Η χρονιά της ελπίδας

Το 1982 ήρθε και σε λίγο χωρίσαμε πάλι για να επιστρέψω στην Πάτρα και την δουλειά μου. Με πολλή προσμονή περιμέναμε τον περίφημο νόμο πλαίσιο που νομίζαμε ότι θα άλλαζε τα Πανεπιστήμια προς το καλύτερο. Θυμάμαι τις συζητήσεις στα αμφιθέατρα και στα γραφεία μας, όταν δόθηκε στην δημοσιότητα το σχέδιο νόμου κάπου την άνοιξη χωρίς να δοθούν στην δημοσιότητα οι μεταβατικές διατάξεις που μας ενδιέφεραν το ίδιο αν όχι περισσότερο μια και μας αφορούσαν προσωπικά. Ο νόμος συζητήθηκε και δημοσιεύτηκε τον Ιούλιο μέσα στο κατακαλόκαιρο και οι μεταβατικές διατάξεις μας ενέτασσαν στο νέο πλαίσιο ως Λέκτορες και μάλιστα με μονιμότητα αφού είμαστε μόνιμοι Επιμελητές ενώ στο γενικό πλαίσιο μονιμότητα είχαν μόνο οι πρώτες δύο βαθμίδες. Λόγω όμως του ότι ενταχθήκαμε αυτομάτως και χωρίς κρίση κάποιοι παλιοί καθηγητές που προσέφυγαν στο Συμβούλιο της Επικρατείας και ο νόμος κρίθηκε αντισυνταγματικός στο σημείο αυτό λίγα χρόνια αργότερα. Κάποιοι συνάδελφοι που στο μεταξύ ζήτησαν και κρίθηκαν για να ενταχθούν στην βαθμίδα του Επίκουρου Καθηγητή από τους των ανωτέρων βαθμίδων γλύτωσαν την κρίση και τελικά έκριναν εμάς στα πλαίσια της Γενικής Συνέλευσης του Τομέα. Φυσικά περάσαμε όλοι την διαδικασία κρίσης χωρίς απώλειες. Αυτό όμως έγινε αργότερα, στα τέλη του 1985.

 Από την 1.9.82 λοιπόν σε εφαρμογή του νόμου όλοι οι Επιμελητές, μεταξύ των οποίων και γώ αλλά και όλοι οι υπόλοιποι, γίναμε μέλη του ΔΕΠ και ανήκαμε πλέον οργανικά στο Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και όχι στην Πολυτεχνική Σχολή η οποία έγινε συντονιστικό όργανο των τμημάτων που την αποτελούσαν. Σαν μέλη ΔΕΠ έπρεπε να έχουμε αυτοδύναμη διδασκαλία και όχι επικουρική μόνο αν και θυμάμαι ότι συνεχίσαμε να επικουρούμε τον καθηγητή στα μαθήματα που έκανε. Η αλήθεια είναι ότι παραπήραμε αέρα ως ισότιμοι στην Γενική Συνέλευση του τμήματος και κάναμε μερικές ανοησίες μη γνωρίζοντας ούτε τους συσχετισμούς δυνάμεων ούτε και την ελληνική πραγματικότητα. Ετσι πήραμε αντίθετες θέσεις με τον καθηγητή μας ο οποίος δεν μας εξήγησε όπως θα έπρεπε την πραγματικότητα και στο τέλος με την ψήφο των φοιτητών περάσαμε κάποια πράγματα που σαν τμήμα τα βρήκε μπροστά του και τα κουβαλάει ακόμα. Κάποια από αυτά διορθώθηκαν αργότερα αλλά η δημιουργία χωριστού τμήματος Μηχανικών Υπολογιστών που διαχωρίστηκε από τότε με την επιμονή κάποιων που είχαν ίδιο συμφέρον και τους ακολουθήσαμε είναι κάτι που έχει τις ρίζες του στην ονοματοδοσία των Τομέων και το περιεχόμενό τους.

