Η λύτρωση...

Η επιστροφή από τις διακοπές του καλοκαιριού δεν έφερε κάτι καινούριο στην εξέλιξη της πορείας του διδακτορικού μέχρι ένα Σαββατόβραδο στα μέσα του Οκτώβρη του 1979 που ήρθε στο μυαλό μου η ιδέα που έλειπε και δεν την είχε ακόμα σκεφτεί άλλος την ώρα που έπεφτα να κοιμηθώ. Η απλότητά της με εξέπληξε, την έγραψα σε δυό τρείς γραμμές και έπεσα ξερός για ύπνο. Την άλλη μέρα Κυριακή πρωϊ αρπάζω το αυτοκίνητο μόλις ξύπνησα και καρφί στον 9845Β για να την δοκιμάσω στην απλή τριπαλμική ομάδα του κυκλομετατροπέα που είχε τρείς διακόπτες θυρίστορ όλους κι όλους. Σε μια δυό ώρες είχα φτιάξει το πρόγραμμα εξομοίωσης, το έτρεξα, διόρθωσα τα λάθη και ώ του θαύματος στην οθόνη άρχισα να βλέπω τις καμπύλες που έπρεπε για όλες τις μεταβλητές που ανέμενα από την θεωρία και μάλιστα σε χρόνο ρεκόρ σε σχέση με ότι είχα κάνει τα προηγούμενα τρία χρόνια. Το μεσημέρι τα παράτησα και πήγα για φαγητό στην Λέσχη με μια όρεξη και μια πείνα που δεν είχα ποτέ άλλοτε!

Συνέχισα μετά το φαγητό ολοκληρώνοντας την προσομοίωση του μονοφασικού τριπαλμικού κυκλομετατροπέα που ήταν έτοιμος ως το βράδυ, πήρα τα αποτελέσματα που ήθελα, βραδυνό φαγητό πάλι στη Λέσχη και επιστροφή νωρίς για ύπνο. Την άλλη μέρα έψαξα τον καθηγητή, του έδειξα τι είχα κάνει και τον είδα να χαμογελάει «άντε βρέ Γιώργο… καιρός ήταν!». Φυσικά χωρίς τον 9845Β δύσκολα θα μπορούσα να το κάνω. Παρά τις υποχρεώσεις εκτός διδακτορικού που δεν ήταν λίγες και έτρωγαν την μισή βδομάδα, μέσα στην βδομάδα σχεδόν τελείωσα τον τριφασικό τριπαλμικό κυκλομετατροπέα με 18 θυρίστορς και μικτό φορτίο που ήταν η μισή δουλειά που είχα κάνει ως τότε και στην επόμενη βδομάδα άλλαξα το φορτίο σε τριφασικό κινητήρα και δούλεψε σε ελάχιστο χρόνο λίγων δεκαλέπτων εκεί που παλιότερα ήθελα σχεδόν μια μέρα. Σε δυό βδομάδες τελείωσα ότι είχα κάνει ως τότε σχεδόν σε τέσσερα χρόνια.

Για τους επόμενους μήνες έτρεχα σαν τρελός για να βγάλω τα σπασμένα δουλεύοντας κάθε μέρα ως τα μεσάνυχτα. Η ιδέα μου είχε εφαρμογή σε όλα τα γνωστά είδη κυκλομετατροπέων με πλήθος διακοπτών χωρίς όριο πρακτικά και έφτασα ως τα 144. Αφού ολοκλήρωσα την προσομοίωση κάθε είδους κυκλομετατροπέων με κάθε είδους φορτίο με βάση το ίδιο μοντέλο που το ονόμασα μοντέλο δυναμικών ισοδυνάμων, κάπου στα μέσα Φεβρουαρίου του 1980 άρχισα να ξαναγράφω το κείμενο του διδακτορικού κρατώντας μόνο το κομμάτι της θεωρίας και παραθέτοντας πλήθος καμπυλών στο τέλος που προήλθαν από τις προσομοιώσεις. Ταυτόχρονα προετοιμάστηκαν και ορισμένες δημοσιεύσεις για το άμεσο μέλλον. Ούτε μπορούσα τότε να φανταστώ ότι η ιδέα μου θα μπορούσε να εφαρμοσθεί εύκολα σε όλα κυκλώματα μετατροπέων, ανάμεσα στα οποία και τα συστήματα συνεχούς ρεύματος που μελετούσε το εργαστήριο, και κινητηρίων συστημάτων για να προκύψει αυτό που αργότερα έφτιαξα στην υπόλοιπη «χρήσιμη» ζωή μου των 26 χρόνων μακριά από το Πανεπιστήμιο, το Neapolis. Σε κάθε περίπτωση όμως ποτέ δεν έπαψα να είμαι «μοναχικός καβαλλάρης».

Η Πολυτεχνική Σχολή άρχισε να εφαρμόζει, από το δικό μου διδακτορικό και μετά, ένα διαφορετικό σύστημα για την έγκριση της διδακτορικής διατριβής πέρα από το τυπικό που προβλεπόταν από τον Νόμο. Χρειαζόταν μια διάλεξη σε ευρύ ακροατήριο όπου έπρεπε να εξηγήσω με λεπτομέρειες τόσο σε σχετικούς όσο και σε άσχετους ακροατές τι έκανα και ποια ήταν η πρωτοτυπία της διατριβής σε σχέση με το παρελθόν. Ετσι έκανα την διάλεξη αυτή στο Αμφιθέατρο του Κτιρίου Β και σε γενικές γραμμές δεν είχα προβλήματα, οπότε όταν ήρθε η ώρα να καταθέσει ο καθηγητής την εισήγηση για το λεγόμενο «τυπωθήτω», δεν υπήρχαν προβλήματα. Ετσι στη συνέχεια κατέθεσα στην Γραμματεία τα 100 τυπωμένα αντίτυπα, όπως προέβλεπε ο νόμος, αυτά διανεμήθηκαν στα μέλη της Σχολής και μετά από κάποιο καιρό, το θέμα επανήλθε στην Σχολή για την τελική έγκριση και την ορκωμοσία που έγινε στις 17.6.1980. Η πλάκα είναι ότι εκείνο τον καιρό ήμουν εκπρόσωπος των Βοηθών και Επιμελητών στην Σχολή και παρακολούθησα την διαδικασία η οποία ήταν μεν τυπική αλλά θα μπορούσε και να μην είναι. Φυσικά την ώρα της συζήτησης με έβγαλαν έξω. Από ότι έμαθα υπήρξε μια παρατήρηση όσον αφορά την χρησιμοποιούμενη ορολογία στον τίτλο της διατριβής από γερμανομαθή Καθηγητή σχετικό με το αντικείμενο αλλά ο Γλαύκος του απάντησε «Α βρε …. αφού δεν ξέρεις Αγγλικά!» και το πράγμα έμεινε εκεί. Η τελετή της αναγόρευσης και της ορκωμοσίας ήταν λιτή και χωρίς φωτογραφίες και τα σχετικά συμπαραμαρτούντα των σημερινών ανάλογων οπότε μόνο το χαρτί του τίτλου υπάρχει ως ανάμνηση.

Κάπως έτσι ολοκληρώθηκε και τυπικά η «φοιτητική» μου ζωή στην Πάτρα αν θεωρήσουμε ότι οι διδακτορικές σπουδές, που τότε καμιά σχέση με τις σημερινές δεν είχαν, ήταν και αυτές ένα μέρος αυτής της ζωής. Ακολούθησαν άλλα έξι χρόνια ζωής στην Πάτρα από τα οποία τα τέσσερα ως μέλος του ΔΕΠ του Τμήματος Ηλεκτρολόγων Μηχανικών (1.9.82 – 16.9.86) αλλά το παλιό μου Τμήμα δεν με θεώρησε άξιο για να με αναφέρει στην ιστοσελίδα του ως διατελέσαντα μέλος του. Ποιος να θυμάται κάποιον μόνιμο Λέκτορα που το εγκατέλειψε πριν από 35 χρόνια παραιτούμενος για να πάει ως Καθηγητής στο μακρινό ακριτικό ΤΕΙ Καβάλας!

Μια φωτογραφία της παρέας του Εργαστηρίου με φοιτητές σε βραδινή έξοδο με την ευκαιρία κάποιας ολοκλήρωσης των σπουδών ενός ή περισσότερων φοιτητών. Εκτός από τους τρείς της παλιάς παρέας που έχει πλέον συνταξιοδοτηθεί, φαίνεται μάλλον το χέρι του σημερινού καθηγητή Αντώνη Αλεξανδρίδη όπως και ο μακαρίτης πλέον Γρηγόρης Ζεϊμπεκάκης με τη γενιάδα.