Αναμνήσεις από το παρελθόν

Κάπου στα 1972 πρέπει να αρχίσαμε τα μαθήματα του τετάρτου έτους με τον μακαρίτη σήμερα J . S . Nicolis . Εντυπωσιακός στην ευγλωττία αλλά και παραστατικός στις εκφράσεις, συνοδευόμενος από πλήθος παρατρεχάμενων, κάτι άγνωστο σε μας πλήν του παραδοσιακού Θεοδοσίου του πρώτου έτους. Πριν από μας πρέπει να είχε περάσει από τον Δημόκριτο όπου πρέπει να είχε αποκτήσει αυτούς τους θαυμαστές που γοητεύτηκαν από τις υψηλές θεωρίες του. Δεν ήμουν ποτέ λάτρης της υψηλής θεωρίας και των πολύπλοκων μαθηματικών, έτσι δεν μπορώ να πώ ότι γοητεύτηκα από τον τρόπο διδασκαλίας του, σε αντίθεση με άλλους που τον ακολούθησαν στα μαθήματα επιλογής που είχε. Προτιμούσα τα απλά και προσγειωμένα, πάντα τεμπέλης   και χοντροκέφαλος ήμουν από τα μικρά μου. Δεν ξέρω γιατί αλλά ο άνθρωπος με απωθούσε και έτσι με τις Ασύρματες Επικοινωνίες, την Θεωρία Πληροφοριών και τα συναφή δεν ασχολήθηκα. Εκανα συνεχείς προσπάθειες και δεν έχανα καμιά διάλεξή του, προσπαθούσα να βγάλω άκρη από τις σημειώσεις που προσπα

Αχνοφέγγει στο φοιτητικό δωμάτιο κάπου στον ακάλυπτο της Κολοκοτρώνη, εκεί που ήταν η αφετηρία των Αστικών για το Ρίο. Γύρω στις 7 τα φώτα στο Παράρτημα ανάβουν και οι καθαρίστριες αρχίζουν να καθαρίζουν το Εργαστήριο Οργανικής Χημείας που φαινόταν από το παράθυρο. Ενδειξη ότι η πόρτα άνοιξε και μπορείς να μπείς στον χώρο του Αμφιθεάτρου. Γρήγορο ντύσιμο, τουαλέτα, καλημέρα στην σπιτονοικοκυρά και τροχάδην στο Αμφιθέατρο. Κάποιος κιόλας είχε πιάσει δυό θέσεις με τετράδια στην πρώτη σειρά! Παράξενο, μάλλον με πήρε ο ύπνος. Αραδιάζω τρία τέσσερα τετράδια και μπλόκ στη δεύτερη σειρά πάντα και επιστρέφω στο σπίτι για το πρωϊνό γάλα. Γύρω στις 8 παρά τέταρτο παίρνω την ομπρέλα και επιστρέφω στο Αμφιθέατρο που είναι μισογεμάτο αλλά οι θέσεις κρατημένες και τα τετράδια στη θέση τους. Γύρω στις 8 και κάτι εμφανίζονται και τα μέλη της παρέας που έρχονται ποδαρόδρομο από μακριά ψιλοβρεμένοι όσοι ξέχασαν την ομπρέλα τους παρά τις στοές που είναι σωτήριες για τέτοιες περιπτώσεις. Το Αμφιθέατρο έ