Η κοινωνική ζωή στην Πάτρα... εκτός των μαθημάτων

Τον καιρό που βρέθηκα στην Πάτρα οι φοιτητές, που σε συντριπτικό ποσοστό, προέρχονταν από εκτός της πόλης περιοχές ήταν σαν την μύγα μές το γάλα. Η πόλη τον καιρό εκείνο ήταν γεμάτη με μεγάλες βιομηχανίες που απασχολούσαν πολύ κόσμο (Πειραϊκή Πατραϊκή, Λαδόπουλος, Πιρέλι και άλλες μικρότερες). Σαν αποτέλεσμα ο τοπικός πληθυσμός δεν κυκλοφορούσε μετά τις οκτώ το βράδυ, αλλά δεν είχε και πού να πάει εκτός των κινηματογράφων. Η εξαίρεση ήταν η καρναβαλική περίοδος κατά την οποία η πόλη ακόμα και τότε άλλαζε πρόσωπο.

Λογικό λοιπόν και η φοιτητική κοινότητα να προσαρμόζεται στην υπάρχουσα κατάσταση. Η πόλη δεν είχε ακόμα τα πλήθη των πολυκατοικιών που κτίζονταν η μια μετά την άλλη για να καταπιούν τα ολοένα εξαφανιζόμενα νεοκλασσικά κτίρια που δεν ήταν λίγα. Τα μπαράκια και τα καφέ ήταν μάλλον σπάνια και επικρατούσαν τα παραδοσιακά ζαχαροπλαστεία και εστιατόρια με αρκετά παραδοσιακά ταβερνεία. Τα παραδοσιακά σημεία συγκέντρωσης οι πλατείες Ολγας, Γεωργίου, Τριών Συμμάχων και Ψηλών Αλωνίων αλλά και ο παλιός μόλος της Αγίου Νικολάου που τότε ήταν στενός και μακρύς που κατέληγε στον φάρο.

Ακόμα η τηλεόραση ήταν άγνωστο φρούτο και οι κινηματογράφοι αποτελούσαν ένα σημαντικό μέρος διασκέδασης. Δεν θυμάμαι τα ονόματά τους αλλά θυμάμαι που ήταν : στην πλατεία Ολγας, στην Αγίου Νικολάου, στην Γούναρη και ψηλά στην πλατεία Ομονοίας με τις ποιοτικές ταινίες. Η βραδινή προβολή συνήθως είχε πάντα σχεδόν μόνο φοιτητές γιατί βόλευε να τελειώσεις με τα μαθήματα και τις υποχρεώσεις και μετά να βγείς για φαγητό, μια βόλτα στους μισοάδειους δρόμους και δυό ώρες κινηματογράφο.

Συνήθως τα πατρινά εστιατόρια δεν είχαν την συνήθεια να προσφέρουν κάτι γλυκό μετά το φαγητό, κάτι που συνηθίζεται στη Βόρεια Ελλάδα. Ετσι συχνά υπήρχε η ανάγκη για κάτι γλυκό μετά το φαγητό και ορισμένες φορές καταφεύγαμε σε ορισμένα ζαχαροπλαστεία, όπως ο Γιάννης στην Κολοκοτρώνη αλλά το καλύτερο ήταν ο Καραβίτης  στην Αγίου Νικολάου με την σοκολατίνα του να είναι εκτός κάθε σύγκρισης. Φυσικά το φτηνότερο γλυκό ήταν η σοκοφρέτα από το περίπτερο και ήταν η πιο συνηθισμένη.

Η παρέα δεν ήταν συνηθισμένη σε θορυβώδη γλέντια και το οινόπνευμα δεν ήταν στο φόρτε του στα μέλη της. Σε ειδικές περιπτώσεις μόνο ξεφεύγαμε για να γιορτάσουμε κάποιο ιδιαίτερο και ξεχωριστό γεγονός αλλά και εκείνο στα πλαίσια συγκεκριμένων περιόδων όπως η Τσικνοπέμπτη ή κάποια ονομαστική γιορτή ή γενέθλια.

Οι σχέσεις με τους καθηγητές ήταν ανύπαρκτες τα πρώτα χρόνια που οι καθηγητές ήταν αρκετά ηλικιωμένοι προερχόμενοι από το Πανεπιστήμιο της Αθήνας και ήταν καθηγητές της Φυσικομαθηματικής  Σχολής. Με τους καθηγητές όμως του τμήματος οι σχέσεις ήταν όχι απλά καλές αλλά φιλικές από την πλευρά τους και σεβασμού από την πλευρά μας. Φυσικά αυτό δεν συνέβαινε με όλους αλλά μόνο με όσους ενδιαφερόταν για μας.

 Σε μια ταβέρνα της Κοζάνης ο Καθηγητής Γιώργος Κοκκινάκης τραγουδάει δημοτικά τραγούδια "τέσσερα πορτοκάλια...". Από την εκδρομή των τελειοφοίτων του 1974.