Οι τελευταίες φθινοπωρινές διακοπές στο Καζαβήτι

 

Μετά από ένα βασανιστικό καλοκαίρι πλήρες άγχους και ψυχικής και σωματικής κούρασης ένας και παραπάνω μήνας στο χωριό ήταν ότι χρειαζόμουν για ξεκούραση. Επέστρεψα στις συνήθεις δραστηριότητες χωρίς όμως ίχνος απσχόλησης στις αγροτικές εργασίες μια και ο πατέρας μου πριν επιστρέψουμε είχε ξεμπερδέψει νωρίς νωρίς με ότι έπρεπε να γίνει στρώνοντας τα δίχτυα κάτω από τις ελιές. Κανένα ψιλοκαθάρισμα στο περιβόλι του Αϊ Δημήτρη το έκανε για να περνάει η ώρα χωρίς εμένα. Εγώ ανεβοκατέβαινα για κανένα σουσούκι στο νερό και κανένα πουλάκι στα σταφύλια για να περνάει η ώρα και τα βράδια όλο και υπήρχε κανένα πουλάκι για ψήσιμο.

Ο Σεπτέμβριος βγήκε χωρίς να το καταλάβω και η αγωνία και οι υπολογισμοί έδιναν και έπαιρναν όπως και οι συζητήσεις τι θα κάνω αν, το πιθανότερο κατά την μόνιμα απαισιόδοξη γνώμη μου, δεν περάσω στις εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο. Οι πιο χειρότερες εκτιμήσεις μου ήταν κάπου 120 μονάδες και με βάση τις βάσεις του προηγούμενου χρόνου περνούσα στους Τοπογράφους της Θεσσαλονίκης. Το κλειδί της ιστορίας ήταν η Εκθεση για την οποία οι εκτιμήσεις μου ήταν πολύ συντηρητικές. Ο πατέρας μου, έχοντας τα χρήματα από την πώληση του κτήματος στην Τράπεζα ήταν απόλυτος. Αν δεν τα καταφέρεις εδώ, θα σε στείλω στην Αυστρία!

Ο καιρός ήταν σχετικά καλός αλλά μόλις μπήκε ο Οκτώβριος άρχισαν οι βροχούλες και τα κρύα, το Καζαβήτι ήταν υπέροχο στην λιακάδα αλλά μόλις φθινοπώριασε για τα καλά δεν ήταν και τόσο ευχάριστα και έτσι σιγά σιγά τα μαζέψαμε και στα μέσα Οκτωβρίου κατεβήκαμε στις Καλύβες περιμένοντας τα αποτελέσματα. Τηλεόραση δεν υπήρχε, το ραδιόφωνο δεν έλεγε τα αποτελέσματα, η μόνη ελπίδα ήταν οι εφημερίδες. Ξαφνικά μια μέρα κάπου στις 20 Οκτωβρίου είπαν ότι τα αποτελέσματα ήταν έτοιμα και θα ανακοινωθούν σε λίγες μέρες! Συνεννόηση με  την θεία μου στην Καβάλα, μόλις βγούν οι εφημερίδες να μας τηλεφωνήσει. Μαθαίνουμε λοιπόν ότι στις 24 του μηνός θα τα έχουν οι εφημερίδες. Στον Πρίνο έφταναν συνήθως αργά το απόγευμα μετά την συγκοινωνία. Ηρθε το πρωϊ, έφτασε το μεσημέρι… κανένα σημάδι. Κάπου στις 4-5 το απόγευμα καταφτάνει ο Γρηγόρης ο Λευκίας που είχε το τηλεφωνικό κέντρο με ειδοποίηση για συνδιάλεξη στις 6 με την Καβάλα. Τρέχοντας με την καρδιά μου να φτεροπετάει άρπαξα το ακουστικό μόλις με σύνδεσε με την θεία μου. «Πέρασες στην Πάτρα!!!». Τρελλάθηκα… πώς βρέθηκα στην Πάτρα; Και τι ήταν στην Πάτρα; Και γιατί αργήσατε τόσες ώρες;

Πλήρωνα τις βλακείες που έκανα στην συμπλήρωση του μηχανογραφικού. Δεν είχα ενημερώσει για το τι έκανα και η κακομοίρα έψαχνε στην Θεσσαλονίκη, έψαχνε στην Αθήνα, ξεσκόνισε όλη την εφημερίδα αλλά πουθενά δεν με έβρισκε! Μέχρι το μεσημέρι είχαν απογοητευθεί ότι δεν πέρασα γιατί στην Πάτρα δεν είχαν κοιτάξει καθόλου. Με βρήκε κατά λάθος η Αλεξάνδρα, η μαθήτριά της που έπεσε το μάτι της κατά λάθος στο όνομά μου φυλλομετρώντας την εφημερίδα νωρίς το απόγευμα! Ογδοος με 145 μονάδες στο Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών στο Πανεπιστήμιο Πατρών. Εφυγα τρέχοντας για το σπίτι χαρούμενος μεν… αλλά θυμωμένος με τον εαυτό μου για το λάθος που έκανα. Η άγνοια και η νεανική απερισκεψία έκαναν καλά την δουλειά τους. Στην Πάτρα ήμουν 8^ος στους 40, στους Πολιτικούς Μηχανικούς Θεσσαλονίκης θα ήμους 12^ος στους 100 και θα έπαιρνα και υποτροφία. Αργότερα διαπίστωσα ότι δεν ήμουν ούτε ο πρώτος ούτε ο μόνος από τους συμφοιτητές μου που έκαναν το ίδιο.

Επεσα στην αγκαλιά των γονιών μου …που έβλεπαν ότι οι κόποι τους δεν πήγαν χαμένοι. Φυσικά το καρφί του πατέρα μου ήρθε με την μία… πιο μακριά δεν μπορούσες να πάς; Χαμογέλασε βέβαια αμέσως και το ξέχασε μια και δεν μπορούσε να κάνει οτιδήποτε. Θα πρέπει να ήμουν ο μόνος από το χωριό που τα είχα καταφέρει με την πρώτη από τους συμμαθητές μου στο Δημοτικό. Ο Θανάσης ο Μαριγούδης μπήκε στους Πολιτικούς Μηχανικούς την επόμενη χρονιά όπως και η Βάσω του Σταυρόπουλου που ήταν ένα χρόνο μικρότερη. Την μεθεπόμενη μέρα ήταν το πανηγύρι του Αγίου Δημητρίου στη μέση της διαδρομής από τις Καλύβες στο Χωριό. Οι γονείς μου θεώρησαν ότι έπρεπε να πάμε… εγώ καπάρντιζα σαν γύφτικο σκεπάρνι. Πετούσα… κι άς πέρασα και στην Πάτρα!

Η παρέα των φθινοπωρινών διακοπών του 1969 στο Καζαβήτι.