Το φεγγαράκι

Η γειτονιά μου στην Καβάλα στα μαθητικά χρόνια είχε αρκετά παιδιά, αγόρια και κορίτσια, άλλα μικρά και άλλα μεγαλύτερα, οι περισσότεροι μαθητές στο Γυμνάσιο Αρρένων και στο Γυμνάσιο Θηλέων και μερικοί ακόμα στην Εμπορική Σχολή αλλά και αρκετά παιδιά που δεν πήγαιναν στο σχολείο.

Τα πρώτα χρόνια δεν έβγαινα και πολύ από το σπίτι, οι παρέες λιγοστές, η γειτονιά δεν είχε μαθητές από το τμήμα μου και έτσι δεν είχα σχεδόν καθόλου παρέες. Το πρόβλημα βασικά ήταν ότι όταν είχαμε διακοπές και επομένως ελεύθερο χρόνο εγώ έφευγα αμέσως για την Θάσο και έτσι ήταν κάπως δύσκολο να αποκτήσω σταθερή παρέα που εδραιώνεται στις διακοπές.

Όταν μεγάλωσα και πήγα στο Λύκειο οπότε και η εφηβεία άρχισε να κάνει αισθητή την παρουσία της άρχισαν να σχηματοποιούνται κάποιες παρέες αλλά η ολοένα και μεγαλύτερη πίεση για καλύτερη απόδοση στα μαθήματα και η προετοιμασία για τις εισαγωγικές εξετάσεις δεν άφηναν και πολύ χρόνο για παιχνίδια και παρέες εκτός σπιτιού.

Συνήθως δεν προλάβαινα να ξεπορτίσω νωρίς όταν οι περισσότεροι κυκλοφορούσαν στο δρόμο και έβγαινα κάπως αργά, αφού είχα τελειώσει με τα μαθήματα, με αποτέλεσμα να μου κολλήσουν το συγκεκριμένο παρατσούκλι μερικές μικρότερες κοπελιές που τις άρεσαν τα πειράγματα. Ετσι όταν άκουσα το «φεγγαράκι μου λαμπρό φέγγε μου να περπατώ» και τα κλασσικά χαχανητά δεν πολυκατάλαβα στην αρχή και δεν έδωσα σημασία. Το περιπαιχτικό τραγουδάκι επαναλήφθηκε κάμποσες φορές μέχρι να το πάρω χαμπάρι αλλά δεν πολυγουστάριζα τις συγκεκριμένες και έτσι τις αγνοούσα. Μου άρεσε μια άλλη αλλά αυτή είχε αλλού τα μάτια της και όχι μόνο, οπότε τζίφος.

Η θεία μου έβαλε τηλέφωνο όταν ήμουν νομίζω στην έκτη Γυμνασίου. Κάποια στιγμή τα πειραχτήρια, των οποίων οι μάνες μπαινόβγαιναν στο ραφείο της θείας μου, έμαθαν τον αριθμό και άρχισαν τα τηλεφωνήματα, το έκλειναν όταν το σήκωνε άλλος και περίμεναν να το σηκώσω εγώ οπότε στην αρχή άρχιζαν τα τραγουδάκια φεγγαράκια από το τηλέφωνο. Εγώ όντας ανώριμος και μη γουστάροντας τις διαολόστειλα λίγο απότομα λέγοντας ότι έχω πολύ διάβασμα γιατί θα δώσω εξετάσεις για το Πολυτεχνείο οπότε απογοητευμένες με παράτησαν στην απομόνωσή μου . Η πλάκα είναι ότι βρήκε ευκαιρία να με δουλέψει μέχρι και η θειά μου ως ….καρδιοκατακτητή τρομάρα μου!

