Το τελευταίο (;) φοιτητικό εξάμηνο (Β εξάμηνο 1973-74)

Φτάσαμε κοντά στο τέλος της ξένοιαστης φοιτητικής ζωής. Όλα τα έσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά της χούντας του Ιωαννίδη οπότε …μαθήματα και μόνο μαθήματα. Δεν πρέπει να είχαμε αλλαγές στους καθηγητές εκτός από μία. Εμφανίστηκε από τον Καναδά ο Μακιός που έκανε ένα μάθημα επιλογής (Μικροκύματα νομίζω) το οποίο δεν είχα μεν επιλέξει αλλά το παρακολουθούσα γιατί ήταν ωραίος τύπος. Οι κλασσικοί παλιοί ήταν ο Γραμματικός με τον Αυτόματο Ελεγχο, ο Νίκολης με την Θεωρία Πληροφοριών, ο Γαλανός με την Ηλεκτρική Οικονομία, ο Κοκκινάκης με την Επιχειρησιακή Ερευνα, δεν είμαι σίγουρος ποιος έκανε τα Ψηφιακά Συστήματα μπορεί ο Τζαφέστας, μπορεί ο Αλεξανδρίδης με πιθανότερο τον δεύτερο. Φυσικά είχαμε και την Ειδική Προκεχωρημένη Εργασία που συνεχιζόταν από το πρώτο εξάμηνο.

Σπουδαία γεγονότα δεν θυμάμαι στο εξάμηνο αυτό, εκτός του ότι έφαγα την πρώτη μου χυλόπιτα έτσι άγαρμπος που ήμουν. Μου στοίχισε λίγο η απογοήτευση της απόρριψης αλλά πολύ σύντομα επανήλθα στις συνήθεις δραστηριότητες που δεν μπορούσαν να περιμένουν. Μαθήματα μόνο στο Ρίο και συχνές επισκέψεις στο Παράρτημα για να περάσουμε το πρόγραμμα της Διπλωματικής στημένοι όποτε μπορούσαμε έξω από το Εργαστήριο Μηχανικής και μαλώνοντας με τους βοηθούς του Γούδα που είχαν να περάσουν τα προγράμματα του Διδακτορικού τους και σπάνια καταφέρναμε να περάσουμε το πακέτο στον Card Reader, να διαβαστεί και να μεταφερθεί στην Αθήνα χωρίς λάθη, να τρέξει σωστά και να πάρουμε λίστα εντολών και λαθών αλλά και ενίοτε και αποτελεσμάτων. Για βδομάδες ψάχναμε λάθη διάτρησης, λάθη μεταφοράς και λάθη εισαγωγής δεδομένων μέχρι που κάποτε αρχίσαμε να παίρνουμε εκτός από την λίστα εντολών και πολλά φύλλα μηχανογραφικού χαρτιού με σειρές από αριθμούς που έπρεπε να καταλάβουμε τι έλεγαν. Ετσι αρχίσαμε να βγάζουμε τα μάτια μας σχεδιάζοντας σημείο σημείο σε μιλλιμετρέ χαρτί μερικές εκατοντάδες σημεία για να πάρουμε μερικές καμπύλες και να καταλάβουμε τι γίνεται. Χρόνος για πολλά περισσότερα δεν υπήρχε, γράψαμε όλα τα θεωρητικά, γράψαμε και μερικά πράγματα για το πρόγραμμα και πως λειτουργούσε και σχεδιάσαμε με το χέρι μερικές καμπύλες από τα χιλιάδες σημεία και πήγαμε στον Γαλανό να δεί την εργασία. Ηξερε τις συνθήκες που επικρατούσαν γιατί του ζαλίζαμε τα αυτιά κάθε λίγο και λιγάκι και ήταν επιεικής, πήραμε το 9αράκι μας και ευτυχείς τελειώσαμε γλυτώνοντας τις εξετάσεις δύο εξαμηνιαίων μαθημάτων.

