Ψάχνοντας θέμα διδακτορικού

 

Τα δύο τελευταία χρόνια των σπουδών μας όταν μπαινοβγαίναμε στις προκατασκευασμένες παράγκες των πρώτων χρόνων της πανεπιστημιούπολης, βλέπαμε ότι δίπλα μας ορθώνονταν αρκετά νέα κτίρια που φυσικά δεν ξέραμε τον προορισμό τους. Μακριά το ένα από το άλλο τα κτίρια Α και Β ήταν τα κτίρια για την στέγαση των τμημάτων της Πολυτεχνικής Σχολής αλλά και της Διοίκησης ενώ δίπλα τους κτιζόταν η Φοιτητική Εστία με το Εστιατόριο και τους Φοιτητικούς Κοιτώνες. Ετσι ήρθε η ώρα της εργασίας στον πρώτο όροφο της ανατολικής πτέρυγας  του κτιρίου Β και στην απόκτηση χώρου εργασίας εκεί που θα περνούσα τα επόμενα δώδεκα χρόνια της ζωής μου. Ολόκληρη η πτέρυγα του Εργαστηρίου Συστημάτων Ηλεκτρικής Ενέργειας (γνωστή και ως Εργαστήριο του Γαλανού) είχε τον χώρο του Εργαστηρίου με τους πάγκους των ασκήσεων και την έδρα με τον μεγάλο πίνακα, έναν μεγάλο άδειο τότε χώρο που χωρίστηκε και έγινε ο χώρος των γραφείων των βοηθών και βοηθών ερευνητών και έναν ακόμα χώρο με δύο μεγάλα γραφεία, το ένα από τα οποία ήταν του Καθηγητή με την γραμματέα του απέξω και δίπλα ένα άλλο γραφείο που ήταν οι παλιότεροι βοηθοί ερευνητές, ο Γιάννης και ο Χρήστος.

Το ωραίο της ιστορίας ήταν ότι από την 1.2.75 υπογράψαμε Σύμβαση Εργου και έπρεπε για 30 ώρες την εβδομάδα σε ωράριο 8-13 να είμαστε στο Πανεπιστήμιο. Τα λεφτά δεν ήταν πολλά αλλά για μας ήταν αρκετά για να ζήσουμε χωρίς να επιβαρύνουμε τις οικογένειές μας. Μεγάλη υπόθεση να έχεις δουλειά μόλις πήρες το δίπλωμα! Το πρόβλημα ήταν ότι οι συμβάσεις ήταν τριμηνιαίες και μετά τις πρώτες δύο το σύστημα άλλαξε και η πληρωμή γινόταν με δελτία παροχής υπηρεσιών οπότε έπρεπε να ψάχνεις τον Γαλανό που ήταν όλη μέρα στην Πρυτανεία, πότε θα βρεθεί στο γραφείο του για να συνυπογράψει την βεβαίωση της παροχής έργου, πράγμα που πάντα έκανε βέβαια. Το οικονομικό πρόβλημα δεν ήταν πρόβλημα επιβίωσης για μένα αλλά δεν ήθελα να επιβαρύνω περισσότερο τον πατέρα μου.

Αφού λοιπόν τακτοποιηθήκαμε σε κάποιο βαθμό αρχίσαμε να στήνουμε τις ασκήσεις στο εργαστήριο με βάση τον αρκετό εξοπλισμό που είχε αγορασθεί και περίμενε να αξιοποιηθεί γιατί εμείς σαν φοιτητές δεν θυμάμαι να κάναμε το συγκεκριμένο εργαστήριο. Είμαστε και αρκετοί οπότε μοιραστήκαμε τις ασκήσεις που θα επιβλέπαμε και το θέμα αυτό επιλύθηκε εύκολα. Μια ακόμα υποχρέωση ήταν να αναλάβει ο καθένας και το φροντιστήριο ενός μαθήματος αλλά και το ίδιο το μάθημα όταν ο καθηγητής ήταν απασχολημένος στην διοίκηση. Κι αυτό δεν ήταν πρόβλημα γιατί όλοι είχαμε άφθονο χρόνο και θα μπορούσαμε να διαθέσουμε λίγες ώρες την εβδομάδα μια και πληρωνόμαστε για αυτό ακριβώς έστω και όχι κανονικά.

Μετά την τακτοποίηση των τρεχόντων θεμάτων ήρθε η ώρα να συζητήσουμε και για το διδακτορικό και το θέμα του. Ο Γιάννης και ο Χρήστος που εργαζόταν ήδη ένα χρόνο είχαν κατασταλάξει στα θέματά τους. Ο Γαβριήλ κόλλησε στο θέμα του Γιάννη με αντικείμενο τα συστήματα μεταφοράς με συνεχές ρεύμα και είχε κάποιον να κουβεντιάζει. Εγώ πελαγοδρομούσα ψάχνοντας στους  τόμους των περιοδικών της ΙΕΕΕ που το εργαστήριο αγόραζε και η βιβλιοθήκη είχε όσον αφορά τα τελευταία χρόνια. Δεν ξέρω τι ήταν εκείνο που με οδήγησε να ασχοληθώ με τους κυκλομετατροπείς αλλά κάποια στιγμή κατέληξα εκεί χωρίς βοήθεια από κανέναν γιατί κανείς δεν μπορούσε να με βοηθήσει αφού δεν ήξερε το αντικείμενο. Μέγα λάθος αλλά το έκανα και το πλήρωσα ακριβά. Ισως ο χαρακτήρας μου φταίει για τις επιλογές μου να ασχοληθώ με κάτι εντελώς μόνος μου. Εκείνο που παρατήρησα ήταν ότι το σύστημα ήταν εξαιρετικά πολύπλοκο και δεν υπήρχαν αρκετές εργασίες ιδιαίτερα για την προσομοίωση και την μελέτη συστημάτων ελέγχου του. Δεν θυμάμαι πότε αποφάσισα ότι θα ασχοληθώ με το θέμα αυτό γιατί πελαγοδρομούσα για καιρό.

Από το πέμπτο κιόλας έτος ο Γαλανός βρήκε στο ΚΕΕΘΑ τον Σαφάκα που είχε τελειώσει στην Γερμανία και τον έφερε στο Πανεπιστήμιο σαν ειδικό επιστήμονα για να κάνει τα μαθήματα των Ηλεκτρικών Μηχανών. Ταυτόχρονα προκήρυξαν και την αντίστοιχη θέση και ο Θανάσης ήταν τυχερός γιατί έπεσε στην περίπτωση της αποχουντοποίησης που ήθελε να ενσωματώσει στο προσωπικό νέους ανθρώπους ως αντιστάθμισμα στους παλιούς και συντηρητικούς. Ετσι έγινε τακτικός καθηγητής σε μια νύχτα και άρχισε να ψάχνει βοηθούς. Τον πρώτο που ζήτησε να τον ακολουθήσει γιατί είχε και θέσεις βοηθών ήμουν εγώ αλλά δεν θεώρησα σωστό να πουλήσω τον Γαλανό που τον θεωρούσα και πιο ικανό να με βοηθήσει με την ισχύ που είχε στη σχολή. Η συνέχεια δεν με διέψευσε.

Το κτίριο Β όπως φαίνεται σε φωτογραφία του ιστορικού αρχείου του Πανεπιστημίου Πατρών (Διογένεια). Εκεί πέρασα σχεδόν 12 χρόνια. Το εργαστήριο "του Γαλανού" είναι στον 2ο όροφο της πτέρυγας που δεν φαίνεται.