Η οικογένεια του προπαππού μου κυρ-Τασίκου

Δεν ξέρω πολλά πράγματα για τους γονείς του παππού μου Γιώργου Κυραναστάση πέρα από αυτά που διηγήθηκα στις προγονικές ρίζες. Εχουν χαθεί στο πέρασμα του χρόνου και αυτοί που θα μπορούσαν να διηγηθούν την ιστορία και η μόνη που έμεινε δεν θυμάται πιά τέτοιες λεπτομέρειες. Εμένα μου έχουν μείνει κάποιες φωτογραφίες που αποτύπωσαν φευγαλέες στιγμές και λίγες μόνο πληροφορίες που κι αυτές χάνονται μέρα με την ημέρα.

Από όσα ξέρω ο προπαππούς μου που έδωσε το επώνυμο στην οικογένειά μου είχε τρία παιδιά, τον Γιώργο που γεννήθηκε το 1869 και τις αδελφές του Παναγιώτα και Χρυσούδα των οποίων αγνοώ τα έτη γέννησής τους αλλά ξέρω τις οικογένειές τους.

Ο παππούς Γιώργος παντρεύτηκε την Μαρούδα Παπανθίμου και έκανε έξι παιδιά από το 1903 μέχρι το 1924 αλλά στην φωτογραφία εικονίζεται με τα πέντε στην Πλατάνα του Καζαβητίου.

Η Παναγιώτα παντρεύτηκε τον Γιάννη Χατζηραβδέλλη που πρέπει να καταγόταν από την Μυτιλήνη και ήταν γνώστης της τέχνης του σαπωνοποιού. Η μόνη φωτογραφία στο οικογενειακό αρχείο την εικονίζει με τον άνδρα της και τον μικρό της μοναχογιό και μοναχοπαίδι τον Νίκο. Από ότι θυμάμαι από τις διηγήσεις της θείας Αννας έπεσε από μια συκιά, χτύπησε άσχημα και πέθανε αφήνοντας τον γιό της ορφανό. Ετσι ο μικρός Νίκος μεγάλωσε με τα ξαδέρφια του γιατί τον ανέλαβε η γιαγιά μου και θεία του Μαρούδα. Δεν έχω καμιά άλλη πληροφορία για τον πατέρα του αλλά φρόντισε να δώσει στο γιό του την καλύτερη δυνατή εκπαίδευση στένοντάς τον να μάθει αρχαία ελληνικά στον προπαππού μου Ιωάννη Παπάνθιμο.

Η Χρυσούδα παντρεύτηκε τον Φώτη Νεράντζη που ήταν Τελώνης στην Θάσο και υιοθέτησε την Ευδοκία, δεύτερη κόρη του παππού Γιώργου, έφυγε στο Βόλο όπου μετατέθηκε ο άνδρας της και έζησε τα υπόλοιπα χρόνια της στον Αγιο Γιάννη του Πηλίου. Η φωτογραφία είναι από τον Αγιο Γιάννη του Πηλίου.

Και οι τρείς φωτογραφίες είναι περίπου της ίδιας εποχής πάνω κάτω, περί τα 90 χρόνια πρίν. Διαφορετικές οι ενδυμασίες τόσο των ανδρών όσο και των γυναικών. Η γιαγιά Μαρούδα είναι η μόνη που επιμένει να φοράει την θασίτικη ενδυμασία ενώ η αδελφή του Παναγιώτα εικονίζεται με φόρεμα με τον αρχαιοελληνικό μαίανδρο και η Χρυσούδα με απλή μαύρη ενδυμασία ίσως λόγω πένθους. Ο παππούς Γιώργος φορούσε συνήθως κουστούμι και γραβάτα μόνο στις επίσημες στιγμές, ο Φώτης Νεράντζης ως δημόσιος υπάλληλος εικονίζεται με κοστούμι και γραβάτα, ενώ ο Γιάννης Χατζηραβδέλλης φαίνεται να κρατάει την ενδυμασία της πατρίδας του Μυτιλήνης αλλά και το στυλ του νησιώτη. Από τα εικονιζόμενα παιδιά η Αννα είναι μεγάλη κοπέλα πάνω από τα είκοσι τότε μια και γεννήθηκε το 1903, η Αλεξάνδρα είναι κάπου ενός έτους ή λίγο παραπάνω, η Ευδοκία λίγο μεγαλύτερη από δέκα, ο Νίκος γύρω στα δέκα και τα τρία αδέρφια με τις ομοιόμορφες ενδυμασίες από έξι μέχρι δέκα ετών.

Επαγγελματικά όλες οι γυναίκες φυσικά ασχολούνται με τα οικιακά, ο παππούς Γιώργος ήταν για αρκετά χρόνια καπνεργάτης αλλά κυρίως θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως κτηματίας, ο Φώτης ήταν δημόσιος υπάλληλος ως τελώνης και ο Γιάννης ασχολούνταν με την σαπωνοποιία κινούμενος μεταξύ Θάσου, Μυτιλήνης και Αγίου Ορους όπου πήγαινε πολύ συχνά μια και οι καλόγεροι είχαν πολλά και μεγάλα ελαιοκτήματα σε όλη την περιοχή, πολλά από τα οποία μοιράστηκαν σε πρόσφυγες που ήρθαν από την ανατολή.

 

Η οικογένεια του Γιώργου και της Μαρούδας Κυραναστάση με τα παιδιά τους Αννα, Γιαννάκη, Φίλιππα και Αλεξάνδρα στην Πλατάνα στο Καζαβήτι περί το 1926.

Η οικογένεια του Φώτη και της Χρυσούδας Νεράτζη με την κόρη τους Ευδοκία στον Αγιο Γιάννη του Πηλίου περί το 1925-26

Η οικογένεια του Γιάννη και της Παναγιώτας Χατζηραβδέλλη με τον μοναχογιό τους Νίκο μπροστά σε απλωμένο κιλίμι μάλλον στην αυλή του σπιτιού τους στο Καζαβίτι προς τα τέλη της δεκαετίας του 1920.