Στην γειτονιά επισκεπτόμουν ένα δυό σπίτια συμμαθητών από το Γυμνάσιο, κυρίως για τα μαθήματα, θυμάμαι μόνο το όνομα του Νίκου Ν., ήταν και κάποιο άλλο αλλά δεν θυμάμαι το όνομα. Θυμάμαι τον μετέπειτα βουλευτή Γιώργο Καλαϊτζή που ήταν λίγο μικρότερος και παίζαμε που και πού μπάλα στην γέφυρα πάνω από τον λάκκο, και το σπίτι του Χαρίση Χ. με τις κεραίες λόγω ραδιοερασιτεχνισμού, πάνω στην Ομονοίας με τον οποίο ξαναβρέθηκα μια φορά μετά την επιστροφή μου. Σχεδόν όλα έχουν γκρεμιστεί και στη θέση τους κτίστηκαν πολυκατοικίες με αποτέλεσμα η τωρινή όψη της γειτονιάς να έχει αλλάξει μετά από τόσα χρόνια. Ελάχιστα απομεινάρια μένουν ακόμα, τα περισσότερα γιατί αν γκρεμιστούν θα εξαφανιστούν στο νέο σχέδιο πόλης και λίγα γιατί τότε ήταν νεόκτιστα και ακόμα αντέχουν. Στα όρια της τότε γειτονιάς μου εξακολουθούν να στέκονται αρκετές καπναποθήκες για να θυμίζουν την πρόσφατη σχετικά ιστορία της πόλης ως Καπνούπολης.

Σε πάρτυ και παρόμοιες νεανικές δραστηριότητες δεν πολυπήγαινα γιατί δεν μπορούσα να ανταποδώσω τις προσκλήσεις μια και δεν είχα τον κατάλληλο χώρο στο σπίτι της θείας μου αλλά ούτε και διανοήθηκα ποτέ να το κάνω. Μια φορά θυμάμαι ένα πάρτυ στο σπίτι ενός συμμαθητή μου που έμενε σε διαμέρισμα με όλα τα κομφόρ, πήγα με συνοδό μια μαθήτρια της θείας μου που ψόφαγε για τέτοια, κολλούσε σαν στρείδι στα μπλούζ μετά από κανα δυό ποτηράκια βερμούτ και ήταν περιζήτητη στα παρτάκια.

Κάπου εκεί την Πρωτομαγιά της τελευταίας τάξης σε μια εκδρομή όπου πήγα με ένα γειτονόπουλο, η τότε κοπέλα του μου γνώρισε μια συμμαθήτριά της, σπασικλάκια και οι δυό, και κάτι πήγε να γίνει, θα πηγαίναμε κινηματογράφο μαζί τους αλλά κάτι έγινε και δεν μπόρεσε να έρθει οπότε έμεινα στα σκοτεινά με τους άλλους δύο που κάθε άλλο παρά το έργο έβλεπαν. Ηρθαν και οι εξετάσεις μετά, εγώ έφυγα ξαφνικά στην Θεσσαλονίκη για τα καλοκαιρινά φροντιστήρια και δεν την ξαναείδα παρά μετά από δυό χρόνια σε μια τυχαία βόλτα στην Ομόνοια όταν βρέθηκα στην Καβάλα περαστικός από την Πάτρα στην Θάσο, αυτή με γνώρισε και παραπονέθηκε ότι την ξέχασα και πράγματι την είχα ξεχάσει με όλα όσα μου είχαν τύχει εκείνο τον καιρό.

Η ζωή είναι παράξενη όμως και οι εκπλήξεις ξεφυτρώνουν εκεί που δεν τις περιμένεις. Συναντηθήκαμε μετά από δεκαεφτά ολόκληρα χρόνια όταν επιστρέψαμε στην Καβάλα από την Πάτρα, παντρεμένοι και οι δυό, με δυό παιδιά ο καθένας. Δεν ήξερα ούτε πως την λένε στο επώνυμο, και όταν μπήκα στο σπίτι της ως γυναίκας συναδέλφου της γυναίκας μου, κατάλαβα και την δική της έκπληξη, ένοιωσε και την δική μου αλλά ως εκεί φυσικά. Ο καθένας ακολούθησε την ζωή του και την οικογένειά του όπως ήταν λογικό και αναμενόμενο αγνοώντας το πρακτικά ανύπαρκτο κοινό παρελθόν μας και είμαστε πάντα καλοί οικογενειακοί φίλοι.