Εξοδος... κλωτσηδόν!
Επέστρεψα στην Καβάλα για τις εξετάσεις του Σεπτεμβρίου του 2012 αλλά δεν θυμάμαι πότε ακριβώς πήγα να μπώ στο εργαστήριο, βρήκα την πόρτα κλειδωμένη και με το κλειδί μου δεν άνοιγε. Το τμήμα Ηλεκτρολογίας είχε φυσικά κλειδί από το εργαστήριο μέσω των ανθρώπων του που έκαναν εργαστήριο για δύο μαθήματα, Ηλεκτρονικά Ισχύος και Ηλεκτρική Κίνηση αλλά και θεωρία στην αίθουσα του εργαστηρίου. Υπήρχε δηλαδή πλήρης πρόσβαση και εμπιστοσύνη και ποτέ δεν σκέφτηκα ότι θα μπορούσε κάποιος να αλλάξει την κλειδαριά χωρίς να μου δώσει κλειδί. Ποιος άλλαξε την κλειδαριά και με τίνος το κλειδί δεν έμαθα ποτέ ούτε και είχε νόημα.
Τότε κατάλαβα πόσο είχε ενοχλήσει η αποσκίρτησή μου από το παλιό μου τμήμα και θα έπρεπε να τιμωρηθώ γι’ αυτό. Δεν ήταν μόνο αυτό βέβαια αλλά τώρα υπήρχε δικαιολογία που θα μπορούσε να σταθεί στο μυαλό τους και στον λόγο τους. Επρόκειτο να συνταξιοδοτηθώ σε λίγο καιρό και επομένως έπρεπε να διασφαλισθεί η κυριότητα του χώρου. Δεν περίμεναν βέβαια την ημερομηνία της παραίτησης, έστειλαν μια εντολή τον Ιούνιο να εκκενώσω τον χώρο παίρνοντας μόνο τα προσωπικά μου αντικείμενα, και εφόσον δεν υπάκουσα θεώρησαν ότι έπρεπε να δράσουν όπως έδρασαν. Οσο για τον εξοπλισμό των υπολογιστών που υπήρχε ποτέ δεν έμαθα τι έγινε, ούτε και με ενδιέφερε προσωπικά να μάθω. Αλλοι έπρεπε να φροντίσουν.
Κάποια στιγμή ειδοποιήθηκα μέσω του ΝΜ ότι σε μια συγκεκριμένη μέρα μπορώ εντός μιάς ώρας να πάρω τα προσωπικά μου αντικείμενα με την παρουσία του. Ο ΝΜ δεν έφταιγε σε τίποτα βέβαια, φίλος και συνεργάτης μου ήταν για πολλά χρόνια και καταλάβαινα καλά το άχαρο έργο με το οποίο τον είχαν επιφορτίσει. Προφανώς ο πραγματικός υπεύθυνος ήταν άλλος, ούτε καν ο παλιός συμμαθητής μου από το Γυμνάσιο, μακαρίτης εδώ και μερικά χρόνια, που μου έστειλε ηλεκτρονικά το μήνυμα εκκένωσης τον Ιούνιο και με δούλευε κανονικά στην υπόθεση της πρόσληψης του Γιάννη. Είμαι βέβαιος ότι αργότερα το είχε μετανιώσει κι αυτός αλλά τότε είχε κι αυτός πολλές υποχρεώσεις… Ετσι είναι η ζωή. Δούναι και λαβείν.
Το τμήμα Βιομηχανικής Πληροφορικής μου διέθεσε ένα γραφείο για να τοποθετήσω τον υπολογιστή μου στο υπόγειο της Φ3 στον χώρο που χρησιμοποιούσε ο Βαγγέλης Νικολαρόπουλος όταν ερχόταν. Αδειασα ότι μπορούσα να κουβαλήσω, κυρίως τον υπολογιστή μου και μερικά ακόμα πράγματα από τα συρτάρια αλλά τόσο η αποθήκη όσο και οι βιβλιοθήκες έμειναν σχεδόν γεμάτες πίσω. Δεν είχα τη δυνατότητα να κάνω κάτι καλύτερο ούτε και ήθελα να παρακαλέσω για οτιδήποτε. Πήρα το καπελάκι μου λοιπόν και έφυγα. Από τότε δεν έχω περάσει ΠΟΤΕ ούτε έξω από την πόρτα, αλλά και δεν ξέρω ούτε τι έγινε ο συγκεκριμένος χώρος γιατί τώρα πιά δεν υπάρχει ούτε τμήμα ηλεκτρολογίας και λογικά ούτε εργαστήριο ηλεκτρονικών ισχύος και ηλεκτρικής κίνησης. Το τμήμα Φυσικής στο οποίο μετονομάστηκε το τμήμα Ηλεκτρολογίας δεν εμφανίζει σαφείς φωτογραφίες χρήσης των χώρων αυτών έτσι για να ξέρω τι έγινε αυτό που άφησα πίσω μου, που εγώ δημιούργησα από το τίποτα, και όπου πέρασα είκοσι ολόκληρα χρόνια της ζωής μου. Δεν μπορεί βέβαια να σβηστεί από την μνήμη μου και την μνήμη όλων αυτών που πέρασαν από εκεί και ήταν το εργαστήριο του Κυραναστάση. Απλώς ο χώρος για μένα ΤΩΡΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Απλά αισθάνομαι ένα σφίξιμο, μια αναστάτωση, όταν βλέπω ακόμα και όταν ακούω οτιδήποτε σχετίζεται με τα χρόνια που πέρασα εκεί μέσα. Κρίμα…
Τυπικά παραιτήθηκα από την υπηρεσία στα τέλη Σεπτεμβρίου μόλις συμπλήρωσα 35 χρόνια παρά το ότι θα μπορούσα να μείνω για άλλα τουλάχιστον επτά χρόνια για να συμπληρώσω το όριο ηλικίας. Δυστυχώς το περιβάλλον δεν με ενέπνεε πιά και αισθανόμουν ότι πρέπει να τα παρατήσω. Παρά το ότι ήμουν συνταξιούχος, άτυπα ανέλαβα να κάνω το εργαστήριο Ηλεκτρονικών Κινητηρίων Συστημάτων στο Τμήμα Βιομηχανικής Πληροφορικής για το Χειμερινό Εξάμηνο του 2012-13 χωρίς να έχω πρόσβαση στο εργαστήριο όπου ασκούνταν οι σπουδαστές τα τελευταία χρόνια, ούτε και να μπορώ να διδάξω την θεωρία του μαθήματος. Ετσι οργάνωσα το συγκεκριμένο εργαστήριο μέσω υπολογιστών νομίζω στα Windows II χρησιμοποιώντας την έκδοση 6.1 του Neapolis με την ανάπτυξη συγκεκριμένων ασκήσεων πειραματισμού. Δεν υπήρχε άλλη δυνατότητα. Η εμπειρία έδειξε ότι μπορούσαν να γίνουν και να δοκιμασθούν πολλά πράγματα αλλά χρειαζόταν ακόμα να σχεδιασθούν και να υλοποιηθούν αρκετά πειράματα για να μπορεί να χρησιμοποιηθεί με ευχέρεια, όπως και να γραφούν ειδικά ερωτηματολόγια για την αξιολόγηση τόσο στην θεωρία όσο και στο εργαστήριο. Δυστυχώς δεν υπήρχε ούτε χρόνος ούτε και άνθρωποι να τα κάνουν και εγώ με το πρόβλημα της σπλήνας δεν γνώριζα αν θα ζούσα φυσιολογικά μετά την αναπόφευχτη σπληνεκτομή.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου