Από Τρίπολη… Κοζάνη …μέσω Πάτρας!

Οσο και να φαίνεται περίεργο στον στρατό πήγα δυό φορές αντί για μία και καλή. Ούτε η πρώτη ούτε και η δεύτερη ήταν ιδιαίτερα δύσκολες, αλλά η πρώτη ήταν κάπως… Τέλος του Μάρτη το οροπέδιο της Τρίπολης και ιδιαίτερα το κέντρο κατάταξης του πεζικού με τα παμπάλαια κτίρια το 1976, δεν ξέρω πως είναι τώρα, είχε κρύο ακόμα, πολύ κρύο αν και φαντάζομαι ότι η προηγούμενη σειρά θα ζορίστηκε περισσότερο. Η παρέα του εργαστηρίου είχε φύγει όταν παρουσιαστήκαμε εμείς αλλά βρήκα εκεί άλλους τρείς από το πανεπιστήμιο στην ίδια κατάσταση με μένα και αρκετά περισσότερους από το εξωτερικό με αποτέλεσμα οι τριμηνίτες να είναι αρκετά μεγάλη ομάδα. Δεν θυμάμαι ιδιαίτερα καψόνια τις πρώτες μέρες εκτός από καμιά αγγαρεία στα μαγειρεία, μάλλον υπήρχε αρκετός κόσμος και οι δουλειές μοιραζόταν. Τις πρώτες μέρες ήταν δύσκολα γιατί έπρεπε κάπως να προσαρμοστούμε και να ομογενοποιηθούμε και υπήρχε κάθε καρυδιάς καρύδι αλλά όπως και να το κάνουμε οι παρέες ήταν μεταξύ ομοίων. Μπαίναμε στο μάτι όμως ορισμένων «δεκανέων» που βρήκαν ευκαιρία να βγάλουν το άχτι τους. Ενας από αυτούς ανέλαβε να μας γυμνάσει και κάθε πρωϊ μας ανεβοκατέβαζε στους λόφους έξω από το στρατόπεδο με το φανελάκι ότι καιρό και να έκανε, μας ψόφαγε να χτυπάμε προσοχή – ανάπαυση και κάποια μέρα με ψιλόβροχο, μουσκεμένους στον ιδρώτα μετά από τρέξιμο μας άφησε κανένα τέταρτο ακίνητους στο αγιάζι με αποτέλεσμα να αρπάξω ένα άγριο κρύωμα με πυρετό και βήχα που δεν μπορούσα να σταθώ στα πόδια μου. Ελεύθερος υπηρεσίας μιάς μέρας αλλά χωρίς φάρμακα πήγαινα καρφί για πνευμονία σύμφωνα με ένα συνάδελφο γιατρό εξαμηνίτη του εξωτερικού που με ακροάστηκε. Ευτυχώς ήταν μετά την ορκωμοσία, βγήκε και αγόρασε αντιβιοτικά και έτσι γλύτωσα την πνευμονία αλλά μου έμεινε ως κουσούρι μια χρόνια τραχειοβρογχίτιδα που με ταλαιπωρεί συχνά αν δεν προσέχω.

Ένα μήνα στον στρατό και ήρθε το Πάσχα, φάγαμε επιτέλους καλά, άρχισαν και οι σκοπιές μετά την ορκωμοσία, μάθαμε τις ειδικότητές μας, απλός γραφέας τεχνικού, και μόλις μπήκε ο Μάϊος άφησα την Τρίπολη για το Κέντρο Εκπαίδευσης Τεχνικού στην Πάτρα, παλιό μου γνώριμο από το μάθημα του Μηχανουργείου πριν μερικά χρόνια. Δεν πρόλαβα καλά καλά να προσαρμοστώ στα κατατόπια του ΚΕΤΧ και καταφτάνει γράμμα του Γλαύκου στον Διοικητή που με ζητάει τα απογεύματα για «υποστήριξη του εκπαιδευτικού έργου» οπότε οι δίωρες άδειες γίνονται μεγαλύτερες,  γλυτώνω τις σκοπιές και μένει μόνο το θαλαμοφυλίκι αραιά και πού. Η παρέα των άλλων που είχαν επιστρέψει όταν έφυγα έβαλαν το χεράκι τους. Τα πρωϊνά δεν θυμάμαι να έκανα κάτι σημαντικό γιατί οι απλοί γραφείς δεν είχαν τεχνική εκπαίδευση οπότε μπαινόβγαινα σε κάποιο γραφείο του διοικητηρίου, ούτε που θυμάμαι σε ποιο. Υπέθεσα ότι θα απολυόμουν από το ΚΕΤΧ αλλά δεν ήμουν τόσο τυχερός. Τρείς βδομάδες πριν συμπληρώσω το τρίμηνο μαθαίνω ότι ανηφορίζω για την Κοζάνη.

Εφτασα στο στρατόπεδο που ήταν μέσα στην πόλη, και όταν με ρώτησαν πόσο θα μείνω εκεί, απογοητεύτηκαν μεν όταν άκουσαν 18 μέρες, αλλά με έστρωσαν στις σκοπιές και δεν θυμάμαι να βγήκα έξω πάνω από μια φορά. Τρείς μέρες πριν απολυθώ παίρνω άδεια για την Θάσο, ο πατέρας μου καταθέτει στην Τράπεζα τα 21 χιλιάρικα και φεύγω πίσω για την Κοζάνη για να πάρω το απολυτήριο. Κάπως έτσι πέρασε η πρώτη φορά στον στρατό και τότε νόμιζα ότι δεν θα ξαναπερνούσα πύλη στρατοπέδου αλλά έκανα λάθος. Οι πολιτικοί με πήγαν τρείς μήνες στο στρατό μέχρι να βολέψουν και όσους ήθελαν, οι ίδιοι με ξανακάλεσαν για να ρίξουν στάχτη στα μάτια όσων γκρίνιαξαν λίγο παραπάνω. Απλώς την δεύτερη φορά με πλήρωναν και σαν φαντάρο και σαν δημόσιο υπάλληλο οπότε ούτε που με ένοιαζε, απλά περίμενα να περάσουν οι έξι μήνες και δεν πέρασαν άσχημα!

 

Διοπτροφόροι και μυστακοφόροι (με τον Μανώλη) στον θάλαμο της Τρίπολης.