Πελαγοδρομώντας....

Η επιστροφή από τον στρατό δημιούργησε αυτομάτως και ελπίδες διορισμού σε θέση βοηθού οπότε θεωρητικά θα έφευγε το άγχος της επιβίωσης και θα μπορούσα να αφοσιωθώ περισσότερο στον στόχο του διδακτορικού. Από την αρχή του 1976 στην ομάδα του εργαστηρίου είχε προστεθεί και ο παλιός συγκάτοικος Νίκος Βοβός που είχε επίσης τελειώσει με το μεταπτυχιακό στο UMIST αλλά και την στρατιωτική θητεία και είχε μπεί και αυτός στην ομάδα που ασχολούνταν με τα συστήματα μεταφοράς με συνεχές ρεύμα.

Κάπου τότε πρέπει να αποφάσισα ότι θα ασχοληθώ με τα ηλεκτρικά κινητήρια συστήματα με κυκλομετατροπείς για τα οποία πολύ λίγες εργασίες μπόρεσα να βρώ στα περιοδικά της ΙΕΕΕ και έτσι σχημάτισα την εντύπωση ότι δεν είχαν μελετηθεί επαρκώς λόγω της πολυπλοκότητάς τους. Το κουβέντιασα με τον καθηγητή ο οποίος δεν είχε ασχοληθεί με το συγκεκριμένο αντικείμενο αλλά δεν είχε αντίρρηση να το κάνω παίρνοντας το ρίσκο να προχωρήσω μόνος μου. Φυσικά μόνο μετά το φθινόπωρο του 1976 άρχισα να ασχολούμαι ενώ ο Χρήστος είχε σχεδόν τελειώσει, παρουσίασε το διδακτορικό του και πήγε σχεδόν αμέσως στον ΟΤΕ, ο Γιάννης τελείωνε την επόμενη χρονιά και οι άλλοι δύο που συνεργαζόταν έτρεχαν με μεγάλη ταχύτητα. Εγώ δεν είχα ξεκινήσει ακόμα…

Η προκήρυξη των θέσεων βοηθών νομίζω ότι προχώρησε το φθινόπωρο του 1976 και έβαλα υποψηφιότητα για μια θέση βοηθού στο Εργοστάσιο Παραγωγής Ατμού και Ηλεκτρικής Ενέργειας έχοντας στα χέρια μου Πιστοποιητικό της Στρατολογίας που έλεγε ότι έχω εκπληρώσει τις στρατιωτικές μου υποχρεώσεις. Τότε ήταν που το «σκάνδαλο των τριμηνιτών» έφτασε στην Βουλή με επερώτηση διότι οι τρύπες του νόμου που σκόπιμα είχαν μείνει ανοιχτές είχαν ξεχειλώσει τόσο πολύ που ο στρατός έλεγε ότι δεν μπορούσε να καλύψει τις ανάγκες του οι οποίες εκείνο τον καιρό ήταν πολλές. Αφού λοιπόν αυτοί που έπρεπε να βολευτούν βολεύτηκαν, με ένα νέο νομοσχέδιο καταργήθηκαν οι χαριστικές διατάξεις του Νόμου 160/75 και όσοι ευνοήθηκαν και είχαν τυπικά και νόμιμα εκπληρώσει τις στρατιωτικές τους υποχρεώσεις των 24 μηνών, εφόσον δεν είχαν γίνει τριάντα ετών, καλούνται αμέσως για εξάμηνη εφεδρική υπηρεσία εκτός και αν εκπονούν διδακτορικό. Ταυτόχρονα δεν ανανεώνονται πλέον οι συμβάσεις έργου όσων βοηθών ερευνητών επρόκειτο να διορισθούν σε θέσεις βοηθών και σταθερά χρήματα δεν υπάρχουν εκτός από ένα χαρτζιλίκι αβέβαιο και παρακαλετό με την μορφή δελτίου παροχής υπηρεσιών. Με την αναμπουμπούλα αυτή οι διορισμοί των ανδρών κολλάνε μέχρι να ξεκαθαρισθεί τι θα γίνει νομικά με την εκπλήρωση των στρατιωτικών υποχρεώσεων. Χάος…

Τότε ήταν που το ΚΑΤΕ της Πάτρας έψαχνε εναγωνίως ωρομίσθιο διδακτικό προσωπικό για την διδασκαλία των μαθημάτων των Ηλεκτρικών Μηχανών και όχι μόνο στην μέση του χρόνου γιατί κάποιοι τους παράτησαν στα καλά καθούμενα. Τα χρήματα ήταν καλά, το αντικείμενο γνωστό και έτσι βρέθηκα να κάνω αρχικά 11 ώρες την βδομάδα στο Εαρινό Εξάμηνο του 1976-77 και να αναπληρώνω με το παραπάνω τα χρήματα από το Πανεπιστήμιο όπου είχα λίγες υποχρεώσεις φροντιστηρίων και εργαστηρίων. Το ΚΑΤΕΕ ήταν στην άλλη άκρη της Πάτρας και χρειαζόμουν δυό μέρες απασχόλησης αλλά και κάποια προετοιμασία οπότε ο διαθέσιμος χρόνος για τις πιεστικές ανάγκες του διδακτορικού λιγόστεψε ακόμα περισσότερο.

Το Πανεπιστήμιο ευτυχώς αποφάσισε να προωθήσει τις πράξεις διορισμού στα μέσα Απριλίου του 1977 στο Υπουργείο Παιδείας αφού θεωρήθηκε ότι τυπικά είχαμε εκπληρώσει τις υποχρεώσεις στρατιωτικής θητείας και οφείλαμε εφεδρική υπηρεσία, ευρισκόμενοι νομίμως εκτός στρατεύματος με αναβολή μέχρι να ολοκληρώσουμε την εκπόνηση διδακτορικού.

Συνήθως όλες οι δουλειές που κάναμε στο εργαστήριο χρειαζόταν υπολογιστή, κάτι άγνωστο εκείνη την εποχή, απρόσωπο, κλεισμένο σε ισχυρά κλιματιζόμενο χώρο στον από κάτω όροφο από το εργαστήριο, με δικό του χειριστή και περιορισμένη πρόσβαση στους κοινούς θνητούς. Ο υπολογιστής που βρισκόταν στο Υπολογιστικό Κέντρο ήταν ένας CDC-1700 από ότι θυμάμαι, που άκουσα ότι αγοράστηκε μεταχειρισμένος από το Ισραήλ, και κάτι θυμάμαι για ένα μοντέλο System 17 ή κάτι τέτοιο. Το μοντέλο αυτό εμφανίστηκε το 1965 αλλά φαντάζομαι ότι η έκδοση θα ήταν νεώτερη αφού σε μας εμφανίστηκε δέκα χρόνια μετά. Θυμάμαι ότι είχε μονάδες teletype, card reader, line printer, tapes, drum plotter (όχι από την αρχή) και Hard Disks, χοντρά manuals, γλώσσες προγραμματισμού Fortran και Cobol και διατρητικές μηχανές καρτών Hollerith της ΙΒΜ. Εκεί ξεκίνησαν οι πρώτες προσπάθειες εξομοίωσης σε Fortran φυσικά αλλά πιο πολύ ήταν για να δώ πως λειτουργεί παρά για να πάρω αποτελέσματα. Εκείνος που τον έμαθε καλά ήταν ο παλιός συμφοιτητής μας Μανώλης Μανωλάς στον οποίο καταφεύγαμε όταν ζοριζόμαστε πολύ αλλά εκείνοι που δούλεψαν αρκετά εκεί στο ξεκίνημα της δουλειάς τους ήταν αυτοί που  δούλευαν στα συστήματα συνεχούς ρεύματος δηλαδή ο Γιάννης Μήλιας, ο Νίκος Βοβός και ο Γαβριήλ Γιαννακόπουλος.

 

 

Από το ιστορικό αρχείο του Πανεπιστημίου, μια φωτογραφία του 1975, το υπολογιστικό κέντρο στο ισόγειο του κτιρίου Β, όπως ακριβώς το θυμάμαι.