Αναμνήσεις από το παρελθόν

Όταν άρχισαν δειλά δειλά οι εμβολιασμοί στις αρχές του Φεβρουαρίου πρακτικά κανείς δεν φανταζόταν την κατάληξή τους. Εκείνο τον καιρό όλοι κατηγορούσαν τις κυβερνήσεις γιατί δεν επιτάχυναν τις διαδικασίες αλλά στην πραγματικότητα δεν υπήρχαν αρκετά εμβόλια. Οσο προχωρούσαν και αυξανόταν οι εμβολιασμοί άρχισαν να εμφανίζονται και οι αναμενόμενες σπάνιες αλλά υπαρκτές παρενέργειες κυρίως από το εμβόλιο της ΑΖ σε γυναίκες κάτω από τα 60 κατά κύριο λόγο με αποτέλεσμα όλες οι ευρωπαϊκές χώρες να αποφεύγουν τους εμβολιασμούς σε άτομα μικρής ηλικίας. Εδώ, η κυβέρνηση που βιαζόταν να ανοσοποιήσει όσο μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού ενόψει της τουριστικής περιόδου ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ το ίδιο αλλά συνέχισε σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Ορισμένες πολύ χαρακτηριστικές περιπτώσεις σοβαρών παρενεργειών με θρομβοεμβολές, που οδήγησαν σε θανάτους προβλήθηκαν ως συνήθως από τα ΜΜΕ που ψοφάνε για χτυπητές ειδήσεις, δημιούργησαν τις πρώτες ανησυχίες και τους πρώτους αντιεμβολιαστές που φοβήθηκαν και αποφάσισαν σ

Η γειτονιά μου στην Καβάλα στα μαθητικά χρόνια είχε αρκετά παιδιά, αγόρια και κορίτσια, άλλα μικρά και άλλα μεγαλύτερα, οι περισσότεροι μαθητές στο Γυμνάσιο Αρρένων και στο Γυμνάσιο Θηλέων και μερικοί ακόμα στην Εμπορική Σχολή αλλά και αρκετά παιδιά που δεν πήγαιναν στο σχολείο. Τα πρώτα χρόνια δεν έβγαινα και πολύ από το σπίτι, οι παρέες λιγοστές, η γειτονιά δεν είχε μαθητές από το τμήμα μου και έτσι δεν είχα σχεδόν καθόλου παρέες. Το πρόβλημα βασικά ήταν ότι όταν είχαμε διακοπές και επομένως ελεύθερο χρόνο εγώ έφευγα αμέσως για την Θάσο και έτσι ήταν κάπως δύσκολο να αποκτήσω σταθερή παρέα που εδραιώνεται στις διακοπές. Όταν μεγάλωσα και πήγα στο Λύκειο οπότε και η εφηβεία άρχισε να κάνει αισθητή την παρουσία της άρχισαν να σχηματοποιούνται κάποιες παρέες αλλά η ολοένα και μεγαλύτερη πίεση για καλύτερη απόδοση στα μαθήματα και η προετοιμασία για τις εισαγωγικές εξετάσεις δεν άφηναν και πολύ χρόνο για παιχνίδια και παρέες εκτός σπιτιού. Συνήθως δεν προλάβαινα να ξεπορτίσω νωρί

Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς ο πατέρας μου αποφάσισε να βάλει μποστάνι για πρώτη φορά αλλά σίγουρα δεν το έκανε όταν ήμουν πολύ μικρός. Συνήθως είχαμε άφθονα καλοκαιρινά φρούτα στο Καζαβήτι που ξεκινούσαν από τις δαμασκηνιές με τις αποστολιάτικες γαδούρες, τις δαμασκηνιές με τα κίτρινα δαμάσκηνα, τις καπασιές με τα άσπρα μούρα και τις σκαμνιές με τα μαύρα σκάμνα, τις ροδακινιές με τα μικρά αλλά πεντανόστιμα ροδάκινα,   τις συκιές με διάφορες ποικιλίες, την καϊσιά με τα πρώϊμα καϊσια μόλις καταφθάναμε από τις Καλύβες και τα σταφύλια του κουκδιού αλλά και τις όψιμες αγρίδες στο κρεβατό για τον Οκτώβριο. Πολύ αμυδρά θυμάμαι ότι είχαμε και αμπέλι με μαύρα σταφύλια κάπου προς το Κάπουνο αλλά πρέπει να ήμουν πολύ μικρός όταν το εγκαταλείψαμε και δεν θυμάμαι που ακριβώς ήταν. Για τον χειμώνα είχαμε μια μηλιά που την μαζεύαμε αργά τον Οκτώβριο αλλά συνήθως αγοράζαμε μήλα από ντόπιους παραγωγούς (τον Μπόζια ή τον Χατζηγιώργη) ή αραιά και πού και πορτοκάλια από τον μπακάλη. Το πρώτο μποστάνι μπή

Ολοκληρώθηκε μια ακόμα εξεταστική περίοδος εισαγωγικών εξετάσεων για τα Πανεπιστήμια και τις άλλες Ανώτατες Σχολές με την έκδοση των αποτελεσμάτων κατανομής των υποψηφίων στις σχολές προτίμησής τους. Φέτος η κατανομή των υποψηφίων έγινε με ένα διαφορετικό σύστημα που εξαφάνισε μεν τις εισαγωγές με εξευτελιστικούς βαθμούς αλλά σχεδόν εξαφάνισε και ολόκληρα τμήματα από τον χάρτη. Δεν άλλαξε κάτι ουσιαστικό ούτε στην διαδικασία των εξετάσεων ούτε στον τρόπο αξιολόγησης των γραπτών των υποψηφίων και επομένως οι γνώσεις τους αντιπροσωπεύουν την ίδια πραγματικότητα και όλων των προηγούμενων χρόνων. Τα ίδια όμως τα τμήματα αποφάσισαν για την ποιότητα των σπουδαστών που θα ήθελαν με βάση την περίφημη και καινοφανή Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής (ΕΒΕ).   Τι είναι όμως αυτή η ΕΒΕ και πώς επηρεάζει την διαδικασία κατανομής; Βρίσκεται ο μέσος όρος των βαθμών στα βαθμολογούμενα μαθήματα όλων των μαθητών που έδωσαν εξετάσεις στα απαραίτητα μαθήματα της κατεύθυνσής τους. Αν οι μαθητές έγραψαν καλά για

Δύσκολη ιστορία. Με πολλές αβεβαιότητες αλλά και πολλές ομοιότητες με πολλές άλλες   που κάπως έτσι αρχίζουν και κάπως αλλοιώς τελειώνουν. Εκείνη κλειστή, θεόκλειστη, αμίλητο νερό, όλα τα καταπίνει, παραδοσιακή, άμα δώσει τον λόγο της προτιμάει να πεθάνει παρά να τον πάρει πίσω. Δουλεύει σαν να μην υπάρχει αύριο, πάντα για τους άλλους, σπάνια για τον εαυτό της. Εκείνος ανοιχτός, κοινωνικός, χαρούμενος, εκδηλωτικός αλλά και επίμονος μέχρι εκεί που δεν πάει όταν πιστεύει ότι έχει δίκαιο. Ισως το ίδιο παραδοσιακός, θάβει και κείνος τις διαφωνίες για το καλό της οικογένειας. Υποχωρεί και προσαρμόζεται στις συνθήκες, δουλεύει όσο πιο σκληρά μπορεί για να κάνει τα χατήρια όλων. Χωρίς οικονομικά προβλήματα, με περιουσία και από τους γονείς αλλά και από τους δυό με την δουλειά τους φτιαγμένη, αρκετή και για τα παιδιά και για τα εγγόνια τους. Σφιχτοί και οι δυό στην καθημερινότητα, έμαθαν να αποθηκεύουν παρά να ξοδεύουν. Προβλήματα υγείας σοβαρά δεν έχουν ούτε και γονείς να νταντεύουν,