Ο προπαππούς μου Ιωάννης Παπανθίμου

Δεν θυμάμαι τίποτα από όσα μου έλεγε η γιαγιά μου για τον πατέρα της. Την πρώτη φορά που έμαθα γι αυτόν ήταν όταν έπεσε στα χέρια μου η ψηφιακή έκδοση σε PDF του διδακτορικού του Γεωργίου Χαλκιά από το Θεολόγο για την Εκπαίδευση στην Θάσο στα χρόνια της τουρκοκρατίας. Η δεύτερη ευκαιρία ήταν ένα άρθρο στα Θασιακά που περιείχε τον πρώτο εκλογικό κατάλογο της Θάσου του 1915 όπου εμφανιζόταν το όνομά του, το επάγγελμα και η ηλικία του. Το τρίτο στοιχείο ήταν μια φωτογραφία του οικογενειακού αρχείου πολύ παλιά στην οποία κάποιος, μπορεί και εγώ, είχε γράψει το όνομα Γιάννης Παπάνθιμος. Το τελευταίο προφορικό στοιχείο που αφορούσε κυρίως την καταγωγή της γυναίκας του προήλθε από την τελευταία επιζούσα εγγονή του την θεία μου Ευδοκία Παπανθίμου-Αντωνιάδου μέσω της ξαδέρφης μου.

Φαίνεται να γεννήθηκε το 1854 και από το επώνυμό του φαίνεται ότι ο πατέρας του ήταν παππάς με το όνομα Ανθιμος για τον οποίο ακόμα δεν έχω βρεί κάποιο στοιχείο. Παρά το ότι δεν είχε πτυχίο δασκάλου εργάστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα ως δάσκαλος αρχικά και ως βοηθός δάσκαλος αργότερα, υποθέτω λόγω της μόρφωσης που πήρε από τον πατέρα του αν και η θεία Ευδοκία νομίζει ότι πήγε για κάποιο χρόνο σε κάποιο σχολείο εκτός Θάσου, πιθανόν στην Ξάνθη. Κρίνοντας όμως από το επίπεδο των γνώσεων του θείου μου Νίκου Χατζηραβδέλλη στα Αρχαία Ελληνικά και την Γραμματική, στον οποίο μαθήτευσε με την επιμονή του πατέρα του, θα πρέπει να είχε λάβει κάποια ιδιαίτερη εκπαίδευση την οποία δεν γνωρίζω αλλά υποθέτω ότι σε αυτό συνέβαλε ο πατέρας του ως παππάς. Αναφέρεται ως δάσκαλος ή βοηθός δάσκαλος τουλάχιστον από το 1892 μέχρι το 1901 ενώ αργότερα είναι πρόεδρος ή μέλος της Εκκλησιαστικής Επιτροπής του Μεγάλου Καζαβητίου που έχει την ευθύνη της λειτουργίας του σχολείου. Κατά τις διηγήσεις της εγγονής του Ευδοκίας, κόρης του γιού του Γιώργου, ήταν αυστηρός αλλά δίκαιος.

Παντρεύτηκε την Ευδοκία Παπαδάκη, κόρη πλούσιας οικογένειας του Καζαβητίου και έκανε αρκετά παιδιά από τα οποία τα αγόρια είναι γνωστά λόγω του εκλογικού καταλόγου ενώ δεν έχω στοιχεία για τα κορίτσια εκτός της γιαγιάς μου. Ο πρώτος γιός του Αργυρόπουλος γεννήθηκε το 1878, η πρώτη κόρη του Μαρούδα το 1884 και μετά αναφέρονται ο Φίλιππος και ο Δημήτριος το 1892 και ο Γεώργιος το 1893. Ο Δημήτριος πρέπει να χάθηκε στην Μικρασία και υπάρχουν στο οικογενειακό αρχείο φωτογραφίες του. Ακολούθησε ο Παναγιώτης το 1898 και τελευταία η Ελένη μάλλον το 1901.

Ο προπαππούς μου έμενε στο πατρικό σπίτι των Παπανθυμαίων στο Μεγάλο Καζαβήτι που ήταν στον κάτω μαχαλά το οποίο θυμάμαι πάρα πολύ αμυδρά τον καιρό που ήμουν μικρός και επισκεπτόμουν τον παππού Παναγιώτη με την γιαγιά Πηνελόπη με την συνοδεία της θείας μου Αννας. Πιό πολύ θυμάμαι το σπίτι της γιαγιάς μου Μαρίας Εξηντάρη που ήταν απέναντι από το Παπανθυμαίϊκο. Λογικά το παλιό και μεγάλο σπίτι ήταν χωρισμένο στα δύο και το είχαν τα αδέλφια Παναγιώτης και Φίλιππας. Το σπίτι πρέπει να περιείχε πολλά και σημαντικά ιστορικής αξίας κειμήλια αλλά δυστυχώς καταστράφηκε όταν έπεσε η στέγη του ένα χειμώνα γύρω στα 1960 πριν προλάβει να την επισκευάσει ο παππούς Παναγιώτης λόγω ξαφνικής αρρώστειας. Πολύ λίγα ιστορικής αξίας βιβλία διασώθηκαν μετά την κατάρρευση της στέγης αλλά μόνο αυτά στα χέρια του θείου μου Νίκου. Ολόκληρο το πολύτιμο αρχείο που υπήρχε στο σπίτι χάθηκε ή καταστράφηκε. Το μόνο που έμεινε στα χέρια μου είναι η φωτογραφία που βρήκα στο οικογενειακό αρχείο φωτογραφιών.