Αναμνήσεις από το παρελθόν

Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε από τον πατέρα μου τον καιρό που αναγνωρίστηκε η Εθνική Αντίσταση και αποδόθηκε τιμητική σύνταξη σε όσους συμμετείχαν σε αντιστασιακές οργανώσεις. -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Στις 12 Δεκεμβρίου 1943 ένα τμήμα του ΕΛΑΣ πέρασε από Χαλκιδική στο Μοναστήρι Βατοπεδίου για να πάρει τους χωροφύλακες και τον Ενωμοτάρχη από τον Σταθμό Χωροφυλακής. Ηταν οργανωμένοι δυό κρητικοί χωροφύλακες οι οποίοι διευκόλυναν την κατάληψη του σταθμού. Εγώ ο Κυραναστάσης Ιωάννης μαζί με τον αδελφό μου Φίλιππα και τον Κώστα Τυρολόγο βρισκόμασταν στο Αγιο Ορος αφού φύγαμε από την Θάσο για να μην μας πάρουν οι Βούλγαροι για αναγκαστική εργασία στην Βουλγαρία. Στο μοναστήρι εγώ εργαζόμουν ως μάγειρας στο μοναστήρι, ο Φίλιππας εργαζόταν στο Αρχονταρίκι και ο Κώστας ως μάγειρας στο νοσοκομείο του μοναστηριού. Ακολουθήσαμε οικιοθελώς εκείνο το τμήμα του ΕΛΑΣ.   Μετά από πορεία 48 ωρών φθ

Από τα δώδεκα που άρχισα να λείπω από το χωριό, οι διακοπές των γιορτών και του καλοκαιριού ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για ξεκούραση αλλά και επιστροφή στην θαλπωρή της οικογένειας και των αγαπημένων τόπων και τοπίων. Οι χριστουγεννιάτικες διακοπές σπάνια ήταν διακοπές ξεκούρασης γιατί πάντα ήταν δεμένες και αξεχώριστες από τον αγώνα και την αγωνία της ελαιοσυλλογής, οπότε εκτός από την οικογενειακή επανένωση, ο συνήθως άσχημος καιρός, το κρύο σπίτι και η καθημερινή δουλειά δεν έκαναν την διαμονή ιδιαίτερα ευχάριστη. Οι διακοπές του Πάσχα όμως μαζί με τις πολλές γιορτές , ο ανοιξιάτικος καιρός και η σχετικά καλή θερμοκρασία, η απουσία υποχρεωτικής και απαιτητικής εργασίας στο ύπαιθρο, η παρουσία όλων σχεδόν των συγγενών που επέστρεφαν να γιορτάσουν την Ανάσταση και τις συχνά συνεπακόλουθες γιορτές και πανηγύρια του Αϊ Γιώργη και της Πρωτομαγιάς ήταν άλλο πράγμα. Ετσι, το Σάββατο του Λαζάρου, το φέρρυ μπώτ έβγαζε στην Σκάλα ένα σωρό μαθητές και φοιτητές που παίρνοντας το λε

Σήμερα έπεσε το μάτι μου σε μερικά βιντεάκια και φωτογραφίες από την παρέλαση για την απελευθέρωση του νησιού πριν από 109 χρόνια. Εγώ προσωπικά απέφυγα να παρακολουθήσω την παρέλαση μια και ήμουν στην αρχή ενός ψιλοκρυώματος με βήχα και καταρροή οπότε δεν έχω άμεση εντύπωση του γεγονότος. Η χαρά των πολιτικών θα μπορούσε να είναι ένας απλός και εύκολος τίτλος της ιστορίας. Θαύμασα έναν «επίσημο» (αποφεύγω να τον ονοματίσω)   να χαιρετάει χωρίς μάσκα και φυσικά δια χειραψίας όλους τους καφενόβιους πελάτες. Δεν ήταν καν στον χώρο της παρέλασης. Σαν τις παλιές καλές μέρες όταν τέτοιες ενέργειες ήταν στην πρώτη γραμμή όλων των ομαδικών κοινωνικών εκδηλώσεων. Φυσικά στην επίσημη τηλεόραση δεν θα δεί κανείς σήμερα τέτοιες σκηνές μια και «επισήμως» αυτές απαγορεύονται λόγω των «θεωρητικών» μέτρων κατά της διάδοσης του κορωνοϊού. Εκεί θα δεί κανείς μόνο μασκοφόρους επισήμους που τηρούν «αυστηρά» τα μέτρα. Γιατί λοιπόν να προσέχει κανείς σε γάμους, κηδείες κλπ όταν βλέπει ότι αυτοί που υπο

  Όταν έχεις την δυνατότητα να επιλέξεις χωρίς δεύτερη κουβέντα περνάς από κόσκινο τις επιλογές που έχεις. Αν έχεις λεφτά επιλέγεις το καλύτερο και όχι το φθηνότερο αλλά για να φτάσεις εκεί θα πρέπει με κάποιο τρόπο να αξιολογήσεις τις επιλογές που έχεις και να καταλήξεις τι θα κάνεις. Η εκπαίδευση των παιδιών σου λίγο πολύ θα έπρεπε να ακολουθεί τον ίδιο κανόνα της επιλογής αλλά στην πραγματικότητα έχεις να επιλέξεις μεταξύ του δημόσιου σχολείου της γειτονιάς σου και ενός ιδιωτικού σχολείου, αν υπάρχει,   που πρέπει να το πληρώσεις εφόσον έχεις τα χρήματα. Αρα το δημόσιο σχολείο είναι μονόδρομος σχεδόν για όλους σε μια επαρχιακή πόλη. Στο δημόσιο σχολείο όλοι οι εκπαιδευτικοί είναι εκ προοιμίου το ίδιο καλοί ανεξάρτητα του τι συμβαίνει στην πραγματικότητα. Στην πραγματικότητα οι πάντες γνωρίζουν ότι αυτό δεν συμβαίνει ΠΟΤΕ και όλα είναι θέμα τύχης ή μέσων για να πέσει το παιδί σου στα χέρια εκείνων που θα του μάθουν γράμματα. Μιλώ από προσωπική πείρα και μόνο. Συνήθως αυτοί που