Αναμνήσεις από το παρελθόν

Δύσκολη ιστορία. Με πολλές αβεβαιότητες αλλά και πολλές ομοιότητες με πολλές άλλες   που κάπως έτσι αρχίζουν και κάπως αλλοιώς τελειώνουν. Εκείνη κλειστή, θεόκλειστη, αμίλητο νερό, όλα τα καταπίνει, παραδοσιακή, άμα δώσει τον λόγο της προτιμάει να πεθάνει παρά να τον πάρει πίσω. Δουλεύει σαν να μην υπάρχει αύριο, πάντα για τους άλλους, σπάνια για τον εαυτό της. Εκείνος ανοιχτός, κοινωνικός, χαρούμενος, εκδηλωτικός αλλά και επίμονος μέχρι εκεί που δεν πάει όταν πιστεύει ότι έχει δίκαιο. Ισως το ίδιο παραδοσιακός, θάβει και κείνος τις διαφωνίες για το καλό της οικογένειας. Υποχωρεί και προσαρμόζεται στις συνθήκες, δουλεύει όσο πιο σκληρά μπορεί για να κάνει τα χατήρια όλων. Χωρίς οικονομικά προβλήματα, με περιουσία και από τους γονείς αλλά και από τους δυό με την δουλειά τους φτιαγμένη, αρκετή και για τα παιδιά και για τα εγγόνια τους. Σφιχτοί και οι δυό στην καθημερινότητα, έμαθαν να αποθηκεύουν παρά να ξοδεύουν. Προβλήματα υγείας σοβαρά δεν έχουν ούτε και γονείς να νταντεύουν,

Κλήρος... Μικρός πολύ θυμάμαι ότι άκουγα την λέξη αυτή στο σπίτι και δεν καταλάβαινα τι είναι. Κάποια στιγμή θα ήμουν στο Δημοτικό με βάλανε καβάλα στον Σκαμπαβία, στα καπούλια φυσικά, και με πήρανε και μένα να τον γνωρίσω. Αφελής όπως ήμουνα και άβγαλτος νόμισα ότι έτσι έλεγαν το μέρος εκείνο αλλά μου είπαν ότι λέγεται Αϊ Θέκλη (Αγία Θέκλα στο επίσημο). Μπερδεύτηκα… Όταν άρχισα να μεγαλώνω και να καταλαβαίνω έπεσα σε νέα άγνωστη λέξη : αναδασμός…. Τι είναι πάλι αυτό; Ετσι έμαθα ότι τα δέντρα του Κλήρου δεν ήταν αυτά που είχαν ο παππούς και η γιαγιά αλλά αυτά που πήραν με τον αναδασμό. Μεγάλη υπόθεση για την εποχή εκείνη στα μέσα της δεκαετίας του 1950. Κατά κανόνα οι Θασίτες δύσκολα δεχόταν να αποχωριστούν τα πατρογονικά σκόρπια σε ολόκληρο τον κάμπο λιόδεντρα που προέκυψαν από τις γονικές διανομές στα πολλά παιδιά, ένα εδώ, δυό εκεί, τρία παραπέρα που έστεκαν συνήθως ακαλλιέργητα, ακλάδευτα, απότιστα, πνιγμένα στα κοτσίνια και τις λιγαριές, άλλα στις βραχώδεις και άγονες πλαγιές

Οι Καλύβες ήταν μια σειρά από καλύβια που ήταν κοντά σχετικά στον κάμπο και χτίστηκαν για να μπορούν οι χωριανοί να βρίσκονται πιο κοντά στα ελαιοκτήματα την εποχή της συγκομιδής. Είναι κτισμένες στην πλαγιά της Βαλανίδας, προστατευμένες από τον βοριά και με τον ήλιο απέναντι σχεδόν όλη την μέρα. Τα περισσότερα από τα σπίτια ήταν πρόχειρες κατασκευές ισόγειες και εκτός από το μέρος της κατοικίας υπήρχε και ένα δεύτερο για τα ζώα, η αχυρώνα, που συνήθως ήταν δίπλα στην κατοικία, φυσικά για εκείνους που είχαν μεγάλα κτήματα και διέθεταν ζώα για την μεταφορά του καρπού ή κατσίκες συνήθως για την εξασφάλιση γάλατος και τυριού. Στις αυλές των σπιτιών, όπου υπήρχε χώρος, αλλά κυρίως όπου υπήρχε χώμα, πολύ αργότερα και όταν οι κάτοικοι ξεχειμώνιαζαν για περισσότερο καιρό ξεφύτρωνε και κανένας πρόχειρος λαχανόκηπος τον καιρό που έφεραν και νερό στις Καλύβες φτιάχνοντας τσιμεντένια δεξαμενή στην οποία έφτανε το νερό από πηγές στα βουνά του Πρίνου. Δεν γνωρίζω πότε άρχισαν να κατοικούνται οι

Η διαχείριση της φετινής τουριστικής περιόδου είναι άραγε η ίδια με εκείνες των περασμένων καλών εποχών; Δύσκολο το ερώτημα και πιο δύσκολες οι απαντήσεις. Μετά από μια καταστροφική περίοδο το καλοκαίρι του 2020 που λόγω έλλειψης ιπτάμενων πελατών δεν ανοίξαμε, φέτος   παρά την έλλειψή τους πάλι, το τολμήσαμε όπως σχεδόν όλοι. Αντικειμενικά οι συνθήκες πέρσι, βλέποντάς τες από απόσταση ενός χρόνου και σε σύγκριση με τις σημερινές, ήταν μάλλον καλύτερες αλλά γεμάτες φόβο και άγχος, τεράστιο άγχος μεν αλλά με ελάχιστα κρούσματα σε σχέση με τα σημερινά και σαφώς λιγότερα όπλα στη διάθεσή μας. Φέτος τα εμβόλια και τα πολλά και διάφορα τέστ βοήθησαν να δημιουργηθεί ένα κλίμα εμπιστοσύνης   και πολλοί βγήκαν από το καβούκι τους ψάχνοντας για κάποια αλλαγή από την γκρίζα πραγματικότητα των ελληνικών πόλεων με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί τελικά ένα όχι μικρό ρεύμα τουρισμού που για το νησί μας ήταν ισχυρό αλλά χρονικά περιορισμένο κυρίως τον Ιούλιο και τον Αύγουστο. Ελειπαν βέβαια οι τουρ