Αναμνήσεις από το παρελθόν

Σήμερα έπεσε το μάτι μου σε μερικά βιντεάκια και φωτογραφίες από την παρέλαση για την απελευθέρωση του νησιού πριν από 109 χρόνια. Εγώ προσωπικά απέφυγα να παρακολουθήσω την παρέλαση μια και ήμουν στην αρχή ενός ψιλοκρυώματος με βήχα και καταρροή οπότε δεν έχω άμεση εντύπωση του γεγονότος. Η χαρά των πολιτικών θα μπορούσε να είναι ένας απλός και εύκολος τίτλος της ιστορίας. Θαύμασα έναν «επίσημο» (αποφεύγω να τον ονοματίσω)   να χαιρετάει χωρίς μάσκα και φυσικά δια χειραψίας όλους τους καφενόβιους πελάτες. Δεν ήταν καν στον χώρο της παρέλασης. Σαν τις παλιές καλές μέρες όταν τέτοιες ενέργειες ήταν στην πρώτη γραμμή όλων των ομαδικών κοινωνικών εκδηλώσεων. Φυσικά στην επίσημη τηλεόραση δεν θα δεί κανείς σήμερα τέτοιες σκηνές μια και «επισήμως» αυτές απαγορεύονται λόγω των «θεωρητικών» μέτρων κατά της διάδοσης του κορωνοϊού. Εκεί θα δεί κανείς μόνο μασκοφόρους επισήμους που τηρούν «αυστηρά» τα μέτρα. Γιατί λοιπόν να προσέχει κανείς σε γάμους, κηδείες κλπ όταν βλέπει ότι αυτοί που υπο

  Όταν έχεις την δυνατότητα να επιλέξεις χωρίς δεύτερη κουβέντα περνάς από κόσκινο τις επιλογές που έχεις. Αν έχεις λεφτά επιλέγεις το καλύτερο και όχι το φθηνότερο αλλά για να φτάσεις εκεί θα πρέπει με κάποιο τρόπο να αξιολογήσεις τις επιλογές που έχεις και να καταλήξεις τι θα κάνεις. Η εκπαίδευση των παιδιών σου λίγο πολύ θα έπρεπε να ακολουθεί τον ίδιο κανόνα της επιλογής αλλά στην πραγματικότητα έχεις να επιλέξεις μεταξύ του δημόσιου σχολείου της γειτονιάς σου και ενός ιδιωτικού σχολείου, αν υπάρχει,   που πρέπει να το πληρώσεις εφόσον έχεις τα χρήματα. Αρα το δημόσιο σχολείο είναι μονόδρομος σχεδόν για όλους σε μια επαρχιακή πόλη. Στο δημόσιο σχολείο όλοι οι εκπαιδευτικοί είναι εκ προοιμίου το ίδιο καλοί ανεξάρτητα του τι συμβαίνει στην πραγματικότητα. Στην πραγματικότητα οι πάντες γνωρίζουν ότι αυτό δεν συμβαίνει ΠΟΤΕ και όλα είναι θέμα τύχης ή μέσων για να πέσει το παιδί σου στα χέρια εκείνων που θα του μάθουν γράμματα. Μιλώ από προσωπική πείρα και μόνο. Συνήθως αυτοί που

Όταν άρχισαν δειλά δειλά οι εμβολιασμοί στις αρχές του Φεβρουαρίου πρακτικά κανείς δεν φανταζόταν την κατάληξή τους. Εκείνο τον καιρό όλοι κατηγορούσαν τις κυβερνήσεις γιατί δεν επιτάχυναν τις διαδικασίες αλλά στην πραγματικότητα δεν υπήρχαν αρκετά εμβόλια. Οσο προχωρούσαν και αυξανόταν οι εμβολιασμοί άρχισαν να εμφανίζονται και οι αναμενόμενες σπάνιες αλλά υπαρκτές παρενέργειες κυρίως από το εμβόλιο της ΑΖ σε γυναίκες κάτω από τα 60 κατά κύριο λόγο με αποτέλεσμα όλες οι ευρωπαϊκές χώρες να αποφεύγουν τους εμβολιασμούς σε άτομα μικρής ηλικίας. Εδώ, η κυβέρνηση που βιαζόταν να ανοσοποιήσει όσο μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού ενόψει της τουριστικής περιόδου ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ το ίδιο αλλά συνέχισε σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Ορισμένες πολύ χαρακτηριστικές περιπτώσεις σοβαρών παρενεργειών με θρομβοεμβολές, που οδήγησαν σε θανάτους προβλήθηκαν ως συνήθως από τα ΜΜΕ που ψοφάνε για χτυπητές ειδήσεις, δημιούργησαν τις πρώτες ανησυχίες και τους πρώτους αντιεμβολιαστές που φοβήθηκαν και αποφάσισαν σ

Η γειτονιά μου στην Καβάλα στα μαθητικά χρόνια είχε αρκετά παιδιά, αγόρια και κορίτσια, άλλα μικρά και άλλα μεγαλύτερα, οι περισσότεροι μαθητές στο Γυμνάσιο Αρρένων και στο Γυμνάσιο Θηλέων και μερικοί ακόμα στην Εμπορική Σχολή αλλά και αρκετά παιδιά που δεν πήγαιναν στο σχολείο. Τα πρώτα χρόνια δεν έβγαινα και πολύ από το σπίτι, οι παρέες λιγοστές, η γειτονιά δεν είχε μαθητές από το τμήμα μου και έτσι δεν είχα σχεδόν καθόλου παρέες. Το πρόβλημα βασικά ήταν ότι όταν είχαμε διακοπές και επομένως ελεύθερο χρόνο εγώ έφευγα αμέσως για την Θάσο και έτσι ήταν κάπως δύσκολο να αποκτήσω σταθερή παρέα που εδραιώνεται στις διακοπές. Όταν μεγάλωσα και πήγα στο Λύκειο οπότε και η εφηβεία άρχισε να κάνει αισθητή την παρουσία της άρχισαν να σχηματοποιούνται κάποιες παρέες αλλά η ολοένα και μεγαλύτερη πίεση για καλύτερη απόδοση στα μαθήματα και η προετοιμασία για τις εισαγωγικές εξετάσεις δεν άφηναν και πολύ χρόνο για παιχνίδια και παρέες εκτός σπιτιού. Συνήθως δεν προλάβαινα να ξεπορτίσω νωρί

Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς ο πατέρας μου αποφάσισε να βάλει μποστάνι για πρώτη φορά αλλά σίγουρα δεν το έκανε όταν ήμουν πολύ μικρός. Συνήθως είχαμε άφθονα καλοκαιρινά φρούτα στο Καζαβήτι που ξεκινούσαν από τις δαμασκηνιές με τις αποστολιάτικες γαδούρες, τις δαμασκηνιές με τα κίτρινα δαμάσκηνα, τις καπασιές με τα άσπρα μούρα και τις σκαμνιές με τα μαύρα σκάμνα, τις ροδακινιές με τα μικρά αλλά πεντανόστιμα ροδάκινα,   τις συκιές με διάφορες ποικιλίες, την καϊσιά με τα πρώϊμα καϊσια μόλις καταφθάναμε από τις Καλύβες και τα σταφύλια του κουκδιού αλλά και τις όψιμες αγρίδες στο κρεβατό για τον Οκτώβριο. Πολύ αμυδρά θυμάμαι ότι είχαμε και αμπέλι με μαύρα σταφύλια κάπου προς το Κάπουνο αλλά πρέπει να ήμουν πολύ μικρός όταν το εγκαταλείψαμε και δεν θυμάμαι που ακριβώς ήταν. Για τον χειμώνα είχαμε μια μηλιά που την μαζεύαμε αργά τον Οκτώβριο αλλά συνήθως αγοράζαμε μήλα από ντόπιους παραγωγούς (τον Μπόζια ή τον Χατζηγιώργη) ή αραιά και πού και πορτοκάλια από τον μπακάλη. Το πρώτο μποστάνι μπή