Κάπως έτσι έφτασαν και πέρασαν οι απόκριες, το καρναβάλι, το Πάσχα και οι διακοπές του για να φτάσουμε στο πιο σημαντικό γεγονός του εξαμήνου που δεν ήταν άλλο από την εκδρομή των τελειοφοίτων τις πρώτες μέρες του Μαϊου. Ευτυχώς δεν είχαμε συνοδούς που αντιπαθούσαμε και είχαμε σχεδόν όλους εκείνους που σεβόμαστε και αγαπούσαμε. Μαζί μας και ορισμένοι βοηθοί που είχαν τελειώσει την προηγούμενη χρονιά, ένας από τους οποίους πρέπει να ήταν ο φωτογράφος της εκδρομής και έτσι έχουμε πλήθος από φωτογραφίες που μας θυμίζουν τις πιο σημαντικές στιγμές. Ετσι μαζί μας ήταν ο φιλόσοφος Α. Ζούμπος, ο Κ. Λέφας, ο Γλ. Γαλανός, ο Β. Μακιός, ο Γ. Κοκκινάκης με την κ. Κοκκινάκη και ο άγνωστος Κ. Στασινόπουλος ως ειδικός επιστήμων. Ένα σχετικά γεμάτο λεωφορείο ξεκίνησε από την Πάτρα, μέσω Ρίου πέρασε απέναντι, είδαμε τον δορυφορικό σταθμό στις Θερμοπύλες, επισκεφτήκαμε το ΑΠΘ, τους σταθμούς παραγωγής της Πτολεμαϊδας, και τον Υδροηλεκτρικό σταθμό στον Αχελώο πριν επιστρέψουμε στην Πάτρα. Θα πρέπει να μείναμε στην Θεσσαλονίκη, την Κοζάνη και τα Γιάννενα. Όλα τα καλά τελειώνουν γρήγορα και έτσι φορτσάραμε και οι εξετάσεις του Ιουνίου έφτασαν αλλά μόνο επτά από τους σαράντα που ξεκινήσαμε πέρασαν όλα τα μαθήματα και αφού τέλειωσαν και με τα οκτάωρα ορκίστηκαν στα μέσα Αυγούστου. Τρείς από τους συμφοιτητές μας έφυγαν στο εξωτερικό για μεταπτυχιακές σπουδές και ο ένας, μέλος της παρέας ακόμα στην Αμερική βρίσκεται.

 Στο ενδιάμεσο, μόλις αρχίσαμε να στρώνουμε στις διακοπές, στις 15 Ιουλίου η Χούντα του Ιωαννίδη ανατρέπει τον Μακάριο στην Κύπρο, μπαίνουν οι Τούρκοι στις 20 Ιουλίου στην Κύπρο, ακολουθεί επιστράτευση, η Χούντα καταρρέει στις 23 Ιουλίου και ακολουθεί η μεταπολίτευση που φέρνει σαρωτικές αλλαγές που παρασύρουν πολλά από τα καθιερωμένα στερεότυπα.

 Την Διοίκηση του Πανεπιστημίου αναλαμβάνουν οι Καθηγητές του ενώ κάποιοι Καθηγητές κατηγορούνται από τις φοιτητικές επιτροπές αποχουντοποίησης ως συνεργάτες της Χούντας και προσωρινά απομακρύνονται από το Πανεπιστήμιο για να επιστρέψουν λίγο αργότερα μετά την κρίση της δραστηριότητάς τους από το Ειδικό Πειθαρχικό Συμβούλιο που συστάθηκε με βάση τη Συντακτική Πράξη 3 της 3-9-74 για την αποκατάσταση της νομιμότητας στα ΑΕΙ. Δύο μόνο από όσους  παραπέμφθηκαν  «τιμωρήθηκαν» με διαθεσιμότητα μερικών μηνών αλλά κανείς από την Πολυτεχνική Σχολή γιατί η κατηγορία για «αντιφοιτητική συμπεριφορά» δεν θεωρήθηκε και ορθά ως συνεργασία με την χούντα. Κάτω από αυτές τις συνθήκες αναβάλλεται η εξεταστική του Σεπτεμβρίου για έναν μήνα, στην συνέχεια προκηρύσσονται οι βουλευτικές εκλογές, οι περισσότεροι πρωταγωνιστές φοιτητές των κινητοποιήσεων μπαίνουν στα κόμματα και τις παρατάξεις και αναλαμβάνουν καθήκοντα και υποχρεώσεις της επερχόμενης προεκλογικής εκστρατείας, νέα αναβολή για τον Νοέμβριο, τα οκτάωρα πάνε τον Δεκέμβριο του 1974 μετά το δημοψήφισμα, και τα αποτελέσματα βγαίνουν στο τέλος του Ιανουαρίου του 1975. Επτά ολόκληροι μήνες χαμένοι γιατί έχασα ένα μάθημα στην πρώτη περίοδο που νομίζω ότι ήταν του Νίκολη. Μετά την καταστροφή του Κυπριακού και την επιστράτευση που οδήγησε σε θητεία 27 μηνών και βάλε το δίλλημα «στρατός ή μεταπτυχιακές σπουδές» ήταν ζωντανό μπροστά μας.

 Από τα ωραία της εκδρομής του Μαϊου 1974 ήταν τα μεγάλα τραπέζια σαν αυτό.