Επαναστατικές αναταράξεις
Μέχρι και το τρίτο έτος δεν θυμάμαι κάποια περίπτωση αντιχουντικής εκδήλωσης στον χώρο του Πανεπιστημίου. Κανείς από την παρέα δεν ήταν οπαδός της «επαναστάσεως» αλλά ούτε και ενεργό μέλος κάποιας πολιτικής οργάνωσης. Κάποιοι συμφοιτητές βέβαια, κυρίως προερχόμενοι από την Αθήνα, είχαν κάποιες διασυνδέσεις και ήταν στα μάτια και αυτιά της ασφάλειας. Εγώ θυμάμαι ότι όταν χρειάστηκε να προσκομίσω πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων για να ζητήσω ενδεχόμενη υποτροφία στο πρώτο έτος κλήθηκα στην ασφάλεια όπου μου είπαν καθαρά ότι δεν μπορούν να μου το δώσουν διότι προέρχομαι από οικογένεια επικίνδυνων κομμουνιστών και μου διάβασαν τους φακέλους των γονιών μου που έβριθαν ανοησιών αλλά έτσι ήταν τότε. Ευτυχώς μια επόμενη φορά που πήρα υποτροφία στο τρίτο ή τέταρτο έτος δεν χρειαζόταν.
Τα πράγματα άλλαξαν όταν είμαστε στο εαρινό εξάμηνο του τετάρτου έτους μετά τα γεγονότα της Νομικής Αθηνών στην άνοιξη του 1973. Τότε μετά από γενικές συνελεύσεις προσεκτικά οργανωμένες από κάποιους οργανωμένους φοιτητές αποφασίστηκε αποχή από τα μαθήματα και το αποτέλεσμα ήταν μια συνεχής αναταραχή, κάποια ψιλοδιαδήλωση, δίκες πρωταίτιων, φασαρίες στα δικαστήρια και αιτήματα για αλλαγή στις διορισμένες διοικήσεις των φοιτητικών συλλόγων. Τον καιρό εκείνο στο Πανεπιστήμιο διορισμένος πρόεδρος της Διοικούσας Επιτροπής ήταν ο περίφημος γνωστός απόστρατος στρατηγός Αχιλλέας Τάγαρης. Ορισμένοι καθηγητές μας έκαναν ότι μπορούσαν να μας πείσουν να επιστρέψουμε στα μαθήματα με κοινές συγκεντρώσεις και νουθεσίες στο Ρίο φυσικά, αλλά τίποτα. Τότε ο στρατηγός επιστράτευσε τα μεγάλα μέσα και έστειλε επιστολές σε κάθε γονέα προτρέποντάς τον να έρθει στην Πάτρα για να νουθετήσει το παιδί του που έχει παρασυρθεί από επικίνδυνα στοιχεία και κινδυνεύει να χάσει την χρονιά του. Ο πατέρας μου τα χρειάστηκε και δεν ήξερε τι να κάνει αλλά να έρθει στην Πάτρα από την Θάσο δεν ήταν καθόλου εύκολο. Όταν έμαθα για τα γράμματα του έγραψα γράμμα και του εξηγούσα τι γίνεται και έτσι κάπως ησύχασε. Αλλοι γονείς θορυβημένοι ήρθαν στην Πάτρα και πήγαν και τον βρήκαν αλλά η επιχείρηση δεν πέτυχε παρά μετά την σχετική υποχώρηση της κυβέρνησης και την έναρξη της διαδικασίας εκδημοκρατισμού με τον δοτό Μαρκεζίνη και το δημοψήφισμα κατά της βασιλείας. Φυσικά κανένα εξάμηνο δεν χάθηκε, έγιναν μερικά έκτακτα εργαστήρια και μια μικρή παράταση, οι καθηγητές βοήθησαν και λίγο και έτσι ακόμα και η προγραμματισμένη εκδρομή το καλοκαίρι στην Ευρώπη έγινε κανονικά αλλά με την επιτήρηση του στρατηγού που μας κατσικώθηκε σαν συνοδός.
Μόλις επιστρέψαμε την επόμενη χρονιά είχαμε τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, η Πάτρα ακολούθησε αλλά με κάποια καθυστέρηση, έγινε συνέλευση, κατάληψη του Παραρτήματος και ψιλοσυγκεντρώσεις και μικροπορείες στα βήματα της Αθήνας. Μπαινοβγαίναμε στο Παράρτημα αλλά δεν συμμετείχαμε ενεργά. Όταν έγιναν τα γεγονότα του Πολυτεχνείου το Παράρτημα άδειασε και όλοι πήγαν στα σπίτια τους ενώ οι πρωταίτιοι είτε συνελήφθησαν ή κρύβονταν όπου μπορούσαν. Η χρονιά τελείωσε χωρίς περισσότερα προβλήματα και εμένα μου έμεινε σίγουρα ένα μάθημα για τον Σεπτέμβριο όπως και για όλους τους υπόλοιπους της παρέας εκτός των δύο μελών της παρέας που θα πήγαιναν για μεταπτυχιακό στο εξωτερικό, του Δημοσθένη στο ΜΙΤ στην Αμερική και του Νίκου στο UMIST στην Αγγλία. Κάπου επτά στο σύνολο ορκίστηκαν τον Αύγουστο.
Η κατάρρευση της χούντας μετά την κυπριακή τραγωδία έφερε τα πάνω κάτω στα πανεπιστήμια, τα παιδιά έκαναν ότι ήθελαν, οι εξετάσεις αναβλήθηκαν και καθυστέρησαν, πέσαμε στις εκλογές και στη συνέχεια στο δημοψήφισμα παράλληλα με τις διαδικασίες αποχουντοποίησης με τελικό αποτέλεσμα τα αποτελέσματα των εξετάσεων για τα οκτάωρα να βγούν στα τέλη Ιανουαρίου της άλλης χρονιάς. Μια δυό απροσεξίες οδήγησαν σε καθυστέρηση λήψης διπλώματος κατά ένα ολόκληρο εξάμηνο. Και μπορεί στα 23 να φαίνεται ασήμαντο διάστημα αλλά αργότερα μπορεί να αλλάξει μια ολόκληρη ζωή.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου