Μόνοι... στο σπίτι

Η επόμενη ακαδημαϊκή χρονιά μας βρήκε χωρίς παιδιά στο σπίτι μια που ο Γιάννης ήταν στον στρατό και η Λίνα έφυγε τον Σεπτέμβριο για μεταπτυχιακό στην Αγγλία. Είχαμε βέβαια τρία μεγάλα παιδιά να φροντίσουμε, άνω των 80 όλα, και δεν μας έλειπαν οι έννοιες αλλά σε γενικές γραμμές ακόμα τα κατάφερναν καλά. Φυσικά τον Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο ακόμα πηγαινοερχόμασταν στην Θάσο.

Ο Γιάννης μετατέθηκε στην Ελευθερούπολη στα τέλη Σεπτεμβρίου και όποτε δεν είχε υπηρεσία τον έπαιρνα από το στρατόπεδο για να μείνει στο σπίτι και τον επέστρεφα την άλλη μέρα. Εμεινε εκεί αρκετούς μήνες αλλά την άνοιξη μετά την ολοκλήρωση της ειδικής εκπαίδευσης βρέθηκε στο Σουφλί και συχνά κάναμε το ταξίδι για τον δούμε, να τον παραλάβουμε ή να τον πάμε όταν είχε άδεια.

Η Φωτεινή για τις 28 του Οκτώβρη έκανε ένα ταξιδάκι να δεί την Λίνα και να της πάει διάφορα πράγματα αλλά και να γνωρίσει το Λονδίνο και το Γκίλφορντ. Εγώ φύλακας άγγελος ως συνήθως. Τα Χριστούγεννα τα κάναμε όλοι μαζί στην Καβάλα αλλά για την Πρωτοχρονιά μαμά και κόρη μας άφησαν και πάλι και η Φωτεινή επέστρεψε πριν από τα Φώτα. Την Πρωτοχρονιά την πέρασα με παρέα την γερουσία, με έπιασε μια άσχημη αλλεργία και έτρεχα στο νοσοκομείο αλλά ευτυχώς πέρασε σχετικά γρήγορα. Ο Γιάννης είχε υπηρεσία στις αποθήκες όπου τον έπιασε μια άγρια γαστρεντερίτιδα μάλλον από φαγητό της κακιάς ώρας αλλά όταν επέστρεψε σπίτι ήταν καλά. Δεν μας ενθουσίασε η Πρωτοχρονιά του 2009 γενικώς αν και η Φωτεινή με την Λίνα δεν πέρασαν άσχημα στο Λονδίνο παρά το άγριο κρύο που έκανε.

Το χειμερινό εξάμηνο πέρασε χωρίς ιδιαίτερα χαρακτηριστικά μια που δεν αισθανόμουν πιά το βάρος της διοίκησης και της υπευθυνότητας για όλα τα ζόρια του τμήματος. Όλα είχαν αρχίσει να γίνονται μέρος της εκπαιδευτικής ρουτίνας που τα αρχεία μου λένε ότι περιλάμβαναν τέσσερις ξένους σπουδαστές από την Ισπανία, έναν από την Valencia, δύο από το San Sebastian και μια από το Vigo. Στην αρχή του εαρινού εξαμήνου, στα τέλη Ιανουαρίου παρέλαβα και τον νέο μου φορητό υπολογιστή που διάλεξε ο Γιάννης ως ειδικός πλέον πληρώνοντάς τον κι αυτόν από την τσέπη μου.

Στις αρχές Μαρτίου μας αφήνει και ο θείος Φίλιππας, αδελφός του πατέρα μου αφήνοντας την κόρη του Μαρία χωρίς εποπτεία που ήταν απαραίτητη λόγω της αρρώστιας της. Μετά την επιμονή της ίδιας και την σύμφωνη γνώμη του δικαστηρίου ανέλαβα από το τέλος Μαϊου δικαστικός της συμπαραστάτης και έτσι ένα άλλο βάρος φορτώθηκε όχι στις πλάτες μου αλλά στο μυαλό μου. Κάπου στα τέλη Φεβρουαρίου ο Γιάννης ολοκλήρωσε και την ειδική εκπαίδευση και τον πήγαμε στο Σουφλί για τους τελευταίους πέντε μήνες της θητείας του που τότε ήταν δώδεκα μήνες. Κάμποσες φορές κάναμε την διαδρομή Καβάλα Σουφλί είτε για να τον πάρουμε ή για να τον φέρουμε όταν είχε άδεια. Δεν πέρασε άσχημα εκεί που ήταν μια και δεν είχε σκοπιά στον Εβρο αλλά μόνο στο στρατόπεδο. Στα τέλη Μαρτίου ο Μαστροπέτρος που είχε αρχίσει να μην βλέπει καθόλου καλά υποβλήθηκε σε μια μικροεπέμβαση με λέϊζερ στην Θεσσαλονίκη που τον βοήθησε κάπως και βελτίωσε κάπως την άσχημη όρασή του. Είχε περάσει τα 90 και δυσκολευόταν πιά να κινηθεί μόνος του. Τις μακρινές του βόλτες στην Θάσο για να βρίσκει τους φίλους του τις αναλάμβανα εγώ.

Νομίζω τότε ήταν που είχαμε πάλι εκλογές στο ΤΕΙ και εγώ ούτε να το σκεφτώ δεν ήθελα να είμαι υποψήφιος. Ετσι ξαφνικά δέχομαι ένα τηλεφώνημα από τον παλιό μου αντίπαλο στις προηγούμενες εκλογές ότι θέλει να με δεί. Ποτέ δεν είχα πάει στο γραφείο του ούτε αυτός στο δικό μου εκτός από κάποιες φορές για υπηρεσιακούς λόγους και πάντα στα πλαίσια συλλογικών συναντήσεων. Μου ζητάει να συμμετάσχω στο ψηφοδέλτιό του ως αντιπρόεδρος για τα θέματα εκπαίδευσης. Αρνήθηκα όσο πιο ευγενικά μπορούσα επικαλούμενος λόγους υγείας που τότε δεν γνώριζα ακόμα πόσο κακή ήταν αλλά το υποπτευόμουν. Βασικά δεν ταίριαζαν τα χνώτα μας. Η έκπληξή μου ήταν μεγάλη όταν έμαθα ότι ο προηγούμενος υποψήφιος πρόεδρος μαζί μου θα ήταν ο νέος του αντιπρόεδρος οικονομικών. Τα δύο άκρα ενώθηκαν για το αμοιβαίο συμφέρον του ιδρύματος! 

Για το Πάσχα μετακομίσαμε στην Θάσο μια και η τουριστική περίοδος άρχισε και τα ταξιδάκια περιορίστηκαν. Ο Γιάννης πριν απολυθεί από τον στρατό έκανε αίτηση στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου για το μεταπτυχιακό στο τμήμα Μηχανικών Πληροφορικής και τον ειδοποίησαν ότι έπρεπε να περάσει από συνέντευξη στα τέλη Αυγούστου. Πήραμε το αεροπλάνο και πήγαμε μαζί, μείναμε τρείς μέρες, νοικιάσαμε αυτοκίνητο, πήγε στο πανεπιστήμιο και συνάντησε την επιτροπή μεταπτυχιακών σπουδών και χάρις στις συστατικές επιστολές και στην πτυχιακή εργασία που ήταν εντυπωσιακή φαίνεται ότι έκανε καλή εντύπωση. Το καλό με το μεταπτυχιακό ήταν ότι δεν είχε δίδακτρα γιατί πρέπει να χρηματοδοτούνταν από κάποιο πρόγραμμα. Κάπου στο τέλος Ιουλίου αγοράσαμε και αυτοκίνητο για τον Γιάννη που διάλεξε το Toyota Yaris και έσπασε την παράδοση των γαλλικών αυτοκινήτων που ακολουθούσα εγώ.

 Καλοκαίρι του 2009 στο ΙΟΛΗ.