Αναμνήσεις από το παρελθόν

Θυμάμαι πολύ καλά τον φόβο που όλους μας έπιασε όταν είδαμε το ιταλικό και ισπανικό χάος της προηγούμενης άνοιξης. Κλειστήκαμε μέσα χωρίς πολλά πολλά μόλις μας το επέβαλε η κυβέρνηση και έξω κυκλοφορούσαν μόνο αυτοί που δεν μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά. Εκείνον τον καιρό ούτε μάσκες υπήρχαν ούτε αντισηπτικά και μόνο η απόσταση και η απομόνωση ήταν τα μόνα αποτελεσματικά. Σαπούνι και άγιος ο θεός, σε ένα σούπερ μάρκετ μόνο και σε κείνο με χίλιες δυό προφυλάξεις. Κάπως έτσι πέρασε η πρώτη περίοδος χωρίς σοβαρό αριθμό και κρουσμάτων και θυμάτων και τα νοσοκομεία δεν ζορίστηκαν πολύ. Ο λόγος; Η έγκαιρη οδηγία για αυστηρό αυτοπεριορισμό και κλείσιμο σχεδόν των πάντων. Τα λεφτά όμως τελείωσαν γρήγορα και τα δάνεια πήραν τον ανήφορο. Μόλις μαλάκωσαν τα πράγματα και άρχισαν και οι ζέστες όλοι ετοιμάστηκαν να υποδεχθούν τους τουρίστες που άρχισαν δειλά δειλά να καταφτάνουν από την γειτονιά μας μόνο γιατί οι άλλοι που ερχόταν με αεροπλάνα δεν το κούνησαν από τις χώρες τους παρά την καλή σχε

Πολύ μεγάλη συζήτηση γίνεται και όχι μόνο τελευταία για τον τρόπο χειρισμού από διάφορους παράγοντες του θέματος των παρενεργειών από τα εμβόλια και επίδρασής του στην πρόοδο της διαδικασίας του εμβολιασμού. Μπορώ να κατανοήσω τις διαφορετικές αντιδράσεις μέχρις ενός βαθμού από διάφορες πλευρές. Τα εμβόλια ήρθαν γρήγορα και η δυσπιστία απέναντί τους ήταν δικαιολογημένη. Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός σύνθετος οργανισμός και η αντίδρασή του σε οποιοδήποτε ας πούμε φάρμακο, είναι διαφορετική, γι’ αυτό και κάθε φάρμακο δοκιμάζεται μακροχρόνια πριν δοθεί για χρήση και μελετάται κάθε αντίδραση στην χρήση του επισημαίνοντας τις πιθανές παρενέργειες και επιβάλλοντας ενδεχόμενους περιορισμούς στη χρήση του. Λίγο πολύ το ίδιο έγινε και με τα εμβόλια που δοκιμάστηκαν, χρησιμοποιήθηκαν σε μεγάλη κλίμακα και οι παρενέργειες που εμφανίστηκαν οδήγησαν σε περιορισμούς στη χρήση τους τόσο ηλικιακά όσο και από άποψη φύλου. Οι χώρες με πειθαρχημένο πληθυσμό, όπου οι οδηγίες προστασίας εφαρμόζοντ

Δεν ξέρω πολλά πράγματα για τους γονείς του παππού μου Γιώργου Κυραναστάση πέρα από αυτά που διηγήθηκα στις προγονικές ρίζες. Εχουν χαθεί στο πέρασμα του χρόνου και αυτοί που θα μπορούσαν να διηγηθούν την ιστορία και η μόνη που έμεινε δεν θυμάται πιά τέτοιες λεπτομέρειες. Εμένα μου έχουν μείνει κάποιες φωτογραφίες που αποτύπωσαν φευγαλέες στιγμές και λίγες μόνο πληροφορίες που κι αυτές χάνονται μέρα με την ημέρα. Από όσα ξέρω ο προπαππούς μου που έδωσε το επώνυμο στην οικογένειά μου είχε τρία παιδιά, τον Γιώργο που γεννήθηκε το 1869 και τις αδελφές του Παναγιώτα και Χρυσούδα των οποίων αγνοώ τα έτη γέννησής τους αλλά ξέρω τις οικογένειές τους. Ο παππούς Γιώργος παντρεύτηκε την Μαρούδα Παπανθίμου και έκανε έξι παιδιά από το 1903 μέχρι το 1924 αλλά στην φωτογραφία εικονίζεται με τα πέντε στην Πλατάνα του Καζαβητίου. Η Παναγιώτα παντρεύτηκε τον Γιάννη Χατζηραβδέλλη που πρέπει να καταγόταν από την Μυτιλήνη και ήταν γνώστης της τέχνης του σαπωνοποιού. Η μόνη φωτογραφία στο οικογενει

Όταν πλησίαζε το καλοκαίρι οι Καλύβες άρχισαν να ανάβουν σιγά σιγά καθώς οι βραχότοποι του Σελαδιού και της Κορακιάς, με το ελάχιστο πράσινο από τις κουτσουμπημένες από τα κατσίκια κοτσίνες και τις αναιμικές από την ξηρασία μπολιασμένες αγριελιές   πυρώνονταν από τον καθημερινό ήλιο. Σαν να σε έδιωχναν είτε προς τη θάλασσα με το δροσερό νερό είτε προς τα βουνά με το δροσερό πράσινο που φούντωνε και γέμιζε κάθε γωνιά. Τα μαθήματα στο σχολείο πλησίαζαν στο τέλος τους και ιδιαίτερη προσοχή δινόταν στις γυμναστικές επιδείξεις όπου θα δείχναμε ότι μάθαμε να γυμνάζουμε και το σώμα μαζί με το μυαλό πράγμα που φαινόταν στο βαθμό του ενδεικτικού. Συνήθως   οι επιδείξεις και οι αγώνες γινόταν στην αυλή του Δημοτικού Σχολείου αλλά θυμάμαι ότι κάποιες σπάνιες φορές βρισκόμασταν στο γήπεδο με άλλα σχολεία γειτονικών χωριών για αγώνες τοπικού πρωταθλητισμού στο τρέξιμο και το πήδημα. Στα δικά μου τα χρόνια ορόσημο για την μετακίνηση στα ψηλότερα του Καζαβητιού ήταν η γιορτή των Αγίων Αποστόλων π