Στην προσωπική ζωή είχαμε επίσης αλλαγές. Η Φωτεινή μετατέθηκε στον νομό Αχαϊας από την Θάσο εύκολα λόγω της υπηρεσίας στην Θάσο αλλά και της πολύ καλής βαθμολογίας που είχε από τον Επιθεωρητή στην Καβάλα. Ετσι τον Αύγουστο του 82 κατεβήκαμε μαζί στην Πάτρα και περιμέναμε την τοποθέτησή της σε σχολείο. Φυσικά δεν μπορούσε με τίποτα να βρεθεί στην Πάτρα και η συνήθης τοποθέτηση για την ηλικία της ήταν τα Καλαβρυτοχώρια. Ευτυχώς τα γλύτωσε αλλά βρέθηκε στον Ριόλο, κάπου 35 χιλιόμετρα στα νοτιοδυτικά της Πάτρας, αρκετά μετά την Κάτω Αχαϊα, κοντά στα σύνορα του Νομού Ηλείας αλλά ήταν στον κάμπο και υπήρχε συγκοινωνία με το ΚΤΕΛ. Τριθέσιο σχολείο που συστεγαζόταν με το Γυμνάσιο και ήταν πρωϊ απόγευμα αλλά με ένα ζευγάρι δασκάλων που έμενε μόνιμα στο χωριό και την Φωτεινή τρίτη. Η νηπιαγωγός ερχόταν από την Πάτρα με ένα Trabant και ήταν θεούσα και νέα οδηγός αλλά σχολούσε νωρίς. Ετσι πήγαινε μαζί της μόνο τα πρωϊνά της μια βδομάδας και χρησιμοποιούσε το λεωφορείο είτε ολοκληρωτικά τα απογεύματα ή μόνο στην επιστροφή τα μεσημέρια. Ταλαιπωρία μεγάλη αλλά ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία ήταν. Όταν καμιά φορά έχανε το βραδινό τελευταίο λεωφορείο πήγαινα εγώ να την μαζέψω.

 Κάπου στα μέσα Οκτωβρίου είχαμε δημοτικές εκλογές. Ετσι πήραμε τον Ασπραμά και ανεβήκαμε στην Θάσο να ψηφίσουμε. Τότε η Φωτεινή διαπίστωσε ότι είναι έγκυος στον Γιάννη και η ζωή μας απέκτησε ένα ακόμα νόημα. Επιστρέψαμε μόνοι αλλά τα πεθερικά μου αφού μάζεψαν τις ελιές στα μέσα Νοεμβρίου κατέβηκαν για να μείνουν μαζί μας. Η βοήθειά τους ανεκτίμητη, κυρίως για την Φωτεινή που είχε αρκετές ενοχλήσεις και έπρεπε να ταξιδεύει κάθε μέρα. Ο Μαστροπέτρος ζορίστηκε λίγο μακριά από τα λημέρια του στην απομόνωση της Πάτρας, μόλις που είχε πάρει την σύνταξή του και είχε τελειώσει την βάρκα του και δεν πρόλαβε να τα χαρεί. Η πεθερά μου στην κουζίνα εξασφάλιζε νόστιμο φαγητό και παρέα για την Φωτεινή που κι αυτή ήταν πρώτη φορά μακριά τους. Αυτό ήταν το ίδιο βολικό και για μένα που μπορούσα να αφιερώσω περισσότερο χρόνο στην δουλειά μου πρωϊ και απόγευμα.

Επιστρέψαμε στην Θάσο για τις χριστουγεννιάτικες διακοπές μας όλοι μαζί, τα πεθερικά μου έμειναν στο Λιμένα και εμείς στον Πρίνο, είδαμε τους γονείς μου για λίγες μέρες και πίσω στην Πάτρα για το 1983 που προοιωνιζόταν το ίδιο ελπιδοφόρο όπως και το προηγούμενο. Μπορεί για μας τους νεώτερους τα ταξίδια να ήταν μια απλή περαστική ταλαιπωρία αλλά για τα πεθερικά μου δεν ήταν τόσο απλή υπόθεση. Ακόμα δεν το είχα αντιληφθεί.

 Στην κρεμαστή γέφυρα των Τεμπών σε ένα από τα πολλά πηγαινε έλα κάθε χρόνο