Αναμνήσεις από το παρελθόν

Πρωτομαγιά στο Δασύλιο... Με την φωτογραφική μηχανή του Δημητράκη Παπάνθιμου. Η αλήθεια είναι ότι πολύ αμυδρά θυμάμαι τον εαυτό μου σαν μικρό παιδί στο Δασύλλιο και μάλιστα Πρωτομαγιά. Τον θυμάμαι βέβαια αργότερα στα χρόνια της δεκαετίας του 1960 όταν πήγαινα στο Γυμνάσιο αλλά κυρίως τον θυμάμαι εκεί πολύ καλά τα καλοκαίρια. Οταν βρέθηκε στα χέρια μου το φωτογραφικό αρχείο του θείου μου άρχισαν να ζωντανεύουν οι όποιες μνήμες κρυβόταν στο βάθος του μυαλού μου, τον καιρό που το μόνο που υπήρχε στην περιοχή ήταν ένα μισογκρεμισμένο και καμμένο κτίριο που όπως μου είπαν οι γονείς μου ήταν εκεί από την περίοδο της κατοχής. Φυσικά εκείνα τα χρόνια η περιοχή ήταν ένας βάλτος που όταν έβρεχε αρκετά πλημύρριζε εντελώς και η πρόσβαση από τις Καλύβες ήταν δύσκολη και μόνο από την πλευρά της Σκάλας εκτός από κάποια μονοπάτια που λίγοι τα γνώριζαν και λιγότεροι τα χρησιμοποιούσαν. Αργότερα μετά τον πόλεμο ανοίχτηκαν τα αποστραγγιστικά κανάλια που ξεκινούσαν από την Σκάλα και έφταναν ως το

  Κάθε άνθρωπος λίγο πολύ θα έχει στη διάρκεια της ζωής του ανάλογες εμπειρίες, οι περισσότερες από τις οποίες θα έχουν αίσια έκβαση. Κάπως έτσι και εγώ μέχρι τώρα. Ελπίζω... Οταν ήμουν μικρός την νύχτα ροχάλιζα σαν τρένο, αρρώσταινα πολύ συχνά το χειμώνα και μόλις πήρα λίγο τ’ απάνω μου κατευθείαν στην Καβάλα στην κλινική του Ποδαρόπουλου. Τι ακριβώς μου έκαναν δεν το κατάλαβα γιατί με νάρκωσαν αλλά όταν ξύπνησα αισθανόμουν ένα πόνο στο λαιμό, δεν τολμούσα να μιλήσω σαν φοβιτσιάρης που ήμουν, κάπου έπρεπε να φτύνω και μόλις έβλεπα τα σάλια μου να είναι κάπως κοκκινωπά με έπιανε τρόμος... αλλά ευτυχώς δεν κράτησε πολύ η ιστορία και γρήγορα ...τα περασμένα ξεχασμένα. Το ροχαλητό κόπηκε με το μαχαίρι, οι πυώδεις υπερτροφικές αμυγδαλές εξαφανίστηκαν αλλά τα κρεατάκια που κι αυτά δεν ήταν μικρά μου βούλωναν συχνά την μύτη με το παραμικρό συνάχι. Οσο όμως μεγάλωνα ευτυχώς δεν μεγάλωναν και αυτά μαζί μου οπότε αργότερα έπαψαν να με ενοχλούν. Στη συνέχεια ήμουν πολύ τυχερός και για ξανα