Αναμνήσεις από το παρελθόν

  Η πρώτη εκδρομή οργανώθηκε από το πανεπιστήμιο και ήταν στην Ολυμπία ενώ ήμασταν στο πρώτο ή δεύτερο έτος σπουδών από την οποία υπάρχει φωτογραφία. Τίποτα το ιδιαίτερο. Απλά ήταν η πρώτη φορά που επισκέφτηκα την Ολυμπία και οπωσδήποτε για μένα ήταν εντυπωσιακό θέαμα. Η δεύτερη ήταν η μεγάλη εκδρομή το καλοκαίρι του 1973 και ήταν πρωτόγνωρη τουλάχιστον για μένα που δεν είχα βγεί από την χώρα μας.Ηταν υ πό την υψηλή εποπτεία του τότε Προέδρου της Διοικούσας Επιτροπής στρατηγού παρακαλώ Αχιλλέα Τάγαρη που μας συνόδευε μη και παρεκτραπούμε, φύγαμε από την Πάτρα με πλοίο, διασχίσαμε την Ιταλία περνώντας φυσικά και από το Ρίμινι λόγω στρατηγού για την κατάθεση στεφάνου το οποίο τελικά ξεχάστηκε στην Πάτρα, και μέσω Βενετίας και Αυστρίας καταλήξαμε στο Μόναχο όπου επισκεφτήκαμε το Πολυτεχνείο. Στην συνέχεια καταλήξαμε στο Eidhoven στην Ολλανδία και επισκεφτήκαμε την Phi l ips και βέβαια το Αμστερνταμ με τα αδιανόητα για μας ιδιαίτερα θεάματά του. Περάσαμε στην Αγγλία και μείναμε στο Λονδί

Ειχα την προβλεπτικότητα όταν έφυγα από το ΤΕΙ πριν από αρκετά χρόνια να διασώσω τα ηλεκτρονικά μου αρχεία που για την Καβάλα άρχιζαν το 1987 και τελείωναν το 2013 όταν εγκατέλειψα δια παντός το μικρό γραφειάκι στο ισόγειο της μεσαίας φοιτητικής εστίας. Δυστυχώς τα χρόνια που πέρασαν πολλά άλλαξαν, ανάμεσα στα οποία και η κατάσταση του μικρού μου γραφείου διότι ως Ομότιμος Καθηγητής δεν το χρησιμοποιούσα πλέον για διάφορους λόγους.  Για ιατρικούς λόγους βρέθηκα για λίγες μέρες στην Καβάλα πριν από μια βδομάδα και είχα την φαεινή ιδέα να προσπαθήσω να το επισκεφτώ με την ευγενική βοήθεια του μόνου παλιού συναδέλφου με τον οποίο ακόμα διατηρώ φιλικές σχέσεις, τους υπόλοιπους τους έχω χάσει λόγω απουσίας από την πόλη. Δεν βρήκα σχεδόν τίποτα από ότι είχα εγκαταλείψει, ούτε τον υπολογιστή μου με τα αρχεία μου, ούτε το γραφείο μου, ούτε ότι είχα απρόσεκτα αφήσει πίσω μου την τελευταία φορά που κάποια στιγμή πριν από τέσσερα χρόνια το επισκέφτηκα και ήταν άθικτο. Λογικό ήταν... δικό μου το φ

  Ο γιορτασμός των εθνικών επετείων στην διάρκεια της μαθητικής ζωής του Δημοτικού Σχολείου ήταν πάντα αναπόσπαστο μέρος της εθνικής μνήμης όσο και αν εκείνο τον καιρό, σαν μικρά παιδιά, δεν είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε. Οι προσωπικές μου αναμνήσεις, αποτυπωμένες στον φωτογραφικό φακό μάλλον του Νίκου Βλαχογιάννη δεν είναι πολλές και περιορίζονται στις παραστάσεις της πέμπτης δημοτικού. Φυσικά και δεν θυμάμαι λεπτομέρειες από την παράσταση αλλά η φωτογραφία παραπέμπει σε Καραϊσκάκη πληγωμένο και κάποιον καλόγερο στο Μοναστήρι του Προυσού μάλλον. Εγώ πρέπει να έκανα τον Καραϊσκάκη και ο συμμαθητής μου Θανάσης Μαριγούδης τον καλόγερο. Πέραν της φωτογραφίας δεν θυμάμαι απολύτως τίποτα μια και πέρασαν από τότε 59 ολόκληρα χρόνια. Μια αδιόρατη καλλιτεχνική φλέβα πρέπει να την είχα αλλά δεν μου πέρασε από το μυαλό να την καλλιεργήσω. Περισσότερα θυμάμαι από την επόμενη χρονιά στην έκτη δημοτικού όταν συμμετείχα σε δύο παραστάσεις, ένα μεγάλο έργο με πολλούς «ηθοποιούς» όπου είχα πρω

Μέχρι και το τρίτο έτος δεν θυμάμαι κάποια περίπτωση αντιχουντικής εκδήλωσης στον χώρο του Πανεπιστημίου. Κανείς από την παρέα δεν ήταν οπαδός της «επαναστάσεως» αλλά ούτε και ενεργό μέλος κάποιας πολιτικής οργάνωσης. Κάποιοι συμφοιτητές βέβαια, κυρίως προερχόμενοι από την Αθήνα, είχαν κάποιες διασυνδέσεις και ήταν στα μάτια και αυτιά της ασφάλειας. Εγώ θυμάμαι ότι όταν χρειάστηκε να προσκομίσω πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων για να ζητήσω ενδεχόμενη υποτροφία στο πρώτο έτος κλήθηκα στην ασφάλεια όπου μου είπαν καθαρά ότι δεν μπορούν να μου το δώσουν διότι προέρχομαι από οικογένεια επικίνδυνων κομμουνιστών και μου διάβασαν τους φακέλους των γονιών μου που έβριθαν ανοησιών αλλά έτσι ήταν τότε. Ευτυχώς μια επόμενη φορά που πήρα υποτροφία στο τρίτο ή τέταρτο έτος δεν χρειαζόταν. Τα πράγματα άλλαξαν όταν είμαστε στο εαρινό εξάμηνο του τετάρτου έτους μετά τα γεγονότα της Νομικής Αθηνών στην άνοιξη του 1973. Τότε μετά από γενικές συνελεύσεις προσεκτικά οργανωμένες από κάποιους οργανω

Τον καιρό που βρέθηκα στην Πάτρα οι φοιτητές, που σε συντριπτικό ποσοστό, προέρχονταν από εκτός της πόλης περιοχές ήταν σαν την μύγα μές το γάλα. Η πόλη τον καιρό εκείνο ήταν γεμάτη με μεγάλες βιομηχανίες που απασχολούσαν πολύ κόσμο (Πειραϊκή Πατραϊκή, Λαδόπουλος, Πιρέλι και άλλες μικρότερες). Σαν αποτέλεσμα ο τοπικός πληθυσμός δεν κυκλοφορούσε μετά τις οκτώ το βράδυ, αλλά δεν είχε και πού να πάει εκτός των κινηματογράφων. Η εξαίρεση ήταν η καρναβαλική περίοδος κατά την οποία η πόλη ακόμα και τότε άλλαζε πρόσωπο. Λογικό λοιπόν και η φοιτητική κοινότητα να προσαρμόζεται στην υπάρχουσα κατάσταση. Η πόλη δεν είχε ακόμα τα πλήθη των πολυκατοικιών που κτίζονταν η μια μετά την άλλη για να καταπιούν τα ολοένα εξαφανιζόμενα νεοκλασσικά κτίρια που δεν ήταν λίγα. Τα μπαράκια και τα καφέ ήταν μάλλον σπάνια και επικρατούσαν τα παραδοσιακά ζαχαροπλαστεία και εστιατόρια με αρκετά παραδοσιακά ταβερνεία. Τα παραδοσιακά σημεία συγκέντρωσης οι πλατείες Ολγας, Γεωργίου, Τριών Συμμάχων και Ψηλών Αλωνί

  Κάπου στο δεύτερο έτος 1970-71 εμφανίστηκε και ο πρώτος τακτικός καθηγητής του τμήματος αλλά δυστυχώς δεν ήταν για πολύ. Ηρθε, είδε και σε λιγότερο από μήνα απήλθε…. Το αντικείμενο Πυρηνική Τεχνολογία, τελείως άσχετο και με τις ανάγκες και με την πραγματικότητα. Ο κ. Σύρος, φυσικός την ειδικότητα από την Γαλλία, φάνταζε πολύ στα μάτια μας αλλά από μάθημα…. ας ήταν καλά ο Βασίλης ο Οικονόμου που είχε διορισθεί βοηθός του και κάτι πιάναμε από τις υψηλές θεωρίες του. Το μάθημα ανέλαβε ο κ. Ρηγόπουλος του τμήματος Φυσικής μετά από αυτόν. Στο δεύτερο έτος πρέπει να γνωρίσαμε τον κ. Πανάγο στο μάθημα Μεταλλογνωσία, είχαμε πάλι τον κ. Θεοδοσίου στα Ειδικά Κεφάλαια Φυσικής, τον κ. Γούδα των Μαθηματικών στην Τεχνική Μηχανική και Αντοχή Υλικών και φυσικά τον κ. Ντόκα με την Μαθηματική Ανάλυση ΙΙ. Οι διαφορικές εξισώσεις ήταν ένα ωραίο μάθημα και πιο ωραίος ήταν ο καθηγητής που το έκανε, ο κ. Τσάγκας από τον οποίο μαθαίναμε.   Το μόνο μάθημα που αισθανθήκαμε ότι κάτι κάνουμε ως μηχανικοί ήταν