Αναμνήσεις από το παρελθόν

Από ότι φαίνεται η «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» δεν πήγε όπως την περίμεναν αυτοί που την σχεδίασαν. Πέρασαν οι τρείς πρώτες βδομάδες και το λαχάνιασμα είναι εμφανές. Οι πληροφορίες που βλέπουν το φώς της δημοσιότητας δείχνουν καταστροφές, βομβαρδισμούς, θανάτους και οι μόνοι που μετριούνται λεπτομερώς είναι οι πρόσφυγες που περνούν τα σύνορα γιατί οι εσωτερικοί πρόσφυγες είναι πολύ περισσότεροι. Όλα τα υπόλοιπα είναι εκτιμήσεις… οι εικόνες είναι σοκαριστικές και θυμίζουν άλλες μακρινές εποχές για την ευρωπαϊκή ήπειρο παρά το ότι οι βομβαρδισμοί της Σερβίας του 1999 δεν απέχουν πολύ. Εχοντας διαβάσει πολλές φορές την γερμανική επίθεση στην Σοβιετική Ενωση το 1941 κατάλαβα ότι η επιλογή της στιγμής της ρωσικής εισβολής δεν ήταν η καλύτερη, ούτε οι ρώσοι που εισέβαλαν ήταν οι γερμανοί του 1941, ούτε οι σοβιετικοί που αμύνονταν ήταν οι Ουκρανοί του 2022, όλα είναι τελείως διαφορετικά σήμερα από τον περίπατο των γερμανών του 1941, παρά την φαινομενική υπεροπλία των ρώσων απέναντι στ

Ασχημα τα πράγματα. Μέρα με την ημέρα καταστρέφονται όλο και περισσότερες υποδομές, σκοτώνονται, τραυματίζονται, χάνονται και προσφυγοποιούνται όλο και περισσότεροι και από τις δυό μεριές. Το μήνυμα είναι σαφές και δεν επιδέχεται αμφισβήτησης : σκύψτε το κεφάλι γιατί αλλοιώς θα το χάσετε, άλλη επιλογή δεν έχετε. Ο Πούτιν άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου, εξαπέλυσε τον στρατό του και τώρα, ακόμα και να το θελήσει κάποια στιγμή, δεν μπορεί να κάνει πίσω. Οι Ουκρανοί αντιστέκονται μόνοι τους αλλά για πόσο ακόμα άραγε; Τα γυναικόπαιδα κυρίως, όσα μπόρεσαν και θα μπορέσουν, φεύγουν αλλά οι άνδρες παλεύουν με νύχια και με δόντια να κρατήσουν τη γή τους που καταστρέφεται, καίγεται, ανατινάσσεται μαζί τους. Οι δυτικοί τους υπόσχονται τα πάντα εκτός από την συμμετοχή τους γιατί απλά δεν έχουν τα κότσια να οδηγήσουν και τις δικές τους πατρίδες στον όλεθρο της πυρηνικής καταστροφής στην οποία φαίνεται αποφασισμένος να τους οδηγήσει ο Πούτιν αν τολμήσουν να του επιτεθούν, κάτι για το οποίο δεν φα

Ομολογώ ότι πριν από την «εισβολή» ή «επιχείρηση», ας την ονομάσουμε Ε, δεν έβλεπα πολύ αρνητικά τις αιτιάσεις του Πούτιν σε σχέση με την «ασφάλειά» του. Λέω Πούτιν και όχι Ρωσία γιατί δυσκολεύομαι να δεχθώ ότι είναι το ίδιο πράγμα. Ποτέ συνήθως οι απλοί άνθρωποι δεν ταυτίζονται με τους «ηγέτες» τους.   Δεν ήταν η πρώτη φορά που η Ε χρησιμοποιήθηκε για να αλλάξει την κατάσταση σε μια συγκεκριμένη κρατική οντότητα. Το έργο το έχουμε ξαναδεί πολλές φορές, άλλοτε με επιτυχία, άλλοτε με αποτυχία, άλλοτε με μια μορφή και άλλοτε με άλλη στην επίτευξη του αρχικού στόχου. Συνήθως την Ε χρησιμοποιεί ο δυνατός στον αδύνατο για να επιβάλει αυτό που θέλει. Η μορφή της Ε διαφέρει από εποχή σε εποχή, από πρόσωπο σε πρόσωπο και τα μέσα επίσης. Κλασσικές περιπτώσεις του παρελθόντος ο Χίτλερ στην Ευρώπη, η Σοβιετική Ενωση στην Ουγγαρία και στην Τσεχοσλοβακία, η ΕΣΣΔ και το ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν, οι ΗΠΑ στην Κούβα, ο ΟΗΕ στην Κορέα, οι ΗΠΑ στο Βιετνάμ, οι ΗΠΑ στη Γρενάδα, ο διαμελισμός της Γιουγκοσλαβ

Ημουνα πολύ μικρός όταν πρωτοάκουσα την λέξη και φυσικά δεν κατάλαβα περί τίνος πρόκειται. Ρώτησα ξανά και η μάνα μου έδειξε με το χέρι της αλλά δεν μπορούσα να διακρίνω τι είναι μέσα από τους φουντωμένους θάμνους και τα δέντρα που φύτρωναν στις πλαγιές του. Τα παλιά τα χρόνια κυκλοφορούσαν μύθοι για φαντάσματα και παρόμοια που περνούσαν από στόμα σε στόμα χωρίς σοβαρή βάση αλήθειας αλλά σκόπιμα δημιουργούσαν ιστορίες με σκοπό την αποφυγή της προσέγγισης των άλλων. Θα πρέπει να πήγαινα στο Δημοτικό όταν με πήρε ο πατέρας μου απ’ το χέρι και περάσαμε από το Λαγκάδι αλλά λίγο πιο ψηλά από το σπίτι μας και πήγαμε απέναντι στην Αμπολάδα από όπου αντίκρυσα το σπίτι μας και είδα την πλαγιά που κατέβαινε απότομη χωρίς να μπορώ να δώ το πιο χαμηλό σημείο. Ρώτησα τον πατέρα μου τι είχε εκεί κάτω και μου διηγήθηκε μια ιστορία από τα δικά του παιδικά χρόνια. Ετσι έμαθα ότι εκεί κάτω υπήρχαν τρία πράγματα… τα πετρολάκκια, μια γλίστρα και ένας Οβρός αλλά και πάλι δεν μπορούσα να καταλάβω τι ήτα