Τα σπίτια... της Πάτρας (1969-1986)

Στην Πάτρα έφτασα ένα μεσημέρι στις αρχές του Νοέμβρη του 1969 μετά από ένα μακρύ ταξίδι διασχίζοντας την Ελλάδα σχεδόν από την μια άκρη ως την άλλη με το λεωφορείο συνοδευόμενος από τον πατέρα μου, όπως συνήθως γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις. Φάγαμε μια δυό μέρες ψάχνοντας πού θα μείνω αλλά δεν βρήκαμε τίποτα ώσπου κατάκοποι από τον ποδαρόδρομο καθήσαμε στο Γαλακτοζαχαροπλαστείο του Γιάννη στην Κολοκοτρώνη απέναντι από την αφετηρία των λεωφορείων για το Ρίον. Μας βλέπει αυτός σε κακό χάλι, κατάλαβε ότι ψάχναμε για σπίτι, κλασσική εικόνα ψαρούκλα πρωτοετή φοιτητή, και μας ενημερώνει ότι μόλις έμαθε ότι άδειασε ένα φοιτητικό δωμάτιο απέναντι, ακριβώς στην αφετηρία των λεωφορείων. Κάπως έτσι βρήκα την πρώτη μου κατοικία στην Πάτρα. Κολοκοτρώνη 35 αν δεν κάνω λάθος. Απελπισμένοι όπως είμαστε αρπάξαμε την ευκαιρία, το δωμάτιο επιπλωμένο έβλεπε στο αίθριο του Παραρτήματος και μάλιστα τα φώτα του Εργαστηρίου Οργανικής Χημείας διακρινόταν καθαρά. Η κυρία Μαρία και ο κύριος Χρήστος είχαν τρία παιδιά που σπούδαζαν εκτός Πάτρας και επομένως χρειαζόταν χρήματα για τις σπουδές τους οπότε νοίκιαζαν τα δύο από τα δωμάτια του σπιτιού τους σε φοιτητές. Ευγενικοί και πρόσχαροι άνθρωποι, δεν κακοπέρασα μαζί τους, ήμουν και πολύ κλειστός και διαβαστερός τύπος, ούτε τους ενοχλούσα, ούτε με ενοχλούσαν. Ψάχνοντας στο Street View διαπίστωσα ότι το σπίτι που έμενα πριν 50 χρόνια δεν υπάρχει και στη θέση του έχει φτιαχτεί καινούριο τριώροφο.

Δύο χρόνια πέρασα στην Κολοκοτρώνη και κάπου πριν από το καλοκαίρι του 71, αφού είχα γνωριστεί με άλλους συμφοιτητές και ταίριαζαν τα χνώτα μας, αρχίσαμε να ψάχνουμε διαμέρισμα για συγκατοίκηση που βρέθηκε μακριά από το κέντρο, στα ανατολικά κοντά στο λιμάνι στον πρώτο όροφο μιας τριώροφης πολυκατοικίας στην Σαρανταπόρου 2. Λιγοστά τα πράγματά μου, μόνο μια βαλίτσα και μια τσάντα, τα άρπαξα και δρόμο για το λιμάνι. Δεν θυμάμαι από πού πήρα τα νέα μου έπιπλα, ένα ντιβάνι με το στρώμα, ένα τραπέζι γραφείο με φορμάϊκα και μεταλλικά αναδιπλούμενα πόδια, μια καρέκλα και μια πλαστική ντουλάπα. Το διαμέρισμα είχε τρία δωμάτια μπροστά και την κουζίνα και το μπάνιο πίσω. Δεν θυμάμαι να χρησιμοποιούσα ποτέ την κουζίνα για μαγείρεμα, ψυγείο πρέπει να είχε ο «συνάδελφος» που είχε κιόλας βρεί το έτερον ήμισυ στην ΦΜΣ και συχνά οι μακαρονάδες τους μας έσπαγαν τη μύτη. Ένα γάλα από το γαλακτοπωλείο και ένας νεσκαφέ φραπέ ήταν οι μόνες χρήσεις που έκανα. Οι άλλοι δύο είμαστε μαγκούφηδες αλλά το διάβασμα πήγαινε σύννεφο και από τους τρείς. Ψάχνοντας στο Street View διαπίστωσα ότι η πολυκατοικία υπάρχει στη θέση της αλλά ο περιβάλλων χώρος έχει αλλάξει μετά την μετακίνηση του αμαξοστασίου του ΟΣΕ και την μεταφορά του επιβατηγού λιμανιού.

Δεν μείναμε πολύ στην Σαρανταπόρου 2 και μετά από ένα χρόνο ανηφορίσαμε και οι τρείς μαζί συγκάτοικοι για την άλλη άκρη της Σαρανταπόρου που εφάπτεται σχεδόν της Κορίνθου στην πολυκατοικία Σαρανταπόρου και Κιλκίς. Ανεβήκαμε όμως όροφο και από τον πρώτο βρεθήκαμε στον τελευταίο. Φορτωθήκαμε τα υπάρχοντά μας και πριν από τις διακοπές εγκατασταθήκαμε σε ένα διαμέρισμα πάλι με τρία δωμάτια στη σειρά και με την ίδια διάταξη. Η θέα καταπληκτική γιατί τότε υπήρχαν πολύ λίγες πολυκατοικίες και ένα σωρό άχτιστα οικόπεδα αλλά και πολλά μονώροφα και διώροφα σπίτια. Σήμερα η περιοχή είναι πνιγμένη στις πολυόροφες οικοδομές. Πιο κοντά στην γραμμή του αστικού που πήγαινε στο Πανεπιστήμιο αλλά πάλι μακριά από το κέντρο, την Λέσχη και το Παράρτημα. Εκεί περάσαμε τα δύο τελευταία χρόνια των σπουδών αλλά πριν φύγουμε για τις διακοπές του καλοκαιριού του 1974 πήραμε πάλι τα μπογαλάκια μας για αλλού. Ο ένας από τους συγκάτοικους ήταν τυχερός και πιο διαβαστερός , τελείωσε στην ώρα του και έφυγε για μεταπτυχιακό στην Αγγλία ενώ οι άλλοι δύο έπρεπε να αναζητήσουμε άλλον συγκάτοικο, έτσι βρεθήκαμε σε ένα υπόγειο σε κάθετη της Κιλκίς λίγο πιο πέρα, την Μανωλιάσσης στο αριθμό 13. Πάλι τρείς συγκάτοικοι, δυό μπακούρια και ο τρίτος με το έτερον ήμισυ από την ΦΜΣ. Δωμάτιο με θέα τον ακάλυπτο κήπο της πολυκατοικίας.

Δεν ξέραμε πόσο θα μείνουμε εκεί, λογικά θα μέναμε για λίγο καιρό μέχρι να τελειώσουμε το φθινόπωρο αλλά λογαριάζαμε χωρίς τον ξενοδόχο που ήταν η μεταπολίτευση, η αποχουντοποίηση, οι εκλογές και το δημοψήφισμα που κράτησαν ολόκληρο εξάμηνο και χωρίς να το καταλάβουμε μπήκαμε για τα καλά στο 1975. Δεν θυμάμαι πόσο ακριβώς μείναμε εκεί οι τρείς μας αλλά μόλις τελειώσαμε τυπικά, κανείς δεν ήθελε να βρεθεί στον στρατό που ήταν πάνω από δυό χρόνια τότε. Ετσι και οι τρείς μείναμε στο Πανεπιστήμιο σαν βοηθοί ερευνητές οπότε είχαμε κάποια χρήματα για να καλύπτουμε τις ανάγκες μας με αποτέλεσμα να σκορπίσουμε αφήνοντας το υπόγειο κάπου στα μέσα του 1975.

Δεν πήγα πολύ μακριά, σε μια γκαρσονιέρα του πρώτου ορόφου στην άλλη πλευρά του ίδιου δρόμου, Μανωλιάσσης 2, στο πίσω μέρος, πάνω από το λεβητοστάσιο και θυμάμαι ότι  άκουγα τον κυκλοφορητή τους χειμωνιάτικους μήνες μέχρι να κλείσει. Εκεί έμεινα λίγο πολύ κάπου έξι χρόνια μέχρι τα μέσα του 1981 αφού τελείωσα με το διδακτορικό, τον στρατό και την μοναχική φοιτητική ζωή. Φυσικά η κουζίνα είχε μόνο ψυγείο που ήταν σχεδόν άδειο μόνο με κρύο νερό και γάλα και άλλο από πρωϊνό γάλα ή καφέ δεν είδε όσο ήμουν μόνος μου. Η παρέα του Πανεπιστημίου πήγαινε μαζί για φαγητό, πότε στη Λέσχη, πότε στον Αχαιό και αργότερα στα πολλά ζόρια του διδακτορικού η Λέσχη της Πανεπιστημιούπολης ήταν καθημερινότητα που σε απάλλασσε από τον μπελά του φαγητού. Στο ενδιάμεσο απέκτησα και αυτοκίνητο το φθινόπωρο του 78 έχοντας πιά διοριστεί ως βοηθός, έχοντας τελειώσει με τον στρατό αλλά και έχοντας γνωρίσει την Φωτεινή. Εκεί τελείωσε και η τυπική προπτυχιακή και μεταπτυχιακή ζωή της Πάτρας.

Εμεινα στην Πάτρα άλλα πέντε χρόνια σαν παντρεμένος, τρία χρόνια στην Πάροδο Θερμοπυλών 2, ακόμα πιο έξω, σε ένα δυάρι του τετάρτου ορόφου με ωραία θέα και πολύ θόρυβο από την εθνική οδό και μετά άλλα δύο χρόνια σε ένα τριάρι (μεγάλωσε η οικογένεια) στο κέντρο στην Καραϊσκάκη 57-59 στον πρώτο όροφο που το βρήκα με το ζόρι αλλά δεν πρόσεξα ότι ήταν πάνω από ένα μπάρ χωρίς ταμπέλα που με ταλαιπώρησε με την νυχτερινή μουσική μέχρι το καλοκαίρι του 1986 που τα μάζεψα και επέστρεψα στην Καβάλα.