Δεύτερη αρχή... μεγάλη πρόκληση
Τον Σεπτέμβριο του 1999 είχαμε τον μεγάλο σεισμό στην Αθήνα που μας τρόμαξε γιατί είχαμε με την Φωτεινή προγραμματίσει διακοπές στην Σαντορίνη με την ευκαιρία μιας παρουσίασης εργασίας σε συνέδριο εκεί μεταξύ 8 και 12.9. Τελικά αποφασίσαμε να πάμε μια και δεν θα μας ξαναδινόταν η ευκαιρία εύκολα να θαυμάσουμε το ανεπανάληπτο τοπίο της Καλντέρας. Εκεί συναντήσαμε αρκετούς συναδέλφους από άλλα ΤΕΙ, θυμάμαι τον Πέτρο Βλαχόπουλο από το ΤΕΙ της Πάτρας και τον Γρηγόρη Ζεϊμπεκάκη από το ΤΕΙ Πειραιά. Επισκεφτήκαμε τον οικισμό στο Ακρωτήρι που διασώθηκε θαμμένη στην στάχτη του ηφαιστείου, λίγο πολύ σαν την ρωμαϊκή Πομπηία αλλά θαυμάσαμε και το ξακουστό ηλιοβασίλεμα στην Οία και φάγαμε εξαιρετικά σουβλάκια στον Πύργο.
Επιστρέφοντας είχαμε τους πρώτους σπουδαστές της Βιομηχανικής Πληροφορικής όπου ανέλαβα το μάθημα Τεχνική της Εκφρασης μια και δεν είχα κάποιο άλλο μάθημα ειδικότητας να κάνω. Δεν υπήρχαν ακόμα φυσικά καθηγητές και κάναμε ότι μπορούσαμε για να βάλουμε στον ζυγό των εντατικών σπουδών τους σπουδαστές που ήταν σαφώς πιο συνειδητοποιημένοι από τους άλλους με απαιτήσεις αλλά και κάπως καλύτερο υπόβαθρο. Τότε Προϊστάμενος της Βιομηχανικής Πληροφορικής είχε οριστεί ο Βασίλης Τουρασής που έμεινε για ένα χρόνο.
Στο χειμερινό εξάμηνο είχα μόνο δύο ισπανούς (βάσκους) σπουδαστές και έτσι το φορτίο δεν ήταν στο θέμα αυτό ιδιαίτερα μεγάλο. Τον Σεπτέμβριο ολοκληρώθηκε η έκδοση 4.1 του Neapolis και αποτελούσε συμπλήρωση, διόρθωση και επέκταση της προηγούμενης έκδοσης 4.0.
Το κτίριο της οικοδομής όσον αφορά το κομμάτι των ενοικιαζόμενων διαμερισμάτων είχε σχεδόν ολοκληρωθεί και έμενε η επίπλωση και πολλά τελειώματα για τον λόγο αυτό τα πεθερικά μου που παρέμειναν στην Θάσο είχαν αρκετή επίβλεψη ακόμα. Εμείς πηγαινοερχόμαστε κάθε Σαββατοκύριακο μέχρι αργά τον Οκτώβριο.
Με τις τόσες πολλές διοικητικές υποχρεώσεις που είχα μπλέξει δεν δεχόμουν πιά άλλες επισκέψεις διδασκαλίας εκτός των δύο καθιερωμένων στην Ισπανία και την Γερμανία. Ετσι στα μέσα του Νοέμβρη βρέθηκα πάλι στο Wilhelmshaven από 13-20.11.99 φιλοξενούμενος του Klaus και της Μαρίνας. Επιστρέφοντας στην Καβάλα αρχίσαμε να ψάχνουμε για τα έπιπλα των ενοικιαζομένων διαμερισμάτων μια και αυτά έμεναν για να μπορέσουμε να πάρουμε άδεια λειτουργίας από τον ΕΟΤ. Μετά από εντατικό ψάξιμο κάπου μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων καταλήξαμε και προς το Πάσχα όλο το κτίριο εκτός του υπογείου και του δικού μας διαμερίσματος ήταν σχεδόν έτοιμα. Θα χρειαζόμασταν όμως πολλά χρήματα και χρόνο ακόμα για να μπορούμε να πούμε ότι θα μπορούσαμε να έχουμε εισόδημα μια και η αυλή ήταν σε κακή κατάσταση.
