Αναμνήσεις από το παρελθόν

Επέστρεψα στην Καβάλα για τις εξετάσεις του Σεπτεμβρίου του 2012 αλλά δεν θυμάμαι πότε ακριβώς πήγα να μπώ στο εργαστήριο, βρήκα την πόρτα κλειδωμένη και με το κλειδί μου δεν άνοιγε. Το τμήμα Ηλεκτρολογίας είχε φυσικά κλειδί από το εργαστήριο μέσω των ανθρώπων του που έκαναν εργαστήριο για δύο μαθήματα, Ηλεκτρονικά Ισχύος και Ηλεκτρική Κίνηση αλλά και θεωρία στην αίθουσα του εργαστηρίου. Υπήρχε δηλαδή πλήρης πρόσβαση και εμπιστοσύνη και ποτέ δεν σκέφτηκα ότι θα μπορούσε κάποιος να αλλάξει την κλειδαριά χωρίς να μου δώσει κλειδί. Ποιος άλλαξε την κλειδαριά και με τίνος το κλειδί δεν έμαθα ποτέ ούτε και είχε νόημα. Τότε κατάλαβα πόσο είχε ενοχλήσει η αποσκίρτησή μου από το παλιό μου τμήμα και θα έπρεπε να τιμωρηθώ γι’ αυτό. Δεν ήταν μόνο αυτό βέβαια αλλά τώρα υπήρχε δικαιολογία που θα μπορούσε να σταθεί στο μυαλό τους και στον λόγο τους. Επρόκειτο να συνταξιοδοτηθώ σε λίγο καιρό και επομένως έπρεπε να διασφαλισθεί η κυριότητα του χώρου. Δεν περίμεναν βέβαια την ημερομηνία της παραίτη

Τον Σεπτέμβριο άρχισαν πάλι τα πήγαινε έλα στην Καβάλα για τις εξετάσεις της δεύτερης περιόδου και από το τέλος του μήνα τα μαθήματα της τελευταίας χρονιάς μου σαν μόνιμου εκπαιδευτικού. Τίποτα δεν με κρατούσε πιά και οι συνθήκες δεν βοηθούσαν καθόλου μαζί με την πίεση της μεγάλης σπλήνας που με κούραζε όταν οδηγούσα για αρκετή ώρα. Εκτός αυτής της πίεσης όμως δεν αισθανόμουν τίποτα και μόνο οι εξετάσεις έδειχναν το πρόβλημα αλλά το άφηνα για αργότερα… Αρχισα σιγά σιγά να μαζεύω τα χαρτιά για την τεκμηρίωση της υπηρεσίας στο πανεπιστήμιο της Πάτρας και των εισφορών στο ΤΣΜΕΔΕ αλλά και των κρατήσεών τους για σύνταξη γιατί δεν ήθελα να τα ψάχνω την τελευταία στιγμή. Ξέχασα κάποια χρόνια στο ΤΕΙ ως ωρομίσθιος και κάποια χρόνια στο Πανεπιστήμιο πριν το διορισμό αλλά δεν χάλασε ο κόσμος. Επρεπε να τα φροντίσω νωρίτερα γιατί ήταν αθροιστικά κάπου τρία χρόνια αλλά τότε δεν έδινα σημασία. Δεν αναλάμβανα πλέον υποχρεώσεις με ξένους σπουδαστές αλλά είχα αρκετές πτυχιακές με έλληνες σπουδασ

Η νέα εκπαιδευτική χρονιά δεν μας μπήκε και πολύ ευχάριστα. Ο Γιάννης πήγε να δώσει ένα μάθημα που του είχε μείνει και να επιστρέψει λίγο αργότερα ξενοικιάζοντας το σπίτι. Η Φωτεινή είχε ένα μικροατύχημα με το ποδήλατο και έσπασε το πόδι της όπως τελικά αποδείχτηκε με αποτέλεσμα να μην μπορέσει να πάει στην Σάμο για να βοηθήσει τον Γιάννη να μαζέψει τα πράγματά του. Εμεινε με τον γύψο αρκετές βδομάδες και δεν μπορούσε εύκολα να μετακινηθεί. Ετσι αυτός επέστρεψε με το πλοίο με όσα μπόρεσε να συμμαζέψει. Το σπίτι του Γιάννη στην Καβάλα συνέχισε να βγάζει δουλειές αλλά περάσαμε κλιματιστικά και στην σοφίτα που ψηνόταν το καλοκαίρι και πάγωνε τον χειμώνα με αποτέλεσμα να είναι απαραίτητα. Οι δουλειές και οι επισκευές ατελείωτες, κάναμε και θερμομόνωση στο υπόλοιπο σπίτι της Καβάλας, αλλά ο Γιάννης που επέστρεψε από την Σάμο κάπου αργά τον Νοέμβριο εγκαταστάθηκε σπίτι του. Μετά τα μαθήματα έμεινε η διπλωματική που ήταν βιβλιογραφική και την έστειλε μετά τα Χριστούγεννα. Τόσο η Λίνα όσο και

Η Φωτεινή μετά από περισσότερα από 32 χρόνια υπηρεσίας άφησε το σχολείο γιατί οι γονείς της δυσκολεύονταν πολύ μόνοι τους ούτε και μπορούσαν να κινηθούν όπως πρίν. Ενώ είμαστε ακόμα στην Θάσο την 1 η Σεπτεμβρίου παίρνουν με το Γιάννη το αεροπλάνο για Λονδίνο για να μαζέψουν την Λίνα και στο ενδιάμεσο πάνε και ένα ταξιδάκι οι τρείς τους στο Δουβλίνο. Τότε ήταν που μάθαμε ότι ο Γιάννης έγινε δεκτός στο μεταπτυχιακό. Επέστρεψαν γύρω στις 10 και σε λίγο ο Γιάννης με την Λίνα πάνε στην Σάμο να βρούνε σπίτι μια και ο Γιάννης θα άρχιζε το μεταπτυχιακό του εκεί αλλά η Λίνα επέστρεψε σε πολύ λίγες μέρες μια και το βρήκαν σύντομα. Στις αρχές Οκτωβρίου η Φωτεινή πήρε το πλοίο και του πήγε πράγματα αφήνοντάς τον μόνο σε κάπου μια βδομάδα και γύρισε με το αεροπλάνο αφού τον τακτοποίησε. Αφού έφυγαν οι τουρίστες δεν επιστρέψαμε στην Καβάλα και η Λίνα που είχε κάνει αίτηση να εργαστεί στην εκπαίδευση ειδοποιείται ότι προσλαμβάνεται ως ωρομίσθια καθηγήτρια στις Σάππες σε μειονοτικό σχολείο. Άλλο

Η επόμενη ακαδημαϊκή χρονιά μας βρήκε χωρίς παιδιά στο σπίτι μια που ο Γιάννης ήταν στον στρατό και η Λίνα έφυγε τον Σεπτέμβριο για μεταπτυχιακό στην Αγγλία. Είχαμε βέβαια τρία μεγάλα παιδιά να φροντίσουμε, άνω των 80 όλα, και δεν μας έλειπαν οι έννοιες αλλά σε γενικές γραμμές ακόμα τα κατάφερναν καλά. Φυσικά τον Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο ακόμα πηγαινοερχόμασταν στην Θάσο. Ο Γιάννης μετατέθηκε στην Ελευθερούπολη στα τέλη Σεπτεμβρίου και όποτε δεν είχε υπηρεσία τον έπαιρνα από το στρατόπεδο για να μείνει στο σπίτι και τον επέστρεφα την άλλη μέρα. Εμεινε εκεί αρκετούς μήνες αλλά την άνοιξη μετά την ολοκλήρωση της ειδικής εκπαίδευσης βρέθηκε στο Σουφλί και συχνά κάναμε το ταξίδι για τον δούμε, να τον παραλάβουμε ή να τον πάμε όταν είχε άδεια. Η Φωτεινή για τις 28 του Οκτώβρη έκανε ένα ταξιδάκι να δεί την Λίνα και να της πάει διάφορα πράγματα αλλά και να γνωρίσει το Λονδίνο και το Γκίλφορντ. Εγώ φύλακας άγγελος ως συνήθως. Τα Χριστούγεννα τα κάναμε όλοι μαζί στην Καβάλα αλλά για την