Σχολικές γιορτές για την 25η Μαρτίου

 

Ο γιορτασμός των εθνικών επετείων στην διάρκεια της μαθητικής ζωής του Δημοτικού Σχολείου ήταν πάντα αναπόσπαστο μέρος της εθνικής μνήμης όσο και αν εκείνο τον καιρό, σαν μικρά παιδιά, δεν είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε.

Οι προσωπικές μου αναμνήσεις, αποτυπωμένες στον φωτογραφικό φακό μάλλον του Νίκου Βλαχογιάννη δεν είναι πολλές και περιορίζονται στις παραστάσεις της πέμπτης δημοτικού. Φυσικά και δεν θυμάμαι λεπτομέρειες από την παράσταση αλλά η φωτογραφία παραπέμπει σε Καραϊσκάκη πληγωμένο και κάποιον καλόγερο στο Μοναστήρι του Προυσού μάλλον. Εγώ πρέπει να έκανα τον Καραϊσκάκη και ο συμμαθητής μου Θανάσης Μαριγούδης τον καλόγερο. Πέραν της φωτογραφίας δεν θυμάμαι απολύτως τίποτα μια και πέρασαν από τότε 59 ολόκληρα χρόνια. Μια αδιόρατη καλλιτεχνική φλέβα πρέπει να την είχα αλλά δεν μου πέρασε από το μυαλό να την καλλιεργήσω.

Περισσότερα θυμάμαι από την επόμενη χρονιά στην έκτη δημοτικού όταν συμμετείχα σε δύο παραστάσεις, ένα μεγάλο έργο με πολλούς «ηθοποιούς» όπου είχα πρωταγωνιστικό ρόλο τον οποίο δεν θυμάμαι, και ένα δεύτερο θρησκευτικού περιεχομένου όπου έδινα τον κρίνο στην Παναγία σε ανάμνηση του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Η συμπρωταγωνίστριά μου στο δεύτερο σκετσάκι που ήταν αρκετά απλό στην σύλληψη και στα λόγια πρέπει να ήταν η Σωτηρούλα Σιάτρα. Η σκηνή είχε στηθεί κανονικά στο Σχολείο και οι πρόβες είχαν γίνει την προηγούμενη αλλά …την μέρα της γιορτής ο καιρός μας τα χάλασε και αποφασίστηκε η μεταφορά της παράστασης στο κλειστό κινηματοθέατρο του Κατασίπια δίπλα στην εκκλησία του Αϊ Γιάννη. Μετά την εκκλησία και την παρέλαση άρχισα να μην αισθάνομαι καθόλου καλά και ανέβασα πυρετό στα ύψη. Τρόμαξαν οι γονείς μου και φώναξαν την Λαγανάκου. Μόλις είδε την φάτσα μου η γιατρέσα αποφάνθηκε «Οστρακιά». Πάει η παράσταση… Το μεγάλο έργο ματαιώθηκε και τον Κρίνο στη Σωτηρούλα τον έδωσε ο Θανάσης που με αντικατέστησε στο δεύτερο σκετσάκι. Εγώ ψηνόμουν στον πυρετό. Ατυχία..

 Οι φωτογραφίες του φωτογράφου Νίκου Βλαχογιάννη από την παράσταση της πέμπτης δημοτικού.