Στο εαρινό εξάμηνο είχα άλλους τρείς ξένους σπουδαστές, ένα ισπανό (βάσκο), έναν βέλγο και έναν ρουμάνο από το πολυτεχνείο Cluj-Napoca. Βγήκα στο εξωτερικό για την επίσκεψη διδασκαλίας στο San Sebastian από τις 25 ως τις 30 Μαρτίου και δέχθηκα τις επισκέψεις διδασκαλίας τόσο του Angel όσο και του Klaus από τις 16 ως τις 20 Απριλίου. Αμέσως μετά άρχισαν οι πασχαλιάτικες διακοπές.
Μετά το Πάσχα ως συνήθως πηγαινοερχόμαστε συνήθως κάθε Σαββατοκύριακο αλλά εκτός των συνήθων δραστηριοτήτων των προγραμμάτων ΕΠΕΑΕΚ, των εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων και των άλλων συναφών δεν είχαμε κάτι άξιο λόγου. Το νέο τμήμα απορροφούσε σιγά σιγά ένα μέρος των φροντίδων μου αλλά είμαστε τρείς και έτσι όλα ομαλά πήγαιναν.
Η υγεία της μάνας μου πήγαινε προς το μοιραίο σιγά σιγά, είχε μείνει πετσί και κόκκαλο αλλά ακόμα κρατιόταν στη ζωή γιατί ήταν μόνο εβδομήντα δύο ετών και δεν είχε άλλα προβλήματα υγείας. Δυστυχώς πλησίαζε στον αναμενόμενο χρόνο ζωής με βάση την πρόβλεψη των γιατρών για την αρρώστια που είχε. Τελικά μας άφησε στις 21.8.2000 επιζώντας κοντά δύο χρόνια από τότε που έπαψε να αναγνωρίζει ακόμα και μένα. Πριν επιστρέψουμε στην Καβάλα η Φωτεινή με την πεθερά μου πέρασαν από ένα μικρό ακόμα τουριστικό γραφείο για να ρωτήσουν αν ήθελαν να κλείσουν τα ενοικιαζόμενα διαμερίσματα για την επόμενη χρονιά. Μόλις είδαν το κτίριο έφεραν ένα νορβηγό που ήταν στην Θάσο να το δεί, του άρεσε πολύ αλλά ήταν αργά για την επόμενη χρονιά οπότε το πέρασαν σε ένα ολλανδικό γραφείο που το κράτησε για δεκαεννιά συνεχή χρόνια μέχρι που μας βρήκε ο κορωνοϊός.
Αρκετό καιρό πριν από το καλοκαίρι είχα στείλει μια εργασία στο συνέδριο ICEM που γινόταν στο Helsinki στα τέλη Αυγούστου και ο προγραμματισμός ήταν να πάμε και οι δυό μας, εγώ και η Φωτεινή αλλά ακυρώσαμε τα αεροπορικά εισητήρια γιατί νομίσαμε ότι ο επικείμενος θάνατος της μάνας μου θα μας εύρισκε εκεί. Όταν αυτός συνέβη μια βδομάδα πριν την αναχώρηση βρέθηκε τελικά μόνο μια θέση και έτσι η Φωτεινή έχασε το ταξίδι στη Φινλανδία, όπου πήγα μόνος μου και βρήκα τους συναδέλφους της Πάτρας στο ίδιο ξενοδοχείο.
Ο Γιάννης είχε τελειώσει την πρότελευταία χρονιά του Λυκείου και πολύ κακώς βέβαια, ελάχιστα είχα ασχοληθεί μαζί του. Κάπως προσπάθησα να τον βοηθήσω με τις πανελλήνιες εξετάσεις αλλά ούτε εκείνος είχε ιδιαίτερη όρεξη ούτε εγώ αρκετό χρόνο. Ετσι ότι έκανε το έκανε μόνος του, δεν είχε και μεγάλες φιλοδοξίες, οι βαθμοί των γραπτών εξετάσεων θεώρησε ότι ήταν αρκετοί για να περάσει στην βιομηχανική πληροφορική της Καβάλας οπότε δεν νόμισε ότι χρειάζεται να προσπαθήσει πιο πολύ.
Στις εκλογές Διευθυντών ο Βασίλης εκλέχτηκε Διευθυντής της ΣΤΕΦ και έτσι από την επόμενη χρονιά στην διοίκηση της Βιομηχανικής Πληροφορικής τον διαδέχθηκε ο Θόδωρος Αλεβίζος.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου