Πίκρα...

Ειχα την προβλεπτικότητα όταν έφυγα από το ΤΕΙ πριν από αρκετά χρόνια να διασώσω τα ηλεκτρονικά μου αρχεία που για την Καβάλα άρχιζαν το 1987 και τελείωναν το 2013 όταν εγκατέλειψα δια παντός το μικρό γραφειάκι στο ισόγειο της μεσαίας φοιτητικής εστίας. Δυστυχώς τα χρόνια που πέρασαν πολλά άλλαξαν, ανάμεσα στα οποία και η κατάσταση του μικρού μου γραφείου διότι ως Ομότιμος Καθηγητής δεν το χρησιμοποιούσα πλέον για διάφορους λόγους. 

Για ιατρικούς λόγους βρέθηκα για λίγες μέρες στην Καβάλα πριν από μια βδομάδα και είχα την φαεινή ιδέα να προσπαθήσω να το επισκεφτώ με την ευγενική βοήθεια του μόνου παλιού συναδέλφου με τον οποίο ακόμα διατηρώ φιλικές σχέσεις, τους υπόλοιπους τους έχω χάσει λόγω απουσίας από την πόλη. Δεν βρήκα σχεδόν τίποτα από ότι είχα εγκαταλείψει, ούτε τον υπολογιστή μου με τα αρχεία μου, ούτε το γραφείο μου, ούτε ότι είχα απρόσεκτα αφήσει πίσω μου την τελευταία φορά που κάποια στιγμή πριν από τέσσερα χρόνια το επισκέφτηκα και ήταν άθικτο. Λογικό ήταν... δικό μου το φταίξιμο. Ισως κάπου κάποια αντικείμενα να εξακολουθούν να υπάρχουν σε κάποια αποθήκη αν και πολύ αμφιβάλλω. Η εικόνα των κτιρίων και του περιβάλλοντος χώρου όχι μόνο απογοητευτική αλλά εντελώς απωθητική. Κάπως αλλοιώς το θυμάμαι ακόμα και όταν το εγκατέλειψα το 2013. Δεν τόλμησα φυσικά να ανεβώ στο παλιό μου εργαστήριο στο οποίο αφιέρωσα είκοσι ολόκληρα χρόνια της ζωής μου. Ο τρόπος που με έδιωξαν από αυτό πριν από την συνταξιοδότησή μου δεν πρόκειται ΠΟΤΕ να με κάνει να το επισκεφτώ στα χρόνια που μου μένουν για να μπορέσω να το ξαναδώ.

Χθές με την βοήθεια του Γιάννη μπόρεσα και διάβασα τα τελευταία παραμορφωμένα λόγω Word αρχεία της τετραετίας 1993-96 που ήταν ίσως και η πιό παραγωγική της θητείας μου στο πάλαι ποτέ ΤΕΙ Καβάλας και επομένως μπορώ να αναπαραστήσω σωστά τα χρόνια εκείνα. Ετσι εξέλιπε και ο τελευταίος λόγος που θα μπορούσα να αναζητήσω τον παλιό υπολογιστή του γραφείου μου. Εμεινα έκπληκτος από τα όσα κείμενα βρήκα σε ηλεκτρονική μορφή των οποίων τα τυπωμένα αντίγραφα εγκαταλείφθηκαν ως μη προσωπικά αντικείμενα κατά την δίωρη προθεσμία που μου έδωσαν να αδειάσω το παλιό μου γραφείο όταν με πέταξαν με τις κλωτσιές από αυτό. Κάποια στιγμή στο τέλος της διήγησης θα μιλήσουμε και για το θέμα αυτό με λεπτομέρειες. 

Στην συνέχεια μια από τις ελάχιστες φωτογραφίες που διασώθηκαν με εμένα στην αίθουσα του εργαστηρίου κατά την διάρκεια του μαθήματος του φίλου μου Γερμανού Καθηγητή Klaus Wippich στους σπουδαστές της Βιομηχανικής Πληροφορικής την άνοιξη του 2003.