Πέρα από τον Αγιο Παντελεήμονα σε μια κορυφή προς το Σωτήρος με εξαιρετική θέα προς τον Πρίνο.