Αναμνήσεις από το παρελθόν

Η πρώτη φορά που άκουσα για τον Θωμά πρέπει να ήταν κάπου πενήντα χρόνια πριν. Εκείνον τον καιρό μάλλον θα τελείωνα το Πανεπιστήμιο και άκουσα ότι κυκλοφορούσε ένας γερμανός που αγόραζε σπίτια στο Καζαβίτι σχεδόν τζάμπα μια που πολλοί χωριανοί ήθελαν να ξεφορτωθούν τα χαλάσματα που δεν παρείχαν καμιά από τις σύγχρονες ανέσεις και χρειαζόταν πολλά χρήματα για να τα κάνουν κατοικήσιμα. Το χωριό της παιδικής μου ηλικίας είχε σχεδόν εγκαταλειφθεί. Η στέγη του κάτω σπιτιού είχε βουλιάξει από τα πολλά χιόνια και ο πατέρας μου είχε αντικαταστήσει τις πλάκες με κεραμίδια αλλά το πάτωμα του μισού σπιτιού είχε σαπίσει και δεν ήταν προσβάσιμο. Στο τέλος της δεκαετίας του 1970 είχα επισκεφτεί και μείνει, νομίζω κάπου τον Αύγουστο του 78, για τρείς μέρες με τους γονείς μου στο πάνω σπίτι της Ευδοκίας που διατηρούνταν σε πολύ καλή κατάσταση. Ηταν η τελευταία φορά που έμεινα νύχτα στο Καζαβίτι. Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς το σπίτι αυτό πουλήθηκε από την θεία μου στον Θωμά μέσω του Παναγιώτη Βεγίνα π

Στην Πάτρα έφτασα ένα μεσημέρι στις αρχές του Νοέμβρη του 1969 μετά από ένα μακρύ ταξίδι διασχίζοντας την Ελλάδα σχεδόν από την μια άκρη ως την άλλη με το λεωφορείο συνοδευόμενος από τον πατέρα μου, όπως συνήθως γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις. Φάγαμε μια δυό μέρες ψάχνοντας πού θα μείνω αλλά δεν βρήκαμε τίποτα ώσπου κατάκοποι από τον ποδαρόδρομο καθήσαμε στο Γαλακτοζαχαροπλαστείο του Γιάννη στην Κολοκοτρώνη απέναντι από την αφετηρία των λεωφορείων για το Ρίον. Μας βλέπει αυτός σε κακό χάλι, κατάλαβε ότι ψάχναμε για σπίτι, κλασσική εικόνα ψαρούκλα πρωτοετή φοιτητή, και μας ενημερώνει ότι μόλις έμαθε ότι άδειασε ένα φοιτητικό δωμάτιο απέναντι, ακριβώς στην αφετηρία των λεωφορείων. Κάπως έτσι βρήκα την πρώτη μου κατοικία στην Πάτρα. Κολοκοτρώνη 35 αν δεν κάνω λάθος. Απελπισμένοι όπως είμαστε αρπάξαμε την ευκαιρία, το δωμάτιο επιπλωμένο έβλεπε στο αίθριο του Παραρτήματος και μάλιστα τα φώτα του Εργαστηρίου Οργανικής Χημείας διακρινόταν καθαρά. Η κυρία Μαρία και ο κύριος Χρήστος είχαν τρί

Δεν ξέρω γιατί αλλά το τρίτο έτος δεν κάθεται καλά στη μνήμη μου. Ξεκίνησε με ένα χαμένο μάθημα από το δεύτερο, τα ειδικά κεφάλαια Φυσικής, στο οποίο με ένα 4 τον Σεπτέμβριο ήμουν ο μόνος της παρέας που μετέφερε μάθημα στην επόμενη χρονιά. Η χρονιά συνέπεσε με την αλλαγή σπιτιού από το δωμάτιο στο κέντρο και την Κολοκοτρώνη με τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά της   στην ηρωϊκή Σαρανταπόρου 2 και την συγκατοίκηση με δυό συμφοιτητές μέλη της παρέας που και εκείνοι άλλαξαν κατοικία. Μακριά από το κέντρο, στα ανατολικά προς το Ρίο, αλλά μακριά από την στάση των λεωφορείων και κοντά στο λιμάνι στον πρώτο όροφο. Τριώροφη οικοδομή, διακρίνω το μπαλκόνι στον πρώτο όροφο στο Street View του Google Maps αλλά δεν θυμάμαι πότε ακριβώς μετακόμισα, αν ήταν Ιούλιος ή Σεπτέμβριος, λίγο ενδιαφέρει. Το τοπίο πρέπει να έχει αλλάξει μετά από 50 χρόνια γιατί θυμάμαι ότι εκεί κοντά πρέπει να υπήρχε αμαξοστάσιο του ΟΣΕ που περιορίστηκε όπως φαίνεται αν και η εικόνα είναι αρκετά παλιότερη. Εκτό