Αναμνήσεις από το παρελθόν

Η τελευταία προ κορωνοϊού χρονιά ήταν και η καλύτερή μας από κάθε άποψη αλλά είχε ένα βασικό μειονέκτημα. Στηριζόταν σχεδόν αποκλειστικά στον αεροπορικό τουρισμό αν και πατούσε σε δύο βάρκες, την ολλανδική αγορά ( Sudtours , Sunweb ) που έφθινε και έπαψε στην συνέχεια να υπάρχει και την σκανδιναβική ( Ving , Spies , Tjaereborg ) που εκείνη την χρονιά με την χρεωκοπία της μητρικής Thomas Cook γνώρισε πρωτοφανείς αναταράξεις. Σπάνιοι αλλά υπαρκτοί οι Σέρβοι φίλοι μας που συμπλήρωναν τα όποια κενά άφηνε ο αεροπορικός τουρισμός. Ξεκινούσαμε αρχές Μαϊου και κλείναμε στα τέλη του Σεπτέμβρη με εξαιρετικές πληρότητες και σχετικά καλές τιμές. Πολύ καλής ποιότητας και ήσυχοι πελάτες, συνήθως μεγαλούτσικοι στην αρχή και το τέλος και αρκετές οικογένειες με παιδιά τον Ιούλιο και τον μισό Αύγουστο. Τον ελεύθερο τουρισμό του Booking και του AirBnB δεν τον ξέραμε και δεν τον επιδιώκαμε προσπαθώντας να κρατήσουμε ομοιογένεια και αυτό που νομίζαμε ως ποιότητα. Ακούγαμε πολλά από τους πελάτες μας,

Οταν ήμουν πολύ μικρός και πριν να πάω στο σχολείο η γιαγιά και η θεία Αννα ήταν αυτές που με συντρόφευαν όταν οι γονείς μου έλειπαν στις διάφορες αγροτικές εργασίες. Για να με κρατάνε ήσυχο φρόντιζαν να μου διηγούνται παραμύθια και ιστορίες από τα παλιά. Εγώ άνοιγα τα μάτια, τα αυτιά και το στόμα και ξεχνιόμουν προσπαθώντας να καταλάβω τι μου έλεγαν. Από τα αγαπημένα θέματα της γιαγιάς Μαρούδας ήταν να διηγείται τι πέρασε στη ζωή της όταν μικρό κορίτσι γύρω στα δεκαοχτώ έφυγε από το δικό της σπίτι και πήγε στην πεθερά της όπου ανέλαβε και την γηροκόμιση των ζόρικων πεθερικών της στην αρχή του προηγούμενου αιώνα. Το πράγμα γινόταν ακόμα δυσκολότερο γιατί έπρεπε να τα παλεύει όλα μόνη της αφού ο άνδρας της που ήταν δεκαπέντε χρόνια μεγαλύτερος έλειπε το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου στην Καβάλα όπου δούλευε ως καπνεργάτης. Με βάση τις διηγήσεις τους τότε και αργότερα, τις δικές μου εμπειρίες σαν παιδί στο περιβάλον του χωριού και τους συνειρμούς από την μελέτη των φωτογραφικών αποτυπώ

Οταν ήμουν μικρό παιδί το Καζαβίτι ήταν πάντα το Χωριό και ο Πρίνος ήταν οι Καλύβες για όλους τους ντόπιους όταν μιλούσαν μεταξύ τους ενώ η λέξη Πρίνος ήταν άγνωστη και μόνο για τα επίσημα χαρτιά. Το παλιότερο όνομα του χωριού βέβαια, το θυμάμαι σε κάρτες της οικογένειας πριν από 100 χρόνια, ήταν Χωρίον Καζαβίτι και εκείνο τον καιρό ο σημερινός Πρίνος ήταν μια σειρά από ισόγεια κατά το πλείστον καλύβια για την χειμερινή διαμονή των κατοίκων όταν έπρεπε να μαζέψουν τις ελιές. Η Σκάλα ήταν ένα δυό σπίτια, πιό πολύ καλογερικές ιδιοκτησίες παρά κατοικίες. Οσο για το δασύλιο... σκέτη φύση. Ετσι μια και εμείς φημιζόμαστε για την συγκοπή των λέξεων στην καθημερινή ομιλία, κόψαμε το Καζαβίτι και αφήσαμε το Χωριό ενώ οι Καλύβες Πρίνου έμειναν σκέτες στην καθομιλουμένη. Το όνομα Πρίνος εμφανίστηκε ως επίσημο όνομα του οικισμού μάλλον όταν τα παλιά ονόματα επι τουρκοκρατίας αντικαταστάθηκαν από ελληνοπρεπή έστω και αν το Καζαβίτι δεν τουρκοφέρνει ...αλλά το πήρε κι αυτό η μπόρα. Επισήμως λοιπόν